“แก้มหวานช่วยแม่หน่อยลูก” หญิงสาวหันไปบอกเด็กน้อยที่นั่งข้างๆ ซึ่งตอนนี้แสดงสีหน้าไม่สู้ดีด้วยความเป็นห่วงพิมมาดาเช่นกัน
“ยายจะตายไหมคะคุงแม่ แก้มหวานกลัว ฮือๆ ๆ ๆ”
“อย่าพูดอย่างนั้นนะแก้มหวาน! คุณยายไม่เป็นอะไรลูก” ด้วยความเป็นห่วงมารดาทำให้พลอยระวีเผลอเสียงดังใส่แก้มหวานอย่างไม่ตั้งใจ
“พลอย…อย่าเสียงดังสิลูก ยัยแก้มหวานตกใจหมดแล้ว”
แม้เรี่ยวแรงจะเหลือเพียงน้อยนิด แต่พิมมาดาก็ยังแสดงความเป็นห่วงแก้มหวานให้ได้เห็น เท่านั้น พลอยระวีที่ได้สติอีกครั้งยิ้มให้แม่หนูตัวอวบ อย่างรู้สึกผิด
“แม่ขอโทษนะคะแก้มหวาน ยายจะไม่เป็นอะไรนะ เดี๋ยวเราพายายไปหาหมอกันค่ะ”
“แม่ไม่เป็นอะไรลูก พลอยไม่ต้องห่วงนะ แก้มหวานไม่ต้องห่วงยาย แค่นอนพักเดี๋ยวก็หาย” พิมมาดารีบพูดขึ้นมาเมื่อรู้ว่าลูกสาวจะพาไปโรงพยาบาล นางไม่ได้อยากจะดื้อแต่อย่างใด แต่รู้ดีว่าการไปหาหมอแต่ละครั้งต้องใช้เงินจำนวนมาก
“แต่แม่ตัวร้อนขนาดน
