หวังเล่ยเทียนไม่รอให้บอกซ้ำ รีบวิ่งออกจากห้องนั้นด้วยท่าทีแตกตื่น ในหัวของเขามีแต่ความสับสนหวาดหวั่น คนเดียวที่เขาอยากจะไปหาคือไป่หลาง เด็กหนุ่มพาตัวเองไปหยุดที่หน้าห้องนอนของไป่หลางเปิดประตูพรวดเข้าไปโดยไม่เคาะเรียก เขารีบปิดประตูแล้ววิ่งเข้าไปหาคนที่ผุดลุกขึ้นนั่งบนเตียง โถมตัวเข้ากอดรัดร่างหนากว่าหวังเป็นที่พึงพิงในยามที่ตัวเอง กำลังสติเจียนแตก
“พี่หลาง… พี่หลาง ผม...”
“ใจเย็นๆ ก่อนอาเล่ย”
ไป่หลางมองใบหน้าแตกตื่นของหวังเล่ยเทียนแล้วลูบหลัง ปลอบประโลมให้หายตกใจ เดาเอาว่าผู้เป็นนายคงพูดอะไรบางอย่างทำให้เด็กหนุ่มตกใจกลัว
“ตั้งสติดีๆ แล้วค่อยเล่าก็ได้ ฉันรอฟังอยู่”
ไป่หลางโอบไหล่คนตัวเล็กกว่า ดึงมากอดไว้แน่นๆ หวังเล่ยเทียนดูจะสติหลุดแทบจะพูดอะไรไม่รู้เรื่อง เด็กหนุ่มตัวสั่นราวกับลูกนก ควบคุมตัวเองไม่ได้
“พี่หลาง ผม ผม
