“แล้วทำไมไม่เข้าไปปลุกมันใกล้ๆ มันเมาค้างรึเปล่า”
“ใครจะกล้าล่ะคะ ไอ้ขนุนมันยืนขู่ฟ่ออยู่ตรงหน้าประตูตลอด ไม่ยอมให้ใครเฉียดเข้าไปใกล้คุณราชท่าเดียว นี่ป้าว่าจะมาตามคุณรินให้ช่วยไปดูให้หน่อย” นางน้อมตอบตามความจริง เห็นทีจะมีแต่ปภาวรินทร์คนนี้เท่านั้น ที่ไอ้แมวบ้านั่นมันให้เฉียดเข้าไปใกล้
“ได้ค่ะป้าน้อม เราไปกันเลยไหมคะ” ซึ่งหญิงสาวก็รับคำทันทียอมเผยอาการเป็นห่วงเหมราชให้ทุกคนได้เห็นโดยไม่คิดปกปิด
เมื่อมาถึงจุดหมายก็เป็นไปตามที่นางน้อมเล่าเมื่อเจ้าแมวน้อยนามว่าขนุนยืนขู่ฟ่ออยู่หน้าประตูกระท่อมของเหมราช ไม่ยอมให้ใครเข้าหาเจ้านาย ที่กำลังนอนฟลุบหลับอยู่บนเตียงได้เลยสักคน
“ขนุนจ๊ะ…จำฉันได้ไหม” ปภาวรินทร์ค่อยๆ ย่อตัวลงก่อนจะเอ่ยเรียกแมวน้อยที่กำลังจ้องมองเธอตาแป๋ว ไม่นานมันก็เดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะยอมปล่อยให้เธออุ้มโดยไม่คิดขู่เหมือนที่ทำกับคนอื่นๆ
