“แล้วผมจะรอ”
อัคคีเค้นเสียงเย็น มือใหญ่ทั้งสองคว้าร่างบางระหงมาสวมกอดไว้แน่น ใบหน้าหล่อเหลาลดลงต่ำจนกระทั่งริมฝีปากร้อนรุ่มแนบชิดกับเรียวปากอิ่มที่พยายามขบเม้มเข้าหากันไม่ยอมให้เขาบดขยี้จุมพิตได้ง่ายๆ
“ตอนนี้ผมชักจะอยากระบายความใคร่กับเมียเก็บอีกสักยก ทำหน้าที่ของตัวเองหน่อยไหมน้ำขิง เผื่อผมจะใจดีอนุญาตให้คุณไปเยี่ยมพ่อที่กำลังใกล้ตาย”
“อย่านะ ฉันไม่ยอมเป็นที่ระบายความใคร่ของคุณอีกแล้ว อยากมีเซ็กมาก ทำไมไม่ไปหาอีตัว!”
“ผมมีอยู่ทั้งคนแล้ว จะให้ผมไปหาให้เสียเงิน เสียเวลาทำไม”
อัคคีเยาะหยัน ทำเอาณัฐณดาต้องน้ำตาร่วงกับฐานะของตัวเองในขณะนี้ เธอเป็นได้แค่ที่ระบายความใคร่ เป็นได้แค่อีตัวและเมียเก็บของอัคคี
“ฉันไม่ใช่อีตัวของคุณ”
“ทำไมจะไม่ใช่ ก็ในเมื่อผมมอบตำแหน่งนี้ให้กับคุณแล้วคุณหนูน้ำขิง”
อัคคีต้องการทำให้ณัฐณดาเจ็บยิ่งกว่าเจ็บ ให้เธอเสียใจยิ่งกว่าที่เขาเคยเจอมา และเขาก
