หลังจากเดินทางมาเยี่ยมญาติและสะสางเรื่องราวทุกอย่างจนเสร็จสิ้น ไป๋เซียนและจางฮูหยินก็ได้เดินทางกลับเข้าสู่เมืองหลวง ขบวนรถม้าแล่นผ่านหลายเมือง แต่เนื่องจากทั้งสองไม่ได้รีบร้อนจึงได้แวะชมสถานที่ต่างๆ เมื่อไหร่ที่ค่ำมืดก็พักโรงเตี๊ยม
“ท่านแม่ ได้ยินหลงจู๊บอกว่าด้านหลังมีน้ำตก พวกเราไปเดินเล่นกันดีไหมเจ้าคะ”
หญิงสาวเอ่ยชวนแม่สามี แต่จางฮูหยินเดินทางมานานกว่าสองวันรู้สึกเหนื่อยล้าและอ่อนเพลียเป็นอย่างยิ่ง จึงได้ปฏิเสธและอนุญาตให้หญิงสาวไปเดินสำรวจน้ำตก
“ข้าไปไม่ไหวหรอก ข้ารู้สึกปวดขาเหลือเกิน”
สตรีวัยกลางคนกล่าว ช่วงที่เดินทางไปเมืองเหนือนางมัวแต่แวะเยี่ยมเยียนชาวบ้าน ทั้งยังเดินไปเดินมาแทบไม่ได้หยุดพัก จนบัดนี้ปวดเมื่อยไปทั้งขาจนต้องนอนพักเฉยๆ
“ให้ข้านวดให้ไหมเจ้าคะท่านแม่”
หญิงสาวเอ่ยถามแต่จางฮูหยินส่ายศีรษะ นางอยากพักผ่อน ทั้งไม่อยากรบกวนสะใภ้เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายก็เดินทางไกลเช่นเดีย
