"พระเจ้า! ลูกใครวะนั่น หิวจนจะกินหัวกันแล้ว"
"ลีโอ อย่าร้องชิ เดี๋ยวใครมาเห็นนึกว่าพี่แกล้งน้อง" เด็กหญิงปลอบน้องบอกว่าแค่เล่นด้วย แต่เสียงเล็กๆ นั้นไม่ได้ไปถึงหูชายร่างสูงที่ยืนมองอยู่
"หึ หิวขนาดนั้นเลยลูกใครกัน"
ไม่พูดเปล่า เฮฟเว่นเดินเข้าไปหาเด็กทั้งสองคน พร้อมกับความสงสัยว่าแม่ของเด็กไปอยู่ไหนถึงปล่อยลูกที่น่ารักมาอยู่กันลำพังเช่นนี้
"หนูหิวหรือไงถึงงับแก้มน้องแบบนั้น"
เสียงเข้มของคนตัวโต ทำให้แก้มหวานชะงักและหยุดงับแก้มลีโอทันที ก่อนเงยมองชายร่างใหญ่เป็นยักษ์ปักหลั่นด้วยความรู้สึกเกรงกลัว แล้วชักสีหน้าเหมือนจะร้องไห้
เฮฟเว่นรู้ว่าเด็กหญิงกำลังกลัวตนเอง จึงพยายามจะพูดให้แกเข้าใจว่าเขาเป็นมิตร
"ฉันถามว่าหนูหิวหรือไง เดี๋ยวฉันซื้อขนมปังให้ เอาไหม"
ร่างสูงใหญ่ย่อกายลงเพื่อคุยกับเด็กน้อยให้ถนัดมากขึ้น แล้วมองเด็กผู้หญิงด้วยท่าทางเอ็นดูรู้สึกถูกชะตา แต่พอมองไปที่รถเข็น ทารกลูกครึ่งเพศชายกลับทำให้เขาตกใจสตั๊นไปเกือบสิบวินาที
แก้มหวานเงยมองฝรั่งตัวสูงที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน แล้วส่ายหน้าพรืด
"หิวค่ะ แต่แม่กับพี่บอกว่าห้ามรับของคนแปลกหน้า" แก้มหวานจำคำสั่งสอนของทั้งพิมมาดาและพลอยระวีได้ดี แม้จะหิวแค่ไหน แต่หากไม่ได้รับอนุญาต แม่หนูก็จะไม่รับของกินจากคนแปลกหน้าเด็ดขาด
เมื่อความผิดพลาดครั้งนั้น เขาตั้งใจจะลับผิดชอบ 'พลอยระวี' ในฐานะผู้หญิงในความลับ แต่กลับต้องอึ้งเมื่อเธอขอให้เขาเก็บเรื่องผิดพลาดในคืนนั้นทเป็นความลับ แล้วให้สถานะเขาเป็นแค่ 'สามีในความลับ
