การรอคอยของเหมราชจบสิ้นลงในช่วงเย็นของวันเมื่อรถของรักษ์ค่อยๆ ชะลอลงที่หน้าบ้าน คนที่กักเก็บความไม่พอใจมาตลอดทั้งวันลุกขึ้นก่อนจะเดินตรงไปกระชากปภาวรินทร์ลงจากรถอย่างรวดเร็วจนอีกฝ่ายร้องเสียงหลงเพราะไม่ทันจะได้เตรียมตัวรับอารมณ์ร้ายๆ ของคนที่ลากเธอลงจากรถไม่พอยังตวาดใส่หน้ากันอีก
“หายหัวไปไหนมาทั้งวันห๊ะ!” ชายหนุ่มตวาดลั่นอย่างเหลืออดพร้อมจ้องมองร่างเล็กตรงหน้าเหมือนกำลังสำรวจหาตำหนิ
“มึงทำบ้าอะไรของมึงวะไอ้ราช! ปล่อยคุณรินเดี๋ยวนี้!!” รักษ์เองก็ตกใจไม่น้อยกับท่าทีของลูกพี่ลูกน้อง เขาตัดสินใจเอ่ยขึ้นพร้อมก้าวตรงเข้าไปประชิดทั้งคู่ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจออีกฝ่ายโต้กลับมา
“แล้วมึงเป็นใครมาเสือกอะไรด้วย!” เหมราชไม่พูดเปล่าให้เสียเวลา หมัดหนักๆ พุ่งเข้าที่ใบหน้าของลูกพี่ลูกน้องที่เขาไม่คิดจะนับญาติกับมันเลยสักครั้งอย่างรุนแรงท่ามกลางเสียงกรีดร้องของปภาววินทร
