“ฉันหิวแล้ว ไปหาอะไรมาให้กินที!” ปภาวรินทร์ยืนนิ่งอยู่ครู่ก่อนจะยอมเดินออกมาจากกระท่อม เธอเจอน้ำตาลสาวใช้คนหนึ่งเข้าพอดี จึงไม่ต้องเดินกลับไปหาข้าวเช้ามาให้เหมราชด้วยตัวเอง
“มีข้าวต้มกุ้งนะคะ” หญิงสาวเอ่ยบอกหลังจากวางทุกสิ่งให้คนเผด็จการที่ข้างเตียง แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่ยอมทานมันเสียที
“ทำไมไม่กินละคะ”
“รอให้เธอป้อนอยู่นี่ไง!” คำตอบที่ได้ทำเอาหญิงสาวไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองสักเท่าไหร่ เขาก็แค่ป่วยมือไม่ได้เจ็บเสียหน่อย
“เร็วๆ สิ! หรือจะให้ฉันกินเธอแทนข้าว!” และเหมือนอีกคนจะรู้ทันความคิดถึงได้โพล่งขึ้นอีกรอบ และครั้งนี้ก็สำเร็จเมื่อแม่คนขวัญอ่อนยอมทิ้งตัวนั่งข้างๆ เตียงเพื่อป้อนข้าวต้มให้เขาตามคำสั่ง
กว่าจะป้อนข้าวเหมราชเสร็จปภาวรินทร์ก็แทบเหงื่อท่วม เธอไม่ค่อยคุ้นชินกับการที่ต้องทำอะไรสักอย่างโดยมีใครนั่งจ้องกันอย่างไม่คาดสายตาแบบนี้มาก่อ
