จุดเปลี่ยน 3
1560 คำ
“เด็กเสี่ยอย่างนั้นเหรอ” สมองของคนพูดว่างเปล่าไปในทันที ไม่เคยคิดมาก่อนว่ายิปซีจะเลือกเดินเส้นทางนี้
“แต่คนที่เลี้ยงดูซีเขาไม่ได้แก่ขนาดอาเสี่ยนะ เขาก็เป็นผู้ชายวัยทำงานทั่วไปนี่แหละ แต่คนอื่นชอบติดเรียกว่าเด็กเสี่ยก็เลยตามเลย อยู่กันแบบแฟร์ ๆ เราทำงาน เขาเลี้ยงดู วันหนึ่งก็แยกย้ายกันไป” ยิปซีพูดเหมือนไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร แค่มีผลประโยชน์ร่วมกันก็พอ
“อืม” คำว่าทำงานนั้น ทำให้หน้าของจันทร์เจ้าร้อนผ่าวขึ้นมา เพราะงานที่ว่าคงไม่พ้นเรื่องบนเตียง เอาแต่ก้มหน้ามองพื้นแทบไม่กล้าสบสายตากับเพื่อนตัวเอง
“ที่เล่าให้ฟังไม่ใช่อะไรหรอกนะ ซีเห็นว่าจันทร์เจ้าเจอปัญหาหนัก เผื่ออยากหาทางออกที่ดีกว่า เดี๋ยวซีจะส่งเบอร์ใหม่ไปให้นะจันทร์เจ้า พร้อมกับไลน์ของซีด้วย อย่าลืมแอดมาล่ะ จันทร์เจ้าใช้เบอร์เดิมใช่ไหม”
“เบอร์เดิมนั่นแหละ”
“ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ก็โทรมานะ เผื่อว่าซีจะหาคนช่วยจ่ายค่าเทอมให้ได้”
“เอ่อ” จันทร์เจ้าทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“ซีรู้ว่าจันทร์เจ้าไม่เคยคิดอยากทำอาชีพแบบซีหรอก แต่ว่าบางครั้งคนเราก็ไม่ได้มีทางเลือกมากนัก ซีไปนอนก่อนนะจันทร์เจ้า”
“อืม ขอบใจซีเหมือนกัน ที่รับฟังปัญหาของเรา”
“ไม่เป็นไรก็เราเพื่อนกันนี่”
ยิปซีเดินจากไปแล้ว สักพักข้อความจากหญิงสาวก็ถูกส่งเข้ามา จันทร์เจ้าเลยแอดไลน์เอาไว้คุยกันก่อน จากนั้นก็ถอนหายใจแรง ๆ อย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินกลับเข้าห้องของตัวเองไป
หลายวันต่อมา
เหมือนความโชคร้ายของจันทร์เจ้ายังไม่หมดเพียงเท่านี้ คนที่เหนื่อยล้าจากการเดินหางานมาทั้งวัน กลับห้องมาก็ตรงเข้าไปอาบน้ำ กินข้าวเสร็จ ผล็อยหลับอยู่ในห้องของตัวเองในทันที ส่วนนางชมนาดกับนายธนพัต กลับจากการออกไปพูดคุยกับเพื่อนที่ทำงานเรื่องค่าชดเชย สรุปแล้วคงไม่มีทางเรียกร้องค่าเสียหายได้แม้แต่คนเดียว เข้าห้องมาในช่วงสองทุ่มคนผิดหวังทั้งสอง พากันตั้งวงกินเหล้าอยู่หน้าประตูห้องอย่างคับแค้นใจ
“พวกสหภาพแรงงานก็ช่วยไม่ได้ พวกหน่วยงานรัฐก็ช่วยไม่ได้ ไม่มีทางที่เราจะได้เงินชดเชยจากใครเลย โอ๊ย ฉันเครียดนะพี่พัต เงินเก็บเท่าจิ๋มมดจะใช้ไปได้สักกี่เดือน” นางชมนาดระบายความเครียดใส่สามีเสียยาวเหยียด
“นั่นสิ พี่เองก็ลองไปของานกับเพื่อนที่รู้จักกันทำ แต่ไม่มีที่ไหนรับคนเพิ่มเลย เฮ้อ”
“ทีนี้เราจะเอายังไงกันดีล่ะพี่พัต”
“ยังไม่รู้เหมือนกันนาด พี่เองก็ปวดหัวไปหมดแล้วนี่ เอ่อ แล้วเรื่องหนูจันทร์เจ้าล่ะ ที่ว่าสอบเข้ามหาลัยได้นาดจะทำไงต่อ จะให้ลูกเรียนต่อไหม” คำถามคล้ายความหวังดี ทั้งที่แค่อยากหาเรื่องคุย เพื่อให้อีกฝ่ายตายใจนั่นเอง
