อุ้มรักจอมอิทธิพล

‘คืนนี้ถ้าแกไม่มา ฉันตัดเพื่อนจริงๆ ด้วย!’ คำพูดของ ‘พลอยชมพู’ เพื่อนรักสมัยเรียนมหาวิทยาของ ‘พลอยระวี อรุณฉาย’ ดังก้องอยู่ในโสตประสาทของเธอจนเธอแทบไม่มีจิตใจจะทำงาน “เฮ้อ สรุปนี่ฉันต้องไปจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย” ยิ่งคิด พลอยระวีก็ยิ่งหนักใจ หลังจากเมื่อช่วงกลางวัน ยัยเพื่อนตัวแสบมันโทร.มาชวนเธอให้ไปฉลอง หลังจากที่ได้ทุนไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศส พลอยชมพูมีความฝันอยากไปเรียนต่อด้านดีไซเนอร์ที่ฝรั่งเศสมาหลายปี แต่ด้วยฐานะไม่เอื้ออำนวยเลยทำให้ตั้งแต่เรียนจบมาเกือบๆ ห้าปี ฝ่ายนั้นก็เอาแต่เรียนภาษาอังกฤษและภาษาฝรั่งเศสจนสามารถสอบขอทุนไปเรียนต่อได้สำเร็จ พลอยระวีดีใจกับเพื่อนสาวอย่างสุดซึ้ง! แต่เรื่องที่หนักใจ มันดันเป็นเรื่องงานเลี้ยงฉลองคืนนี้มากกว่า ถ้ายัยเพื่อนตัวแสบชวนไปฉลองร้านหมูกระทะ ปิ้งย่าง ชาบู หรือร้านส้มตำ ยำแซ่บ สายชิลอย่างเธอจะไม่อิดออดเลย แต่พลอยชมพูดดันมาพูดว่า… ‘นะๆ ๆ ตั้งแต่โตมาฉันไม่เคยไปเที่ยวผับหรูๆ เลย ฉันอยากไปมานานแล้ว แกไปกับฉันหน่อยนะ’ ทั้งคู่สนิทกันมาก ชนิดที่ว่าเรียนจบมาแล้วก็ยังติดต่อกันเรื่อยๆ ในขณะที่เพื่อนคนอื่นหนีหาย งานเลี้ยงฉลองคืนนี้จึงเป็นการฉลองของสองสาวบัดดี้เพื่อนรักเท่านั้น ซึ่งพลอยระวีไม่ถูกใจเอาเสียเลย! ตั้งแต่เด็กจนโต พลอยระวีแทบไม่แตะแอลกอฮอล์ ผับ บาร์ ร้านนั่งชิลล์ ไม่เคยเข้าสักครั้ง! และเคยได้ลิ้มรสแอลกอฮอล์ในงานเลี้ยงรุ่นสมัยเรียนครั้งเดียวเอง จนถึงตอนนี้ยังคงสงสัยว่าทำไมคนถึงชอบดื่มกัน รสชาติไม่ได้อร่อยเลยสักนิด มันขมจนหญิงสาวคิดว่ากินกันไปได้ยังไง ไหนจะบรรยากาศเสียงดัง ผู้คนแข่งกันแต่งตัวอวดโฉมอีกมันไม่ใช่ตัวเธอเลยจริงๆ และคนที่เกิดมาสวยแต่รูป แต่บกพร่องทางทรัพย์สมบัติอย่างเธอจำต้องประหยัด เลยไม่มีโอกาสได้มาเที่ยวกลางคืน ยิ่งผับหรูๆ แบบนี้อย่าหวัง! แต่ยัยเพื่อนตัวแสบก็เหมือนจะรู้ดีว่าพลอยระวีคงไม่ไปแน่ๆ เลยยื่นคำขาดว่าถ้าไม่มาจะตัดเพื่อน แล้วก็บอกว่าไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช่จ่ายเพราะนางจะจัดการเองทุกอย่าง เพราะฉะนั้นก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะเอามาอ้างในการไม่ไปงานเลี้ยงครั้งนี้ “เอาน่ะ คิดซะว่ามาส่งยัยชมพูละกัน” พลอยระวีนั่งคิดเรื่องนี้เพลินๆ บนรถเมล์ จนนำพาตนเองมาถึงผับดังย่านทองหล่อ ซึ่งใครๆ ก็รู้ดีว่าที่นี่มีแต่ไฮโซมาเที่ยวกันทั้งนั้น! ไม่ใช่ที่ของโลโซ หญิงสาวมาในชุดเดรสรัดรูปสีดำยาวเหนือเข่าเล็กน้อย ช่วงบนเป็นแขนยาวปกปิดมิดชิด แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ดูเซ็กซี่น้อยลงแม้แต่น้อย ด้วยมีรูปร่างสวยโดดเด่น ชุดที่รัดรูปเผยให้เห็นสัดส่วนโค้งเว้าของร่างกาย แม้จะพยายามปกปิดแค่ไหน แต่มันกลับทำให้เธอดูน่าค้นหามากขึ้น ใบหน้าโฉบเฉี่ยวที่วันนี้ถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางเข้าไปทำให้เธอดูสวยเปรี้ยวขึ้นมา แต่เจ้าตัวกลับกลบความเฉี่ยวคมนี้ด้วยแว่นสายตาหนาเตอะ พร้อมกับทำผมม้วนลอนเบาๆ ตั้งแต่วินาทีที่ร่างบางแสนเซ็กซี่เดินเข้ามาด้านผับหรู ทุกสายตา โดยเฉพาะหนุ่มเล็ก หนุ่มใหญ่ ต่างจับจ้องมาที่เธอพร้อมกัน พลอยระวีได้แต่คิดว่าตนเองมีอะไรแปลกไปหรือเปล่า แต่จากที่สำรวจตัวเองก่อนออกจากบ้าน หญิงสาวก็มั่นใจระดับหนึ่งแล้วว่าไม่ได้แต่งตัวน่าเกลียด แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าที่นี่ทั้งผู้หญิงและผู้ชายที่มาเที่ยวแต่งตัวกันดูดีมาก เดรสที่เธอใส่มาถือว่าธรรมดาไปเลยเสียอีก หญิงสาวมองหาเพื่อนรักที่เข้ามาจองโต๊ะก่อนแล้วตั้งเกือบชั่วโมง กวาดสายตาไปรอบๆ พร้อมกับสำรวจผับนี้ไปในตัว ตอนแรก เธอก็คิดว่าที่นี่จะแออัดและคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้า บุหรี่ แต่ความจริงแล้ว ที่นี่กว้างขวาง แบ่งสัดส่วนได้ดี ลูกค้าไม่ต้องนั่งเบียดเสียดหรือแย่งพื้นที่กันเลย สมกับเป็นผับหรูชื่อดัง...ที่ราคาก็คงจะไม่ธรรมดา “พลอย!” เสียงตะโกนเรียกของพลอยชมพูดังมาจากทางด้านในของโซนที่จัดไว้สำหรับลูกค้าที่ต้องการนั่งฟังมากกว่าออกสเต็ปเท้าตามจังหวะเพลง ทำให้พลอยระวีหันไปตามเสียงทันที เมื่อเห็นคนเรียกยืนโบกมือไหวๆ หญิงสาวจึงก้าวฝีเท้าอย่างเร็วเพื่อไปหาเพื่อน และอย่างเช่นเคย…ทุกสายตายังคงจับจ้องการเคลื่อนไหวของเธอ “มาช้าจริงๆ เลยแก ฉันรอนานแล้ว” พลอยชมพูส่งยิ้มหวานพร้อมเอ่ยแซวเพื่อนสาว พลอยชมพูเป็นสาวสวย ใบหน้าหวาน แต่นิสัยและบุคลิกช่างต่างจากหน้าตาอย่างสิ้นเชิง เธอเป็นสาวหัวสมัยใหม่ ชอบแต่งตัวตามแฟชั่น อย่างเช่นวันนี้ที่เลือกใส่ชุดเดรสสายเดี่ยวสีชมพูบานเย็นขลับกับผิวขาวอมชมพูพร้อมกับรวบผมหางม้าเผยให้เห็นลำคอขาวนวล...ที่ถ้าผู้ชายเห็นจะต้องอยากเข้าไปดมและสัมผัส …พลอยระวีชื่นชมความสวยและความมีรสนิยมของเพื่อนรักมาตั้งแต่สมัยเรียน... “แหม ก็ฉันมีงานมีการทำเหมือนกันนะ แถมวันนี้ก็ต้องเฝ้าตำรวจนานด้วย กว่าจะสอบสวนผู้ต้องหาเสร็จ ฉันนี่รอห้าชั่วโมงเลย ข้าวก็ยังไม่ได้กิน” นั่งลงปุ๊บก็บ่นเรื่องงานทันที เหตุผลที่พลอยระวีมาช้าก็เพราะว่าอาชีพ ‘ผู้สื่อข่าว’ ของเธอเวลาทำงานไม่เคยแน่นอน วันไหนมีคดีใหญ่ คดีดัง ก็ต้องคอยเฝ้าความคืบหน้าของคดี อย่างวันนี้ก็เช่นกัน ตำรวจดันจับฆาตกรฆ่าหั่นศพสาวโรงงานได้หลังจากที่หาตัวมาสามวัน พอจับได้ก็สอบสวนอยู่นาน และแน่นอนว่านักข่าวก็ต้องนั่งเฝ้าที่สถานีตำรวจจนกว่าเจ้าหน้าที่จะออกมาให้ข้อมูล และหญิงสาวก็ต้องเขียนข่าวความคืบหน้าส่งสถานีโทรทัศน์เพื่อนำออกไปเผยแพร่ผ่านทีวีและสื่อออนไลน์ให้ประชาชนรับรู้ และนี่ก็คืออาชีพของเธอที่แม้จะบ่นหนัก บ่นเหนื่อย แต่ก็ไม่เคยคิดจะเลิกทำสักครั้ง… “อ้าว ยังไม่กินอะไรเลยเหรอ งั้นสั่งข้าวไหม เดี๋ยวฉันเรียกพนักงานให้” พลอยชมพูทำท่าจะเรียกพนักงาน แต่ถูกห้ามเสียก่อน “ไม่เอาชมพู ฉันไม่อยากกินที่นี่ มันแพงว่ะแก ก็รู้นี่ว่าฉันต้องประหยัด” พลอยระวีกระซิบเบาๆ เพราะไม่อยากให้ใครได้ยิน แม้จะไม่ได้อายที่ตัวเองจน แต่ก็อดเขินไม่ได้เหมือนกัน ที่มาเที่ยวในผับไฮโซแบบนี้ แต่ยังจะขี้งกกับค่าข้าวอีก ขนาดไปทำงานบางวัน เธอยังห่อข้าวไปกินเลย