พิมมาดาไม่เคยแม้แต่จะถามพลอยระวีว่าพ่อของลีโอเป็นใคร และหญิงสาวเองก็ไม่เคยคิดอยากจะพูดเรื่องนี้ออกไป เพราะมันไม่เพียงแต่เป็นการตอกย้ำให้นึกถึงผู้ชายคนนั้นแล้วยังเป็นการย้ำซ้ำๆ ว่าเธอเคยต้องเอาตัวเข้าแลกเพื่อเงิน
แม้ลีโอจะเกิดขึ้นมาจากความไม่ตั้งใจแต่ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่พลอยระวีจะรู้สึกเกลียดลูกของตนเอง ทุกครั้งที่เธอมองหน้าลีโอมีเพียงความรัก ความเอ็นดู และสงสารเด็กคนนี้ที่ไม่มีโอกาสได้เจอพ่อแท้ๆ หญิงสาวคิดเสมอว่าหากลีโอโตขึ้นคงเลือกจะบอกว่าพ่อของเขาได้แยกทางกันไปตั้งแต่ที่ลูกยังอยู่ในท้อง
“หลับแล้วเหรอ” พิมมาดาเดินจูงมือแก้มหวานเข้าบ้านหลังจากออกไปขายขนมที่ตลาดตั้งแต่เช้า อาการป่วยของนางดีขึ้นตามลำดับ แต่ก็ยังคงรักษาอย่างต่อเนื่อง
“หลับแล้วค่ะ แต่กว่าจะหลับได้พลอยไม่ชินสักครั้ง เห็นลูกร้องแต่ละทีก็สงสารจังเลยแม่” พลอยระวีพูดด้วยความรู้สึกสงสารลูก พร้อมกับนึกย้อนว่าสมัยที่พ่อกับแม่เลี้
