EP.8
1432 คำ
"เป็นอะไร"
"เปล่านี่คะ หนูแค่ถาม"
"อิจฉาคนที่ฉันกำลังซื้อแตงโมไปฝาก?" รอยยิ้มเยาะบนมุมปากหนาส่งผลให้ซาเฟียร์เริ่มหายใจแรง
"ทำไมหนูต้องอิจฉา"
"เพราะที่ผ่านมาซานย์แคร์แค่ความรู้สึกของเธอ ขณะเดียวกัน พอฉันทำหน้าที่ดูแลเธอแทนพี่ชายเธอบ้าง เธอก็อยากให้ฉันเป็นในแบบที่ซานย์เคยเป็น"
"..."
"เด็ก...เอาแต่ใจตัวเอง"
"คุณ!"
"หรือไม่จริง ที่จริงความคิดเด็กอายุยี่สิบปีมันควรมีมากกว่านี้นะ ถ้าให้ฉันเดา หากวันหนึ่งซานย์มีแฟน ดีไม่ดีเด็กเอาแต่ใจตัวเองอย่างเธอ ก็คงทำทุกอย่างให้ซานย์และแฟนเลิกกัน"
"ไม่จริง"
"หัดยินดีเวลาที่เห็นคนอื่นเขารักกันบ้างสิ อย่าทำตัวเหมือนเด็กขี้อิจฉา!"
"หนูไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณ ไม่จำเป็นต้องอิจฉาเวลาที่คุณสนใจใคร"
"คำพูดของเธอมันย้อนแย้งจังเลยนะ ปากบอกว่าไม่ได้รู้สึก แต่สีหน้าท่าทางบ่งบอกว่าอิจฉาคนที่อยู่สายของฉันสุดๆ"
"หนูแค่อยากรู้ว่าเพราะอะไรคุณต้องอคติกับหนูนักหนา ทำไมต้องทำเหมือนเกลียดขี้หน้า ทำไมต้องทำเหมือนรำคาญหนูอยู่ตลอดเลย"
"เพราะเธอมันเด็กเอาแต่ใจตัวเองไงล่ะ เด็กเอาแต่ใจมันน่ารำคาญ"
"รำคาญก็เรื่องของคุณ ไม่ต้องมาสนใจ ไม่ต้องมาแยแสสิ ไม่ต้องมองยิ่งดี หน้าหนูจะได้ไม่ขวางหูขวางตา"
"ฉันควรหาผู้หญิงดีๆ สักคนให้มาดูแลซานย์"
"ไม่ต้องมายุ่งกับเฮียซานย์"
"ทำไมฉันจะยุ่งไม่ได้ในเมื่อซานย์เป็นเพื่อนของฉัน ที่ผ่านมาหมอนั่นเอาแต่ดูแลคนอื่นมาโดยตลอด โดยเฉพาะน้องสาวร่วมสายเลือดที่ทำอะไรเองไม่เป็นไรเลยสักอย่าง เป็นผู้หญิง แทนที่จะช่วยดูแลพี่ชายที่ทำงานหนัก แต่กลับกลายเป็นพี่ชายที่ต้องดูแลน้องสาวเพียงอย่างเดียว"
"หนูบอกให้คุณหยุดพูด"
"เมื่อไหร่จะโตสักที เมื่อไหร่จะเลิกเป็นคุณหนูเอาแต่ใจที่ทำอะไรเองไม่เป็นเลยสักอย่าง เมื่อไหร่ซานย์จะได้ลดความเหนื่อยลงเพราะน้องสาวดูแลตัวเองได้ เกิดเป็นซานย์นี่ซวยจริงๆ"
ภาระ!
คำว่าภาระ มันประเดประดังเข้ามาจนเต็มหัวตลอดเวลาที่คนตัวโตพรั่งพรูคำพูดเหล่านั้นออกมา กระทั่งหน่วยตาสวยมีหยาดน้ำตาที่คลอเบ้า
ซาเฟียร์จ้องมองคนตัวโตด้วยความน้อยใจ สุดท้ายก็เลือกที่จะเบือนหน้าออกไปอีกทางพร้อมทั้งน้ำตาเม็ดโตที่ร่วงเผาะลงมาบนฝ่ามือ
"เธอ..."
"หนูอยากกลับแล้ว"
"ฉัน..." ซาเฟียร์เลือกที่จะปิดเปลือกตาเพราะต้องการจบบทสนทนา สิ่งที่เขาพูดเธอเข้าใจดีทุกอย่าง
สรุปสั้นๆ เธอมันไม่เคยดีในสายตาของเขาเลย!
