“หายดีแล้วใช่ไหมลี่อิง”
หลิวเฟยหลงเอ่ยถามเสียงเข้ม จ้องหน้าหญิงสาวคนเดียวในห้องนิ่ง อีกฝ่ายหลบตาดูเหมือนจะตัวสั่นเล็กน้อย
“ค่ะคุณหลิว ฉันหายดีแล้ว”
หวังลี่อิงตอบเสียงแผ่ว ไม่กล้าสบตาคมดุนั้น บีบมือน้องสาวแน่นขึ้นเป็นที่ยึดเหนี่ยวไม่ให้ตัวเองหวาดกลัวจนเป็นลมไป หลิวเฟยหลงเป็นผู้ชายที่น่ากลัวมาก สายตาของเขาราวกับแสงเลเซอร์สามารถกรีดลึกเข้าไปถึงหัวใจ จนเธอห้ามตัวเองไม่ให้ใจเต้นแรงตัวสั่นไม่ได้ ตอนเจอกันครั้งแรกที่ภัตตาคารก็ว่าน่ากลัวแล้ว ตอนนี้เขาอยู่ในอาณาจักรของตัวเอง ยิ่งดูน่าเกรงขามมากกว่าเดิม หญิงสาวไม่รู้ว่าทำไมถึงได้กลัวเขานัก แต่จะทำใจแข็งก็ทำไม่ไหว
“ขอบคุณพี่เฟยหลงมากนะครับ ที่ดูแลพวกเรา ผมกับพี่สาวเป็นหนี้บุญคุณพี่เฟยหลง” หวังเล่ยเทียนเอ่ยขึ้น
“พวกเธอสองคน เปรียบเหมือนคนของฉัน สมควร
