ตอนที่ 6

1964 คำ

เคยมีคนบอกไหมว่าการฆ่าคนมันไม่จำเป็นต้องใช้ความรุนแรงอะไรเลยแค่โทรหาทุกวัน ไลน์หาทุกคืน ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบแล้วยังเป็นห่วงประหนึ่งว่าเป็นเมีย ไอ้คนที่มันคิดก็คิดไปเลยสิ แล้วอยู่ดีๆก็หายไปดื้อๆซะอย่างนั้น คิดถึงมากได้ยินไหมไอติมของเสี่ย หายไปไหนของหนูนะ! เขาสอนไอติมเล่นกีต้าร์จนเธอพอจะเล่นเป็นถึงจะใช้เวลานานหน่อยก็เถอะ เรามีเวลาแค่สองเดือนกว่าเองเพราะต่างคนต่างไม่มีเวลาว่างเลย ในตอนนี้คนอื่นคิดว่าเธอเป็นแฟนเขาแต่ความจริงคือมันไม่ใช่เลย “แฟนไม่มาเหรอเสี่ย?” “แฟนพ่องมึงดิ! แค่คนรู้จักเฉยๆ” ก็ได้แค่บอกคนอื่นแบบเนี่ยตลอดทุกครั้งที่ถูกถาม “เสี่ยอกหักป่ะเนี่ย?” “อย่าเสือก! แล้วถ้าใครโทรมาบอกกูไม่ว่าง” ตอนนี้มันหงุดหงิดไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้นแหละ หลังจากคืนนั้นไอติมก็หายเงียบไปไหนตั้งสองวัน แล้วนี่คอนโดเธอเขาก็ไม่รู้ว่าอยู่ไหนเพราะไม่เคยไปส่งสักครั้งเลย สุดท้ายเขาหาทางออกเรื่องหัวใจไม่ได้คงต้องขับรถกลับบ้านแทนเพราะถ้าอยู่ที่นี่เดี๋ยวจะโมโหจนพาลใส่ลูกน้องอีก คือพวกมันไม่ผิดอะไรแต่เขาอารมณ์ไม่ดีใครทำอะไรก็ผิดหมดแหละ! “เสี่ยฮายครับคุณเอมมาหา” “มาทำไมวะ?” เขาก็บอกแล้วว่าคืนนี้ไม่ไปเที่ยวมันจะหาพระแสงอะไรอีก…รำคาญนะเว้ย! “คุณเอมรอด้านนอกครับเสี่ย” “เออ! ไปบอกมันเข้ามาเลย” มันก็เพื่อนสนิทอะเนอะจะไล่กลับไปก็กระไรอยู่นะ แต่ถ้ามันชวนเที่ยวคืนนี้อีกคงจะด่าให้ลืมทางกลับบ้านเพราะบอกแล้วว่าไม่ไปไหนทั้งนั้น อารมณ์ตอนนี้อยากไปหาไอติมคนเดียว เขาคิดถึงคนที่คอยพูดจาหวาน ชอบหยอด ชอบเต๊าะจนหลงเคลิ้มไปกับคารมของเด็กเมื่อวานซ์นจนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแต่อยู่กับเธอแทน ไอติมไปไหนทำไมถึงเงียบแบบนี้ เขาไลน์ไปหาเธอก็ไม่ตอบอะไรเลยสักนิดเดียว แม้แต่อ่านก็ไม่เลย แล้วนี่โทรไปแทนที่จะรับสายกลับตัดทิ้งซะงั้นมันไม่มีเหตุผลเลยนะ เขาแม่งโทรหาเธอทุกวันแล้งคุยกันไปมาสองเดือนกว่าแล้ว ถ้าหากเธอไม่ว่างรับจะโทรกลับเองตลอด นี่แม่งไม่ใช่นิสัยไอติมเลย เธอหายไปเหมือนว่าไม่เคยมีเขาอยู่ในชีวิต…ใจร้าย!! “ไงมึงเป็นเหี้ยไรวะ?” เอมเดินเข้ามาในห้องทำงานเพื่อนแต่ว่ามันเหม่อลอยเว้ย “ไอ้เหี้ยฮาย!!” คราวนี้พูดดังขึ้นมันถึงหันมามองแล้วเบ้ปาก “มึงมีไร? กูไม่เที่ยวนะคืนนี้ขี้เกียจ” เขาไม่มีอารมณ์จะไปไหนทั้งนั้นแหละ “เดี๋ยวนะไอ้ฮายมึงเป็นอะไร?” “กูมีเรื่องเครียดนิดหน่อย มึงละมีเหี้ยอะไรถึงมาหากูเนี่ย?” เขาถามอย่างเซ็งๆ คือตอนนี้กดข้อความเป็นร้อยครั้งแล้วก็ลบทิ้งเป็นร้อยครั้งเช่นกันเพราะไม่กล้าส่งข้อความหาไอติม “กูมารับมึงไปเที่ยวไง นี่มันวันศุกร์สนุกหน่อยดิวะ!” วันนี้นี่คือปรกติจะเมาหัวราน้ำกันแล้ว แต่เพื่อนมันเป็นอะไรถึงดูเซ็งๆมึนๆแปลกไป แต่จะว่างานมีปัญหาก็ไม่น่าใช่หรอก “เออ! ไปก็ไป!” เพื่อนมันลงทุนขับรถมารับเองเลยนะถ้าไม่ไปเดี๋ยวมันจะสงสัยกันอีก “กูออกไปรอข้างนอกรีบตามมาละ คืนนี้ผับเดิมกูจองโต๊ะแล้ว” เอมบอกก่อนจะเดินออกไปแต่ก็แอบเหล่ตามองนิดนึง คือไอ้ฮายมันยังนิ่งอยู่เลย เห้ย! นี่เพื่อนกูเป็นอะไรวะ? เอมเดินออกมาก่อนจะเรียกเด็กในออฟฟิศมาถามเผื่อจะรู้สาเหตุแล้วหาทางช่วยได้บ้าง “ไอ้ฮายมันเป็นอะไรรู้ไหม?” เด็กคนนี้เป็นเลขาไอ้ฮายเลยสนิทด้วยพอสมควร “อ๋อ! เสี่ยแกน่าจะอกหักน่ะครับ” “อกหัก!?” แล้วมันไปมีแฟนตอนไหนวะเนี่ย! ไหนเมื่อสองเดือนก่อนพึ่งจะจีบน้องไอติมไง หรือว่ามันจีบอยู่หลายคน! “ใครแฟนมันรู้ไหม?” นาทีนี้เพื่อนสนิทอย่างเขางงมาก แล้วลูกน้องเพื่อนทำหน้าเด๋อไปอีก นี่คือมันซุ่มเงียบเหรอวะ? หรือว่ายังไงกันแน่เนี่ยกูงงหมดแล้ว! “ไม่รู้ครับคุณเอม แต่ว่าเคยมาที่นี่ไม่ค่อนบ่อยนะ ผมจำได้ว่าโคตรสวย ผิวก็โคตรขาวแล้วก็ตัวเล็กๆน่ะครับ” “ใครวะ?” นอกจากไอติมแล้วมันจีบใครอีกรึเปล่าวะเนี่ย แล้วที่ลูกน้องมันบอกมาคือผู้หญิงแต่ล่ะคนของเพื่อนก็ขาวสวยหมดทุกคนเลย บางคนหมวยหน่อยๆ แล้วผ่านมาสองเดือนกว่าแล้วที่เพื่อนมันไม่พาใครมาให้เห็นเลย แต่ว่ามันอกหักได้ไงวะ? แล้วใครหักอกมัน? ที่สำคัญมึงไปมีแฟนตอนไหนไอ้สัตว์! แม่งเอ่ย! ต่อมเสือกพลุกพล่านไปหมดแล้ว ความอยากรู้นี่ทรมานจริง! “ไปหาข้าวแดกก่อนนะมึง วันนี้กูยังไม่ได้แดกไรเลย” เขากินข้าวไม่ลง ตลอดทั้งวันเอาแต่คิดถึงไอติมคนเดียว “ใครทำมึงเป็นขนาดนี้วะบอกกูมาดิ?” อยากรู้เผื่อช่วยมันได้ ดูสภาพตอนนี้หง่อยๆจนน่าสงสาร ใครทำให้มันขนาดนี้วะ? “มึงก็รู้อย่าถามมาก! ไปได้แล้วกูหิวข้าว กูอยากกินไอติมด้วย ไปกินที่ห้างใกล้ๆมอ.