บทที่ 17

1250 คำ

“หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้ราช!!” ทว่าเสียงสายฟ้าฟาดของใครบางคนที่ดังขึ้นนั้นทำให้ทั้งสองต้องหยุดทุกการกระทำที่ทำกันอยู่ในทันที เหมราชจำต้องผละตัวถอยห่างคนตัวเล็กที่อับอายจนเผลอซุกใบหน้าเข้าหาอกของเขาโดยไม่รู้ตัวเพียงเล็กน้อย เขาเกือบๆ จะลุกหนีเธอไปแล้วหากสายตาไม่ได้เหลือบเห็นสภาพของเธอเข้าเสียก่อน            “ทุกคนออกไปให้หมด!!” เขากระชับสั่งไปด้วยน้ำเสียงดุดัน เรื่องอะไรจะต้องมาแบ่งปันภาพสวยๆ งามๆ ตรงหน้านี้ให้คนอื่นได้ดู            “แกจะบ้ารึไงห๊ะ! ปล่อยหนูรินเดี๋ยวนี้!!”            “ผมจะปล่อยถ้าพ่อกับทุกคนออกไป! หรือพ่ออยากจะอยู่ดูแม่คนโปรดของพ่อโป๊พร้อมกับคนอื่น…”  คำตอบที่ได้ทำเอาคุณมานพถึงกลับพ่นลมออกมาอย่างหงุดหงิด เขาส่งสายตาให้ทุกคนออกไป แต่ก็ยังไม่วายตองหันกลับมาตวาดลูกชายด้วยน้ำเสียงดุดัน            “ฉันให้แค่สามนาที! แกห้ามทำอะไรน้องเกินกว่านี้เด็ดขาด!” ถึงอยากทำจริงสามนาทีใครมัน

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม