จางฮูหยินนั่งมองสะใภ้ที่กำลังก้มตัดดอกไม้อยู่ในสวน หลังผ่านเหตุการณ์จมน้ำในครั้งนั้น คนต่างกังวลกลัวว่าอาการป่วยของหญิงสาวจะกำเริบจึงได้คอยดูแลอย่างใกล้ชิด เสนาบดีจางที่ยามนี้ไม่ได้ตั้งแง่รังเกียจสะใภ้รองแล้ว ก็ได้ส่งบ่าวรับใช้หลายคนมาดูแลไป่เซียนและเรือนของนาง
“อาเหอ เจ้ากับนางไม่ได้นอนร่วมเตียงกันงั้นหรือ”
สตรีวัยกลางคนเอ่ยถามบุตรชายที่นั่งจิบน้ำชาอยู่ข้างกาย จางเหยียนเหอแทบสำลักเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาเขารีบปั้นหน้านิ่งเฉยก่อนวางถ้วยชาลงบนโต๊ะ ปกติชายหนุ่มนั้นไหวพริบดี แต่ไม่รู้ว่าเหตุใดคำถามนี้เขาถึงได้ใช้เวลาครุ่นคิดนานนัก
“ท่านแม่ เหตุใดท่านถึงได้เอ่ยถามเช่นนี้”
ชายหนุ่มรู้ว่าอีกฝ่ายหมายถึงสิ่งใด แต่เขากระดากปากเกินกว่าที่จะเอ่ยออกมาเอง
“เจ้ากับนางแต่งงานกันมาร่วมสามเดือนเเล้ว หากนอนร่วมเตียงกันจริงเหตุใดนางถึงยังไม่ตั้งครรภ์เสียที”
ทั้งที่ท่านหมอเองก็บอกว่าสุขภาพร่างกายของไป๋เ
