"แม่ครับทานข้าวสักหน่อยเถอะนะ"
"แม่ยังไม่หิว กล้าเอาไปเก็บเถอะลูก"
"แต่แม่ไม่ทานอะไรมาหลายวันแล้วนะครับ"ตั้งแต่ต้นน้ำตัดสินใจจบชีวิตผู้เป็นแม่ก็เอาแต่นั่งร้องไห้ไม่ยอมกินอะไรเอาแต่โทษตัวเองที่เลี้ยงลูกไม่ดีจนต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้
"กล้าอย่าบังคับแม่เลยนะลูก ฮึก แม่ทานอะไรไม่ลงจริง ๆ "ต้นกล้ามองหน้าผู้เป็นแม่สลับกับมองรูปของพี่สาวฝาแฝดในกรอบสีทองก็พลันน้ำตาจะไหล
'พรุ่งนี้แล้วสินะที่ต้นน้ำจะต้องจากพวกเราไปยังที่ไกลแสนไกลและจะไม่มีวันได้หวนกลับมาพบกันอีก'
"เป็นยังไงบ้างลูก"
"เหมือนเดิมครับพ่อ แม่ไม่ยอมทานอะไรเลย"เด็กหนุ่มบอกกับผู้เป็นพ่อด้วยน้ำเสียงสื่อถึงความหนักใจอยู่ไม่น้อย ไม่ต่างอะไรกับผู้เป็นสามีจ้องมองแผ่นหลังของภรรยาที่นั่งอยู่บนศาลา
"การที่ต้นน้ำตัดสินใจจากพวกเราไปมันเกินกว่าที่จะรับไหว คงต้องใช้เวลา ต้นกล้าลูก"
"ครับพ่อ"
"อย่าคิดน้อยใจ พ่อกับแม่ยังคงรักลูกเหมือนเดิมต
