“ไม่ไปกินข้าวกับมันล่ะ” ธามไทพยายามควบคุมน้ำเสียงของตนเองไม่ให้แสดงออกถึงอารมณ์หงุดหงิด
“เค้กไม่อยากโดนหมอธามดุอีกค่ะ” เขมมิกาพูดพร้อมกับก้มหน้าด้วยความเกรงกลัวสายตาคมดุที่จ้องตนเองเขม็ง
“หึ ตามเข้ามาคุยกับฉันในห้อง”
คนเป็นเจ้านายพูดก่อนจะเดินน้ำนักศึกษาฝึกงานสาวเข้าไปในห้องทันที โดยที่เธอเองก็รีบเดินตามหลังเขาเข้าไปอย่างรวดเร็ว
“หมอธามมีอะไรจะคุยกับเค้กคะ…อ๊ะ!”
ไม่ทันตั้งตัว ร่างบางก็ถูกคุณหมอหนุ่มดันร่างให้ชิดกำแพง ก่อนที่เขาจะใช้แขนทั้งสองข้างยันผนังเพื่อกักขังเธอไว้
“กลัวฉันขนาดนั้นเลยหรือไง เธอชอบฉันไม่ใช่เหรอ” ธามไทเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเสียจนคนฟังอดขนลุกไม่ได้
“เค้กไม่ได้กลัวขนาดนั้น แต่เค้กแค่ไม่อยากโดนหมอดุอีก” เขมมิกาได้แต่หลบสายตาคมเข้มด้วยหัวใจที่เต้นระรัว
“มองหน้าฉันเค้ก!”
คนตัวโตพูดด้วยน้ำเสียงออกคำสั่ง และมันก็ทำให้เด็กสาวยอมทำตามเขาอย่างว่าง่าย
“เค้กขอโทษนะคะท
