“เธอ..” ลัลนาหัวใจหล่นวูบลงพื้น เมื่อครู่เธอจะล้มจริง ๆ ด้วยร่างกายที่ไม่สมดุล ท้องที่เข้าสู่เดือนที่ห้านี้ทำให้การเคลื่อนไหวนั้นยากลำบาก เทอะทะเกินกว่าจะพยุงตัวเองได้
“โชคดีนะคะที่หนูคว้าแขนพี่นาไว้ได้ทัน ไม่งั้นล้มลงไม่รู้จะแท้งหรือเปล่า” ลัลนาริมฝีปากสั่นระริก เธอกัดฟันกรอดเมื่ออีกฝ่ายตอบกลับมาเช่นนี้ หล่อนพูดราวกับว่าคนที่เดินมาชนนั้นเป็นเธอ
“เดี๋ยวนะ เธอจงใจชนฉัน?” ลัลนาถามพลางเอียงใบหน้า แถมยังมองขวางเธอคนนี้จนตาแทบถลนออกมา เธอไม่พอใจเอามาก ๆ
“ปะ เปล่านะคะ ใครจะไปจงใจเดินชนคนท้องล่ะคะ”
“เธอไง!” ลัลนาโมโหจนใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาของเธอกลอกตามองบนอย่างคนไม่อยากจะเชื่อ “เธอจงใจเดินชนฉัน หวังให้ฉันล้มจนแท้งสินะ”
“ปะ เปล่านะคะ!” รินลดาแสร้งยกมือยกไม้บอกปัดเป็นพัลวัน ทั้งสองทำให้คนที่อยู่ภายในร้านกาแฟนั้นหันมามองเป็นตาเดียว
“เปล่างั้นเหรอ เหอะ!” ลัลนาใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม เธออยาก
