ตอนที่ 7 เผลอใกล้ชิดคุณ
1152 คำ
หลังนอนโรงพยาบาลสองวัน ธีร์ทัพก็ได้ออกจากโรงพยาบาลมาอยู่บ้าน เรือนหอราคาหลักสิบล้านที่เงียบเหงาและเคว้งคว้างเมื่อไร้ผู้อยู่อาศัย
แพรวาพาเขาเข้ามาสำรวจห้องทำงาน หวังให้เจ้าตัวอยู่ที่ที่คุ้นชิน เผื่อความทรงจำที่หายไปอาจจะกลับมา
“รู้สึกคุ้นบ้างมั้ยคะ” แพรวาหันมาถาม หลังเดินสำรวจครบทุกมุมห้องทำงานของธีร์ทัพ
“ก็อาจจะพอคุ้นบ้าง มีห้องอื่นอีกมั้ย” ธีร์ทัพถามกลับ แสร้งทำตัวเป็นปกติ โดยที่อีกคนไม่รู้เลยว่าเขากำลังมีความลับปิดบังเอาไว้
“ด้านบนเป็นห้องนอนค่ะ แต่ส่วนใหญ่คุณจะนอนห้องทำงานมากกว่า”
สามีภรรยาที่แต่งงานกันเกือบสามปี แต่ใช้ชีวิตหมางเมินราวกับคนแปลกหน้ามีอยู่จริง หากแยกเรื่องเซ็กซ์พวกเขาทั้งคู่ต่างก็วางมาดใส่กัน โหมทำงานหนักเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงการปะทะกัน
จนสุดท้ายก็กลายเป็นความห่างเหินกัน..
“อ่า เราสองคนเหมือนสามีภรรยาที่ต้องหย่ากันจริงด้วยสินะ ถึงได้ทำตัวห่างเหินกันขนาดนี้” ธีร์ทัพออกความเห็นด้วยสีหน้าราบเรียบ
“เราแต่งงานกันเพราะข้อตกลงทางธุรกิจค่ะ นอกเหนือจากนั้น.. ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ”
“ไม่มีอะไรเป็นพิเศษเหรอ”
“ใช่ค่ะ ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ”
ถึงปากจะบอกแบบนั้น แต่ในแววตาของแพรวากลับวูบไหวไปมาครู่หนึ่ง
เบื้องลึกภายในจิตใจที่ใครก็ขนานนามว่าเจ้าหญิงน้ำแข็ง เก็บซ่อนความอ่อนไหวไว้มากมาย แต่แค่ไม่แสดงออกมาก็เท่านั้นเอง
“ฉันเคยบอกเธอหรือเปล่า”
“บอกอะไรคะ”
“ว่าเธอสวยมาก”
คนโดนชมหน้านิ่ง แต่ในใจสั่นไหวระรัว
“ถ้ายังไม่เคยบอกก็จะบอกตอนนี้นี่แหละ”
ไม่พูดเปล่าร่างสูงยังขยับฝีเท้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็กกว่า ส่วนสูงที่ไม่เอื้ออำนวยทำให้แพรวาต้องเงยหน้ามองเขา ก่อนจะยกมือขึ้นผลักอกธีร์ทัพให้ออกห่าง
“เดี๋ยวฉันพาไปดูข้างบนค่ะ” แพรวาเบือนหน้าหลบสายตาเขาก่อน ส่วนคนที่จู่โจมเธอเมื่อครู่ก็ยกมือขึ้นลูบท้ายทอยแก้เขินไม่ต่างกัน
“โอเค ไหนลองพาขึ้นไปดูข้างบนหน่อยสิ” ธีร์ทัพแอบอมยิ้มมุมปากที่ได้เห็นสีหน้าเธอเหวอไปชั่วขณะ เพราะธาตุแท้ตัวตนของแพรวา ก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงธรรมดาเท่านั้น
เธอปกปิดตัวตนที่อ่อนแอจากเขาได้ไม่นานหรอก..
