“ขอพาคุณไปขึ้นสวรรค์อีกสักสองสามรอบนะน้ำขิง แล้วผมจะปล่อยคุณให้เป็นอิสระตามที่ต้องการ”
อัคคีกระซิบเสียงต่ำพร่า กายล่ำสั่นเริ่มขยับตัวเสียดสีวนเป็นจังหวะเร่าร้อน กดแนบชิดด่ำลึกเข้าไปในความชุ่มฉ่ำให้มากยิ่งขึ้น พอได้ยินเสียงครางกระเส่าหลุดเล็ดลอดออกมาจากเรียวปากอิ่ม ก็กระตุกยิ้มตรงมุมปากด้วยความถูกใจ รู้ว่าอีกไม่นานณัฐณดาจะยอมร่วมมือกับเขาจวบจนกระทั่งเดินทางถึงฝากฝั่งของความสุขด้วยกันในที่สุด
ณัฐณดาเดินไปเดินมาอยู่ภายในห้องนั่งเล่น ใบหน้างามอมทุกข์ ดวงตาทั้งสองเผยให้เห็นความหมองเศร้าที่แผ่กระจายไปทั่ว หญิงสาวเป็นห่วงบิดาซึ่งเข้าไปรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลหลายวันแล้ว โดยเธอไม่มีโอกาสหลบออกจากบ้านเพื่อไปเยี่ยมบิดาได้เลย สิ่งที่เธอทำได้คือการแอบโทรไปถามอาการของบิดากับแม่นมชื่น ซึ่งสมัครใจอยู่ดูแลบิดาเธอในโรงพยาบาล
และทุกครั้งหลังวางสายจากแม่นมชื่นแล้ว หญิงสาวก็ต้องร้องไห้น้ำตาซึมใน
