[ค่ะอาจารย์หมอ ฝากดูแลปุยนุ่นด้วยนะคะ]
เสียงคุยโทรศัพท์ทำให้พระรามต้องรีบเดินออกมา มายูยิ้มหวานให้พระรามก่อนจะเข้ามานั่งทานข้าวที่โต๊ะอาหาร แต่พระรามก็ตามมาคาดคั้นเอาคำตอบเรื่องการคุยโทรศัพท์ของเธอเมื่อกี้
“คุณหนูคุยอะไรกับอาจารย์หมอครับ”
“ปุยนุ่นอาการกำเริบค่ะ ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล”
“โรงพยาบาลของหมอคิมใช่ไหมครับ”
“ใช่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ว่าจะไปเยี่ยมวันนี้....” ฉันมองไปรอบๆเมื่อบอดี้การ์ดและแม่บ้านออกไปแล้วก็ต้องกลับมาใช้เสียงสองคนเหมือนเดิม
“ยูขา..พี่ไม่ไว้ใจมันเลยไอ้หมอนั่นน่ะ”
“พี่รามเขาเป็นอาจารย์ของหนูนะคะเป็นพี่ชายของปุยนุ่นด้วย”
“ไม่ไว้ใจค่ะ รีบกินเถอะถ้าอยากไปเยี่ยมพี่จะพาไปเอง”
“ขอบคุณนะคะ”
วันต่อมา
โรงพยาบาล
ฉันรีบมาห้องพักของปุยนุ่นตอนนี้ปุยนุ่นกำลังนอนพักอยู่โดยมีพยาบาลพิเศษดูแล แต่คนติดตามฉันนี่สิดูไม่สบอารมณ์อย่างแรงเลย ดึงหน้าตั้งแต่ออกจากบ้านแล้ว
“ปุยนุ่น
