ร่างงามหอมกรุ่นกำลังพยายามช่วยเหลือตัวเองอย่างสุดกำลัง ทั้งมือทั้งเท้าของหญิงสาวใช้ระดมทำร้ายร่างกำยำอย่างไม่คิดกลัวเกรง แต่ดูเหมือนน่านพยัคฆ์จะไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรเลย เพราะเธอได้ยินแต่เสียงเขาหัวเราะดังขึ้นเป็นระยะๆตลอดเส้นทางเดิน จนนิดาแทบอยากจะหาอะไรแข็งๆมาทุบหัวเขาให้สลบไปได้ยิ่งดี...
“ปล่อยนะ...ฉันบอกให้ปล่อยไงไอ้บ้า คนนิสัยเสีย นิสัยไม่ดี...อือ...ปล่อยสิ...” น่านพยัคฆ์ได้แต่ระบายยิ้มอย่างพึงใจกับแรงพยศของภรรยาสาวแสนสวย ชายหนุ่มไม่ได้สะทกสะท้านกับแรงเท่ามดนี้เลย เขากับชอบใจเสียด้วยซ้ำที่แม่เมียตัวนุ่มนิ่มแถมหอมกรุ่นระบายความโกรธ โมโห ลงกับร่างกายของเขาแทนที่จะลงกับตัวของเธอเอง...
“ถ้าหนูนิทำแล้วสบายใจก็เชิญตามสบายเลยนะจ๊ะ พี่พยัคฆ์คนนี้ยอมให้หนูนิกระทำย่ำยีได้ตามใจชอบเลยนะ...”
“ไอ้บ้า...ใครใช่ให้มาเรียกฉันว่าหนูนิกันฮะ.เราไม่ได้สนิทกัน ห้ามมาเรียกนะ..” ร่างน้อยดิ้นเร้าๆด้วยควา
