ปุณณกันต์กลับมาถึงบ้านพระอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้าไปแล้ว เขายืนมองแม่ของลูกที่กำลังสอนหนังสือเด็ก ๆ ทำกิจกรรมระบายสีกับเด็กวัยห้าถึงแปดขวบจำนวนสี่คน ซึ่งพ่อแม่ผู้ปกครองที่ไว้วางใจให้เธอดูแลก็เป็นคนมีกะตังค์กันทั้งนั้น ลัลนามีเงินช่วยเขาจ่ายค่าไฟค่าน้ำ รวมถึงค่าอาหารของลูก แต่หลังจากเธอคลอด งานนี้ก็คงต้องพักไปอีก
...เห็นเธอยิ้มแย้มและไม่เหงาแบบนี้ก็สบายใจขึ้นมาหน่อย ลัลนาบ่นบ่อยว่าเธอเบื่อ แต่ตอนนี้พอเธอแบ่งเบาภาระบางส่วนได้ คงต้องลดเวรลง หาเวลาพาเธอไปเที่ยวต่างจังหวัดสักหน่อย
“คุณพ่อ!” หนูปันปันมองเห็นพ่อก่อนคนเป็นแม่ ลัลนาเอาแต่สนใจเด็กนักเรียน จนไม่ได้ยินเสียงรถของเขา เธอหันไปตามเสียงของลูกสาว ขมวดคิ้วก่อนจะหันไปมองนาฬิกาติดผนังบ้าน วันนี้เขาบอกไม่มีเวร แต่ทำไมกลับมาเอาป่านนี้
“อย่าเสียงดังสิ” ชายหนุ่มย่อตัวลงกอดลูกสาวแนบอก เขาลูบศีรษะของหนูปันปันป้อย ๆ
“คิดถึงคุณพ่อ”
“พ่อก็คิดถึงลู