“โอ๊ย เรื่องของมันพี่พัต ฉันยังเอาตัวเองไม่รอดเลย มันโตแล้ว มันคงคิดหาวิธีของมันเองได้ ใจฉันนะพี่ อยากให้มันออกมาหางานทำไปก่อน เรียนน่ะตอนไหนก็เรียนได้”
“แต่ดูท่าหนูจันทร์เจ้าอยากเรียนมหาลัยนี้จริง ๆ นะ ถึงได้ออกไปหางานทำทุกวันแบบนี้”
“หายังไงก็ไม่ทันหรอกพี่พัต เว้นเสียแต่มันจะไปขายตัวโน่น เลิกพูดเรื่องเครียดเถอะ พูดไปเงินมันก็ไม่งอกออกมาให้เราใช้หรอก กินเหล้ากันดีกว่า” นางชมนาดโบกมือให้หยุด หันมารินเหล้าใส่แก้วยื่นให้สามีก่อน ตามด้วยของตัวเอง
“เอ้าชนแก้ว พรุ่งนี้เราค่อยคิดหาทางออกก็แล้วกัน” นายธนพัตชูแก้วขึ้นชนกับแก้วของนางชมนาด กระดกรวดเดียวลงคอไป พอเมียเผลอก็เหลือบตาไปทางห้องนอนของลูกเลี้ยง กระตุกมุมปากขึ้นเบา ๆ
“หนูจันทร์เจ้าหลับแล้วเหรอนาด”
“หลับแล้วพี่พัต ฉันไปแง้มประตูดูเมื่อกี้ คงเหนื่อยมันปล่อยนอนไป พี่ก็อย่าไปดูมันนอนล่ะ เดี๋ยวมันเข้าใจผิดว่าพี่จะไปปล้ำมันอีก” คนพูดค้อนทีเล่นทีจริง เชื่อว่าลูกสาวของตัวเองนั้นเข้าใจผิดไปจริง ๆ
“อย่าพูดอะไรไร้สาระแบบนี้อีกนะนาดพี่ไม่ชอบ ดูสิหนูจันทร์เจ้าไม่คุยกับพี่อีกเลยตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น อธิบายยังไงก็ไม่ยอมฟัง” คนพูดส่ายหน้าเหมือนคนอารมณ์เสีย
“เอ้า ๆ ไม่พูดก็ไม่พูด อย่าโกรธฉันสิพี่พัต” เมื่อเห็นสามีทำท่าขึงขัง นางชมนาดรีบเอาอกเอาใจ ด้วยการบีบนวดท่อนแขนกับหัวไหล่ให้ ในตอนนี้นางชมนาดเหมือนเด็กสาวแรกรุ่น อยากมีความรักมีคนดูแลในชีวิตบั้นปลายกับเขาบ้าง ที่ผ่านมามีแค่เข้ามาแล้วก็จากไป นายธนพัตนี่แหละที่ยอมมาอยู่ด้วยกันที่นี่
เหล้าที่นางชมนาดเป็นคนรินให้สามีนั้น ได้เปลี่ยนมือเป็นนายธนพัตเป็นคนรินบ้าง ผ่านมาได้ราวสองชั่วโมง สติของนางชมนาดก็เริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“นี่พี่พัตจามอมเหล้าฉานเหรอ รู้น้า” นางชมนาดเมาได้ที่ชี้นิ้วใส่หน้าสามี ก่อนจะเอนตัวไปมาคล้ายคนประคองสติไม่อยู่ ยิ้มตาเยิ้มพูดไม่รู้เรื่องเสียแล้วในตอนนี้
“แหม รู้ทันพี่นะนาด วันนี้เราจะเมากันให้หัวทิ่มไปเลย ไม่ได้เงินก็ช่างแม่งมันแล้ว กินเหล้านี่แหละมา !”
“เออ ๆ ช่างหัวมานอายพวกชั่ว”
ขวดแล้วขวดเล่า กระทั่งนางชมนาดฟุบคาพื้นไป นายธนพัตอุ้มพาเข้ามานอนในห้อง ผุดรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้นบนใบหน้า เบนสายตาไปที่ห้องนอนของลูกเลี้ยงตนเอง
‘คิดว่าจะรอดมือลุงเหรอหนูจันทร์เจ้า’
พ่อเลี้ยงจอมหื่นได้วางแผนเอาไว้ล่วงหน้า ว่าจะกินรวบทั้งแม่ทั้งลูกไปเลย จันทร์เจ้านั้นสวยจนแทบอดใจไม่ไหว ยอมทำตัวเฉย ๆ มาพักหนึ่ง เพื่อให้ทั้งคู่ตายใจเท่านั้น เพราะเป็นห้องที่กั้นด้วยฟิวเจอร์บอร์ดแผ่นบาง ออกแรงผลักแรง ๆ ก็สามารถพังประตูเข้าไปได้
โครม !