นะ” เผื่อว่าจะเจอกันบ้างแค่นั้น หวังว่าเราจะบังเอิญเจอกันนะเด็กบ้า! คิดถึงจนจะเป็นบ้าแล้ว!! ทางด้านไอติมนอนคนเดียวในคอนโดไม่สบายอย่างหนักจนแทบทำอะไรไม่ไหวเลย เธอเอาแต่นอนแล้วกินข้าวได้นิดหน่อยเพื่อที่จะได้กินยาแค่นั้นเอง แต่ไม่รู้ว่าเคราะห์กรรมตั้งแต่ชาติไหนยาถึงได้หมดแบบนี้และในตอนนี้คือตีหนึ่ง! เธอเดินเซนิดหน่อยแต่งตัวให้เรียบร้อยเพราะคงต้องออกไปซื้อยาไว้กินเนื่องจากว่าปวดหัวมาก ถ้าให้เดาอีกไม่นานตัวก็จะร้อนขึ้นมาอีกด้วย ดังนั้นมีแรงตอนไหนก็ไปซื้อตอนนั้น ว่าแต่โทรศัพท์เธออยู่ไหนเนี่ยจำได้ว่าหงุดหงิดจนปาทิ้งไปเมื่อวานแล้วหลับต่อเลยยังไม่ได้หาดูว่าไปตกอยู่ตรงไหนแต่แบบนี้ก็ดีนะ เธอตัดขาดจากโลกภายนอกมาได้สองวันแล้ว!! ก๊อกๆๆ... “ใครมาตอนนี้เนี่ย?” นี่มันเวลาดึกมากแล้วนะ “เสี่ยฮาย!!” เขามาได้ไงแล้วดูจากการแต่งตัวคงพึ่งจะกลับจากเที่ยวแน่นอนเลย “ไอติมเสี่ยเข้าไปได้ไหม?” เธอใส่แค่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นแค่นั้น แล้วตอนนี้ก็หน้าซีดมากด้วย “นี่มันดึกแล้วนะคะเสี่ย โอ๊ย!!” เขาจับมือเธอเข้ามาให้ห้องเองเลยแล้วดูสีหน้าเหมือนว่าโกรธใครมาอย่างงั้นแหละ สายตาที่เขาใช้มองเธอก็น่ากลัวมากจนต้องถอยหลังหนี “เอ๊ะ!!” เขาแตะหน้าผากเธออีกด้วย “ทำไมตัวร้อนขนาดนี้ห่ะไอติม?” ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไม่สบายหนักมาก ไม่ได้เป็นห่วงก็คงไม่ได้หรอกเล่นหายไปนานขนาดนี้ “พอดีไม่สบายนิดหน่อยค่ะ เสี่ยฮายกลับไปได้แล้วไอติมเป็นผู้หญิงอยู่กับผู้ชายตามลำพังมันเสียหายนะ” ถึงจะรู้จักกันแต่ถึงอย่างนั้นก็ไว้ใจยังไม่ค่อยได้เท่าไรนี่ “กินยารึยังแล้วข้าวละกินรึยัง? นี่แต่งตัวไปไหนไม่สบายต้องนอนพักผ่อนนะไอติม” ให้ตายเถอะอยากกอดฉิบหาย! เขาแม่งอยากจะนอนกอดเธอจนแทบบ้าแล้วนะ ความคิดถึงมันกำลังทำร้ายเขาหนักมากจนไม่สามารถทนได้ไหว นี่ถ้าเพื่อนเธอไม่เมาจนเผลอบอกเขาก็คงไม่รู้อะไรเลย “กำลังจะไปซื้อยาค่ะ เสี่ยจะกลับยังเดี๋ยวเดินไปส่งค่ะ” เธอไม่ไว้ใจเขา แล้วมันไม่เหมาะสมที่บุกมาคอนโดเธอในเวลานี้ “รออยู่นี่แหละเดี๋ยวเสี่ยไปซื้อให้เอง เอาอะไรอุ่นๆรองท้องด้วยไหม?” “ไม่เป็นไรค่ะ” “เสี่ยจะไปซื้อยาให้ส่วนหนูนอนพักอยู่นี่แหละ เสี่ยเป็นห่วงมากเข้าใจไหม?” นาทีนี้คือทุกความรู้สึกมันรุมเร้าจนแทบแย่แต่สายตาของไอติมที่มองแสดงออกชัดว่าไม่ไว้ใจเขาเลยสักนิด แต่เขาแค่คิดถึงมากเกินทนไหว แค่อยากจะดึงเขามากอดแต่ก็ทำได้แค่มองมันทรมานนะเว้ย ใครไม่เป็นแบบเขาไม่รู้หรอก! แล้วนี่เธอไม่สบายจนน่าซีดตัวร้อนเหมือนไฟลุกแต่กลับดูแลแทบไม่ได้เลยเนี่ยนะ! เขาเดินลงไปซื้อยาให้ไอติมแล้วก็ดีที่มีร้านเปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงทำให้ง่ายขึ้นมาก เขากลับมาอีกครั้งเธอก็นอนหลับบนโซฟาแล้วแถมตัวยังร้อนมากเลยด้วย “หนูไหวไหม?” เขาถามเธอเบาๆแต่เธอยังคงเงียบ “เสี่ยเป็นห่วงหนูมากนะไอติม” สุดท้ายเขาอุ้มเธอเดินเข้าห้องนอนแต่ไม่ได้คิดเรื่องเหี้ยๆนะ เขาก็แค่หวังดีอยากให้ได้นอนสบายๆขึ้นเท่านั้นเอง แต่เธอดันตื่นขึ้นมาเฉย “เอ่อ…เสี่ย...คือหนูคงเผลอหลับ” เธอสะดุ้งตื่นเขาก็มานั่งข้างเตียงใครจะไม่กลัวละ “นี่ยา นี่น้ำกินซะแล้วนอนพัก” “ขอบคุณค่ะ” เธอรับยารับน้ำจากเขามาดื่มแอบมองเขาเล็กน้อย เสี่ยฮายเป็นคงจะเป็นห่วงเธอจริงๆแหละเพราะเขาดูกังวลหนักมากและไม่ได้มีท่าทีคุกคามเลย คนอะไรนอกจากหน้าตาดีแล้วใจดีอีกด้วย “เสี่ยจะกลับแล้ว” ถ้าไม่อยากให้เธอไล่อีกครั้งก็สู้กลับเองเลยยังรู้สึกดีกว่าเยอะ เขาไม่อยากเป็นคนน่ากลัวที่เธอมองด้วยความไม่ไว้ใจอีก แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าค่อยมาเยี่ยมใหม่ “ตอนนี้มันก็ตีหนึ่งกว่าๆแล้วนะคะ ความจริงเสี่ยฮายดื่มเหล้ามาขับรถดึกๆอีกมันอันตรายมากนะคะ” “แล้วเสี่ยนอนที่นี่ได้เหรอ?” “ข้างนอกค่ะ ได้ไหมคะ?” “ได้สิครับ งั้นนอนพักนะ” เธอไว้ใจเขาถึงขนาดให้นอนคอนโดด้วยนี่ต้องโคตรใจดีขนาดไหนวะ! ไอติมนอนหลับแทบจะทันทีคงเพราะง่วงด้วยมั้งส่วนเขายังคงนั่งข้างๆเธอไม่ไปไหน อยากหอมแก้มแต่ก็ทำไม่ได้เลย!! ฮายตัดใจเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำทำความสะอาดตัวเองให้กลิ่นเหล้าเจือจางไป แบบว่าเขาโคตรรู้สึกว่าเป็นคนพิเศษเลยนะที่ได้เป็นคนที่เธอไว้ใจมากขนาดนี้ แต่อดทนไม่ไหวเดินวนไปวนมาเพราะอยากหอมแก้มเธออยู่ดีจนในที่สุดทนไม่ไหว ไม่ไหวแล้วเว้ยจูบไม่ได้ขอหอมแก้มยังดี! “มาทำให้เสี่ยรักแล้วเมื่อไรจะรับผิดชอบสักที”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more