"…ซาเฟียร์" มือหนาตั้งท่าจะรั้งแขนเรียวเล็ก ทว่า ทันทีที่รถหรูจอดที่ชั้นล่างของอาคาร หญิงสาวเปิดประตูและก้าวขาลงจากรถทันที
เขาไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรออกมาทั้งนั้น มันสมใจเขาแล้วที่ทำให้เธอเสียใจจนร้องไห้ได้ จำเป็นอะไรต้องหาคำพูดไหนมากรอกหูเธออีก!
คอนโด N.
ซาเฟียร์สะบัดกระเป๋าสะพายข้างลงบนเตียงอย่างแรง ขณะเหวี่ยงรองเท้าผ้าใบสีขาวตามแรงอารมณ์ ใบหน้าจิ้มลิ้มงอง้ำ ขาสวยก้าวเข้าไปหยิบยางมัดผมพลางรวบเส้นผมอ่อนนิ่มสีน้ำตาลเข้มมัดลวกๆ ไว้ที่กลางศีรษะ ถอดชุดนักศึกษาพลางรั้งผ้าขนหนูมาพาดบนแขนเรียวก่อนจะก้าวขาเข้าไปในห้องน้ำในเวลาต่อมา
"คิดว่าเป็นใครอ่ะ คิดว่าวิเศษมาจากไหนถึงกล้าพูดแบบนี้กับคนอื่น" สายน้ำจากฝักบัวชโลมลงบนผิวขาวผ่องคล้ายเจ้าตัวต้องการดับความร้อนของแรงโทสะ ขนตางามงอนที่โอบล้อมดวงตาสวยกระเพื่อมอย่างแรงตามอารมณ์โกรธที่ยังไม่ได้หายไป
"ถ้ารู้ว่าคนที่ต้องดูแลหนูเป็นผู้ชายปากแบบนี้ หนูอยู่คนเดียวยังจะดีซะกว่า" กำปั้นเล็กทุบลงที่ผนังห้องน้ำไม่แรงนัก
"กรี้ดดดดด!" ซาเฟียร์ระบายอารมณ์ออกมาอย่างสุดจะกลั้น พยายามที่จะสูดลมหายใจเข้าปอดหนักๆ รอกระทั่งอารมณ์เริ่มเย็นลงจึงบีบครีมอาบน้ำลงบนฝ่ามือแล้วลูบไล้เนื้อครีมไปตามผิวเนียนนุ่ม คลายความหงุดหงิดที่ก่อตัวอย่างรุนแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมา
หลังจากที่อาบน้ำจนเสร็จเรียบร้อย ซาเฟียร์จึงยอมเดินออกมาจากห้องน้ำโดยห่อผ้าขนหนูบนร่างกายแค่เพียงผืนเดียว
แกร๊ก~
"อยู่คนเดียวยังจะดีซะกว่า หมายความว่าเลิกกลัวผีแล้วสินะ" ขาสวยที่ก้าวออกมาจากห้องน้ำชะงักกึก ดวงตากลมสวยตวัดมองไปยังทิศทางของเสียงทันที
"ในเมื่อคุณอนุญาตให้หนูมาอยู่ที่นี่ นั่นหมายความว่าพื้นที่ตรงนี้เป็นพื้นที่ส่วนตัวของหนูแต่เพียงผู้เดียว"
"หึ" หนุ่มหล่อเค้นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ขายาวตวัดขึ้นไขว้ห้างขณะวางแขนยาวพาดไปตามพนักโซฟา กดสายตาลงต่ำมองมือเรียวที่แดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
สาเหตุคงมาจากเสียงทุบผนังที่ดังเล็ดลอดออกมา!