“ลุงพัต !” จันทร์เจ้าลืมตาขึ้นอย่างตกใจ รีบยันตัวลุกขึ้นจากที่นอน นายธนพัตตรงปรี่เข้ามาผลักให้ลงไปที่เดิม
“แม่ ! อุ๊บ อื้อ ๆ ” เสียงร้องเงียบลง เพราะฝ่ามือใหญ่ของนายธนพัตตะปบปิดปากเอาไว้
“ร้องไปแม่ก็ไม่ได้ยินหรอกหนูจันทร์เจ้า เมาเป็นตายแบบนั้น วันนี้ลุงต้องได้หนูเป็นเมีย”
“อื้อ ๆ ๆ” จันทร์เจ้าโกรธจนเค้นเรี่ยวแรงออกมาสู้ เกิดการต่อสู้กันอย่างทุลักทุเล แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป หญิงสาวก็อ้าปากขึ้นงับมือของนายธนพัตสุดแรงเกิด
“โอ๊ย !” และด้วยความเจ็บทำให้มือที่ปิดปากหลุดออก จังหวะนั้นจันทร์เจ้าก็รีบลุกวิ่งออกห้องไป
“โอ๊ะ !” ก่อนจะถูกผลักจากด้านหลัง จนสะดุดล้มลงไปชนกับขวดเหล้าที่วางเกลื่อนอยู่บนพื้น
เคร้งงงง
“จะหนีไปไหนมานี่ !” นายธนพัตเอื้อมมือไปหมายจะลากข้อเท้าของลูกเลี้ยงกลับเข้าห้อง อีกคนก็ขยับถอยหลังไปเรื่อย ๆ มือของจันทร์เจ้าคว้าไปเจอขวดเหล้าเข้าให้
“มานี่ !”
ผลัวะ ! ขวดเหล้าถูกฟาดลงบนหัวของนายธนพัต มีเลือดสีแดงไหลออกมาในทันที คนทำตกใจตัวเองอยู่ไม่น้อย ลุกขึ้นยืนตัวแข็งทื่อไป
“นังจันทร์เจ้ามึง !” คนเจ็บโกรธจนลืมตัว ตรงเข้ามาจะทำร้ายหญิงสาวอีก เกิดการฉุดกระชากลากถูกันรุนแรงกว่าเดิม จันทร์เจ้าทั้งตะโกนทั้งต่อสู้ แต่เหมือนอีกฝ่ายจะพยายามปิดปากให้ได้ เสียงเลยเล็ดลอดออกมาได้ไม่เต็มที่
“ปล่อยนะ ช่วยด้วย ๆ โอ๊ย !” หญิงสาวลนลานหนีจนเหยียบเข้ากับเศษแก้ว ที่แตกกระจายอยู่ จันทร์เจ้าเจ็บจนล้มลงไปกองอยู่บนพื้น ห้อง พลันสายตาจ้องขวดเหล้าที่กลิ้งไปมาบนพื้นห้อง
“มานี่เลยนังตัวดี !”
ผลัวะ ! แรงฟาดครั้งนี้เต็มไปด้วยความตั้งใจ นายธนพัตนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้นในทันที
“มะแม่ ! ช่วยหนูด้วย แม่ !” หญิงสาวรีบวิ่งกะเผลก ๆ เข้าไปหาคนเป็นแม่ แต่ภาพที่เห็นคือแม่ของเธอหลับไม่ได้สติ เขย่าปลุกเท่าไรก็ไม่ตื่น ครั้นออกมาอีกทีเห็นนายธนพัตยังแน่นิ่งอยู่ที่เดิม เป็นหรือตายก็ไม่รู้ ก่อนจะขวัญกระเจิงเมื่อคิดว่า ตัวเองอาจพลั้งมือฆ่าคนตาย
ความกลัวทำให้จันทร์เจ้ารีบเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง เก็บกระเป๋าเสื้อผ้าพร้อมด้วยเอกสารจำเป็น ออกจากห้องเช่าไปตายเอาดาบหน้า ระหว่างนั้นโทรแจ้งมูลนิธิให้เข้าไปดูนายธนพัตด้วย จะตายหรือไม่ก็ช่าง เธอไม่อยากอยู่ห้องเช่าแห่งนี้อีกต่อไป
- ผู้เขียน
