มาวินตอบอย่างไม่ลังเล ก่อนจะยิ้มให้เขมมิกาอย่างสื่อความหมาย ในขณะที่เจ้าตัวได้แต่อ้าปากค้างด้วยอาการเหวอรับประทาน
“เอ่อ…” แล้วก็ถึงกับไปไม่เป็น แม้ว่าหมอมาวินจะพูดตรงเสียยิ่งกว่าอะไร แต่คนอย่างเธอไม่กล้าพอที่เอ่ยปากปฏิเสธเขาในทันที
“เดี๋ยวหมอไปทำงานต่อก่อนนะครับ ไว้คุยกันนะ”
เมื่อเห็นว่าเขมมิกายังคงอ้ำๆ อึ้งๆ มาวินจึงขอตัวเลี่ยงออกไปก่อนเพื่อให้หญิงสาวได้ตั้งสติ และพอคล้อยหลังมาวินเดินจากไปได้ไม่นาน พิมอรก็พูดขึ้นด้วยความถูกอกถูกใจ
“นั่นไง พี่ว่าแล้วว่าหมอมาวินต้องชอบเค้กแน่ๆ”
“ไม่หรอกมั้งคะ อาจเพราะเค้กเป็นเด็กฝึกงาน หมอวินก็เลยอยากจะแซวเล่น” หญิงสาวพยายามพูดเพื่อปลอบใจตัวเอง เพราะเธอไม่อยากให้ใครมาชอบเลยสักนิด ด้วยกลัวว่าเรื่องนี้จะรู้ถึงหูของธามไทเข้า
“ไม่หรอก หมอวินไม่เคยยุ่มย่ามกับเด็กฝึกงานคนไหนมาก่อน และค่อนข้างไว้ตัว กับเค้กนี่คนแรกเลยที่มาตีสนิทด้วย สงสัยจะรอให้เค้กเรียนจบ