พอเดินขึ้นมาสำรวจชั้นสอง ธีร์ทัพก็แสร้งเดินสำรวจไปทั่ว โดยที่คอยสังเกตสีหน้าจริงจังของแพรวาเป็นระยะ เพราะดูเหมือนว่าเธอกำลังจับผิดเขายังไงยังงั้น
“คงต้องใช้เวลาสักหน่อย กว่าที่ความทรงจำของคุณจะกลับมา ยังไงถ้ามีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกนะคะ” แพรวาเอ่ยบอกกับเขาพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ บนมุมปาก
“ความสัมพันธ์ระหว่างเราคงน่าอึดอัดใช่มั้ย”
แพรวาไม่ตอบ แต่ใช้วิธีสบสายตาเขาแทน นั่นยิ่งทำให้เขาอึดอัดใจมากกว่าเดิม
“โอเค พอเข้าใจได้แล้วล่ะ ว่าทำไมเราสองคนต้องหย่ากัน”
ธีร์ทัพแสร้งเล่นละครตบตา ที่แม้ในใจจะรู้สึกผิด แต่การที่เขาเอ่ยปากว่าความจำเสื่อม ทำให้วันนี้เธอยังยืนอยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้ง
“เราไม่เคยได้ใกล้ชิดกันเลยใช่มั้ย แบบว่า.. ใกล้ระดับนี้” ไม่พูดเปล่าชายหนุ่มยังก้าวเท้าเข้าไปหาหญิงสาวในระยะใกล้ ชนิดที่ใบหน้าห่างกันเพียงสองคืบ
แพรวาไม่หวั่นไหวแต่ทำท่าจะถอยหลังหนี ก่อนจะถูกมือหนาโอบรั้งเอวบางเอาไว้
“ทำไมแค่ฉันเข้าใกล้ เธอถึงต้องถอยห่างด้วย”
“เพราะเราไม่ใช่สามีภรรยากันจริง ๆ ไงคะ”
“ไม่ใช่แล้วยังไง”
“ไม่ใช่ก็แปลว่าไม่ควรเข้าใกล้กันเกินจำเป็นไงล่ะคะ”
สาวเจ้ายังคงใช้ไม้แข็งในการต่อกรกับเขา ปฏิเสธทุกอย่างที่จะทำให้เกิดความหวั่นไหวต่อกัน เพราะงั้นสิ่งที่ธีร์ทัพควรทำ คือเดินหน้าเต็มกำลังแบบไม่ถอยใส่เธอ
วางมาดที่เคยมี แล้วจีบเต็มที่เพื่อเธอคนเดียว
“แล้วถ้าฉันจะจีบเธอล่ะ”
“คะ”
“ถ้าจะจีบก็คนละส่วนกันใช่มั้ย”
มือบางยกขึ้นยันอกแกร่งอีกครั้ง ก่อนที่ใบหน้าเขาจะเข้ามาใกล้กว่านี้
ในดวงตาคู่สวยวูบไหวไปมา น้ำเสียงที่เคยแข็งกร้าวก็สั่นกระเส่าเหมือนลูกแมวตัวน้อยไม่มีผิด
“คุณทัพ นี่คุณกำลังล้อเล่นอะไรอยู่คะ” เธอถามเขาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แต่เขาคงชินกับมุมนี้ของเธอเสียแล้วกับอาการแสร้งโมโหกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเอง
“หน้าฉันดูเหมือนกำลังล้อเล่นอยู่เหรอ”
“ต่อให้ความจำเสื่อม แต่นิสัยยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะคะ ความเอาแต่ใจของคุณ”
“อ่า ช่วยไม่ได้แฮะ นิสัยเปลี่ยนกันยากด้วยสิ” เขาไหวไหล่อย่างไม่หยี่ระ ไม่สนว่าเธอจะดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนแค่ไหน
“คุณทัพ”
“ว่าไงครับคุณภรรยา”
แพรวาขลึงตาใส่เขาที่กวนประสาทไม่หยุด รอยยิ้มหวานปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลา ทำให้หญิงสาวที่พยายามจะผลักเขาออกหยุดดิ้น
เพิ่งเคยเห็นเขายิ้มกว้างแบบนี้ออกมา หากไม่ได้ใกล้ชิดกันแบบนี้ ทั้งคู่ก็จะวางมาดใส่กันจนกลายเป็นความห่างเหินที่ยากจะเชื่อมต่อความรู้สึก
หากธีร์ทัพทำลายกำแพงตรงนั้นได้ บางทีเขาอาจจะได้อยู่เคียงข้างเธอตลอดไป
ความสัมพันธ์ที่ไม่ใช่แค่เซ็กซ์..
“ถ้าคุณไม่ปล่อย ฉันจะโกรธแล้วนะคะ” เธอต่อว่าเสียงแข็ง ใช้น้ำเสียงจริงจังบวกกับหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่เหมือนแมวน้อยขู่ฝ่อ ๆ
แต่เหมือนผู้ป่วยแกล้งความจำเสื่อมจะชินเสียแล้วสิ ท่าทางวางมาดเป็นคนเย็นชา จริงจังกับทุกอย่างรอบตัวจนเกินไป กับปลายทางสุดท้ายคือการหย่ากันของเขาและเธอ
“โอเคครับ ปล่อยก็ได้” พูดจบธีร์ทัพก็ยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ก่อนจะหันมองไปรอบห้องที่กว้างขวางแต่ดูโดดเดี่ยวอย่างบอกไม่ถูก
เขาเองก็คงจะเผลอมองข้ามบางอย่างไปเหมือนกัน บางทีสามปีที่ผ่านมาเขาคงขี้ขลาดจนเกินไป ถึงได้ไม่ยอมแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมา
หลังจากนี้จะไม่มีอีกแล้วธีร์ทัพคนเดิมที่เอาแต่ใช้อารมณ์นำเหตุผล เพราะต่อจากนี้จะมีแค่ธีร์ทัพคนที่จะทำให้เธอตกหลุมรักเขาให้ได้
เขาจะทำให้เธอรักเขาให้ได้เลย..
- ผู้เขียน
