ก็ดี คุณไม่เชื่อก็ดีแล้ว เพราะตราบใดที่คุณยังไม่สำนึกผิดว่าครอบครัวของพวกคุณเป็นคนเลว! ตราบนั้นผมก็จะสนุกกับการได้แก้แค้นพวกคุณทุกคน”
“เลว! เลวที่สุด”
“แต่ก็ไม่เลวเท่ากับเจ้าสัวคมณ์หรอกน้ำขิง”
“อย่ามาว่าพ่อฉันนะ”
“ทำไม คนรวยอย่างพ่อคุณต้องเป็นฝ่ายถูกเสมอไปหรือยังไง แล้วคนจนๆ อย่างพ่อผมต้องกลายเป็นคนผิด กลายเป็นแพะรับบาปตลอดไปใช่ไหม”
คราวนี้อัคคีจับยึดต้นแขนทั้งสองไว้แน่น ใบหน้าหล่อเหลาถมึงทึงเผยให้เห็นแววโกรธจัดจวนเจียนคลั่ง
“คุณมาหาผมแค่เพียงเรื่องนี้ใช่ไหมน้ำขิง เข้ามาเพื่อมาย้ำว่าพ่อคุณเป็นคนบริสุทธิ์ และพ่อผมเป็นคนผิดตลอดเวลาใช่ไหม”
ณัฐณดาเจ็บต้นแขนจนน้ำตาคลอ แต่กระนั้นก็ไม่กล้าร้องขอความปราณีจากอีกฝ่าย “ฉัน...ฉันเอากาแฟมาให้คุณ แล้วฉันจะมาขออนุญาตคุณไปเยี่ยมพ่อ”
อัคคีเหลือบมองกาแฟในถาดเงินซึ่งตอนนี้กระฉอกออกจากแก้วจนหมดแล้ว ก่อนจะเหลือบสายตามองคนตรงหน้าแล้วถามเสียงราบเ
