ไม่นาน เจ้าของร่างบางก็เดินเข้าห้องมาด้วยท่าทีสงบเสงี่ยม ไม่สดใสเหมือนวันก่อนๆ
“สวัสดีค่ะคุณหมอ เค้กเข้ามารายงานตัวค่ะ เห็นพี่พิมบอกว่าคุณโทร.ไปหา ขอโทษนะคะที่วันนี้เค้กมาสาย” เขมมิกาก้มหน้าพูดโดยที่ไม่มองหน้าหมอหนุ่ม ด้วยกลัวว่าจะเผลอร้องไห้ออกมาให้เขาเห็น
“ทำไมมาสาย” ธามไทเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา รู้สึกไม่ชอบใจอย่างมากที่เขมมิกาเอาแต่หลบสายตาเขาราวกับเขาเป็นยักษ์เป็นมาร
“พอดีว่ารถติดนิดหน่อยค่ะ เค้กจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกค่ะ” เธอยังคงตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบตามเคยและไม่ยอมสบตาหมอหนุ่มอีกตามเคย
“เป็นอะไร? ทำไมต้องก้มหน้า?” คราวนี้เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เขารู้ดีว่า เพราะอะไร เขมมิกาถึงเอาแต่ก้มหน้า แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอดหงุดหงิดใจไม่ได้อยู่ดี
“ขอโทษค่ะ” หญิงสาวยอมเงยหน้าขึ้นมาแต่โดยดี เธอไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเขาอีกแล้ว
ทว่า เพียงแค่เขมมิกาเงยหน้าขึ้นมา ธามไทก็รู้สึกใ
