“แม่งเอ้ย! จะหอบกระเป๋าออกไปทำไมวะ!”
หมับ!
“ปล่อย จะทำอะ...อื้อ!!!!!!!!”
ฉันโดนกระชากแขนให้หันหลังโดนแบบนี้ก็สุดทนกำลังอ้าปากจะด่าให้แต่ก็โดนเขาทำเรื่องบ้า ๆ แบบที่ไม่คิดว่าเขาจะทำทั้งที่ไม่ได้เมา!
“อื้อ!!!! อื้อ!!!!!!!!” คิดว่านี่คือฉากในละครเหรอที่ฉันจะยอมให้เขาจูบง่าย ๆ ไม่มีทาง! ให้จูบกับคุณเพลิงนรกคนนี้แบบมีสติฉันขอไปจูกับไอ้ด่างหมาจรป้อมยามหน้ามหาลัยที่พี่รปภ. เลี้ยงไว้ดีกว่า! ฉันเม้มปากแน่นต่อให้เขาจะบดขยี้ปากแล้วก็ล็อกตัวฉันไว้ก็ตาม
“อื้อ!!!!!!!” ฉันดิ้นสุดแรงเขาก็รัดไว้สุดแรงพอดิ้นแล้วไม่หลุดฉันก็ตัดสินใจกระโดดมันซะเลย
“อ่าส์! อยู่เฉย ๆ ได้ไหมพรีรตา!” สุดท้ายเขาก็ยอมผละปากออกแต่ก็ยังกอดรัดฉันไว้แน่นจนเริ่มเจ็บ
“ก็ปล่อยสิ! ปล่อย!” ฉันเงยหน้ามองเขาแล้วตะโกนใส่หน้า
“ปล่อยก็งี่เง่าต่อ”
“ไม่ชอบที่โดนฉวยโอกาสเรียกงี่เง่าเหรอ? ทุเรศแล้วคุณเพลิง!”
“ลดเสียงลง ถ้าไม่ลดเสียงก็กอด
