“ผมปลอดภัยดีครับพี่ลี่อิง พี่เป็นยังไงบ้างครับ เจ็บตรงไหนบ้าง”
คนเป็นน้องเดินเข้ามากอดพี่สาว ไม่กล้ากอดร่างเล็กนั้นแรงเกรงจะทำให้อีกฝ่ายเจ็บแผล
“พี่ไม่เป็นไรแล้ว หมอบอกกระสุนไม่ถูกจุดสำคัญ แต่คงต้องรักษาตัวอีกหลายวัน กว่าจะออกจากโรงพยาบาลได้”
หวังลี่อิงเช็ดน้ำตา ฝืนยิ้มให้น้องชายคลายใจ ตัวเธอไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอพิรี้พิไร ด้วยเป็นลูกคนโตเติบโตมากับบิดาจึงซึมซับนิสัยเข้มแข็งมากจากท่าน เมื่อเสียผู้นำครอบครัวไปเธอจึงต้องเป็นหลักให้น้องชายยึดเหนี่ยว อายุที่มากกว่าสองปีแต่ความคิดนั้นโตกว่าน้องชายมาก
“พี่เฟยหลงทำพิธีฝังศพคุณพ่อแล้วนะครับ ผมรอพี่ฟื้นไม่ไหวเลยให้จัดการก่อน ไว้พี่หายดีเราค่อยไปหาคุณพ่อกันนะครับ”
หวังเล่ยเทียนยอมให้หลิวเฟยหลงช่วยจัดการพิธีศพให้บิดา ตัวเขาในตอนนั้นเหมือนคนไร้ที่ยึดเหนี่ยว มีเพียงไป่หลางกับหลิวเฟยหลงที่พอพึ่งพิงได้ เมื่อผู้สูงวัยกว่าทั้งสองบอกอะไรก็ยินยอมทำตามท