"ชอบทำร้ายตัวเองเหรอเรา"
"อย่ายุ่ง" ซาเฟียร์เบือนหน้าหนี ขณะมือข้างที่เจ็บอยู่กำเข้าหากัน
"ถ้าผนังห้องน้ำฉันร้าว ฉันจะเรียกร้องค่าเสียหายจากซานย์เป็นห้องชุดคอนโดที่ใหญ่และดีกว่าห้องนี้แบบเท่าตัว"
"มันจะมากเกินไปแล้วนะ ตามขึ้นมาทำไม คุณจะไปไหนก็ไป หนูอยากอยู่คนเดียว"
"นิสัยขี้โวยวาย โกรธแล้วทำร้ายตัวเองแบบเธอ ฉันควรปล่อยไว้คนเดียวงั้นเหรอ ถ้าเธอเผาห้องฉันขึ้นมาจนเกิดความเสียหายทั้งหลัง มีปัญญาชดใช้แบบที่ไม่ให้ซานย์ต้องเดือดร้อนไหมล่ะ" ซาเฟียร์โกรธจนเลือดขึ้นหน้า ตอนแรกตั้งใจจะรีบเดินไปแต่งตัว คำพูดของเขากลับกระตุ้นให้เธอเดินมาเผชิญหน้ากับเขาแทน
"กลัวหนูทำร้ายทรัพย์สินของคุณมากงั้นเหรอคะ ให้หนูทำกับตัวคุณแทนไหมล่ะ"
"มีปัญญาแตะต้องตัวฉันไหมล่ะ" ภพนิพิฐลอยหน้าลอยตาท้าทาย เด็กเอาแต่ใจต้องโดนปราบพยศ ในเมื่อซานย์เอาใจน้องสาวมากนักจนยัยตัวดีได้ใจและเคยตัว
เขานี่แหละจะเป็นคนปราบพยศให้เอง!
"ถ้าเจ็บตัวขึ้นมา ก็จำไว้ว่าคุณยั่วโมโหหนูเอง" ซาเฟียร์ก้าวขาเข้าไปประชิดโซฟาหรูอย่างรวดเร็ว
เล็บยาวๆ คมๆ นี่แหละจะข่วนหน้าหล่อๆ เข้าให้ ขยันกวนประสาทนักใช่ไหม!
มือเรียวเงื้อมขึ้น เล็งเป้าหมายคือใบหน้าหล่อเหลา ทว่าคนตัวโตกลับใช้มือหนารั้งเอวคอด เพราะไม่ทันได้ระวังตัวส่งผลให้ซาเฟียร์เสียหลักลงไปบนหน้าตักแกร่ง ใบหน้าลงตัวที่สวยราวกับตุ๊กตารูปปั้นประชิดใบหน้าหล่อเหลาอย่างจัง
"อยากเสียตัวเหรอ?" ซาเฟียร์เบิกตาโพลงตอบรับถอยคำที่ร้ายกาจ มือเรียวขยุ้มเกาะที่ไหล่หนา ข่วนแรงๆ ตามแรงอารมณ์และความโกรธที่เขาเป็นฝ่ายจุดมันขึ้นมา
ความคมของเล็บที่จิกผ่านเสื้อเชิ้ตอย่างดีกำลังระรานกล้ามเนื้อแข็งแรงอย่างจัง
กลิ่นหอมของครีมอาบน้ำผสานกับกลิ่นน้ำหอมจางๆ ที่ติดอยู่บนลำคอขาวและซอกหูเล็ก ภพนิพิฐใช้มือประคองท้ายทอยของเด็กอวดดี ก่อนจะประกบริมฝีปาก บดขยี้ที่กลีบปากนุ่มทันที
"อื้อออ!" สัมผัสเดียวจากผู้ชายคนแรกส่งผลให้ร่างบางเกร็งทื่อ นิ้วเท้าสวยจิกเกร็งกับโซฟาหนังอัตโนมัติ สัมผัสที่แปลกใหม่และน่าค้นหาส่งผลให้คนตัวโตพยายามป้อนจูบ สอดลิ้นสากเข้าไปรุกรานในโพรงปากนุ่ม สัมผัสกับกลิ่นของชาเขียวนมจางๆ กดริมฝีปากแนบชิดกระทั่งฟันคมบดคลึงกับฟันซี่เล็กที่เรียงตัวอย่างสวยงาม
"อื้อออ!" ซาเฟียร์เปลี่ยนจากการข่วนเป็นทุบแรงๆ ที่ท่อนแขนแกร่ง หนุ่มหล่อยอมถอนริมฝีปากออกเพราะคนตัวเล็กกำลังจะขาดอากาศหายใจ
"พุ่งมาบนตักของฉันเองแท้ๆ เริ่มยั่วผู้ชายเองไหมล่ะ"
"นี่" ซาเฟียร์หอบหายใจถี่ๆ หน้าอกใหญ่ที่ถูกห่อหุ้มด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวกระเพื่อมอย่างแรง
แล้วผู้ชายหน้าไหนมันจะไม่มอง!
- ผู้เขียน
