“นายยังไม่พร้อม รอก่อน” ไป่หลางส่ายหน้า บอกเสียงเรียบ
“โอ๊ย ต้องรอถึงเมื่อไหร่ ผมอยากฆ่าไอ้เฉินจิ้งมัน อยากล้างแค้นให้คุณพ่อ”
หวังเล่ยเทียนโอดครวญขัดใจ เคืองแค้นศัตรูผู้คร่าชีวิตบิดา เขาอยากฆ่ามันด้วยมือตัวเอง ให้สมกับที่มันได้ทำลายคนที่เขารักที่สุดไป แต่ดูเหมือนเวลานั้นยังมาไม่ถึงสักที เมื่อต้องฝึกหนักซ้ำๆ แบบนี้อย่างไม่รู้อนาคต
“เมื่อถึงเวลาคุณหลิวจะบอกให้ฉันสอนนายเอง กลับห้องเถอะ ฉันเหนียวตัวอยากอาบน้ำจะแย่”
ไป่หลางเดินนำเด็กหนุ่มออกมาจากโรงยิม โดยมีสายตาของหลิวเฟยหลงมองผ่านจอคอมพิวเตอร์ในห้องทำงาน
“อาเล่ย นายเก่งกว่าที่ฉันคิด อีกไม่นานฉันเชื่อว่าอาหลางจะฝึกให้นายเก่ง และแกร่งมากกว่านี้”
หลิวเฟยหลงกดปิดหน้าจอ แล้วหลับตาเอนหลังกับเก้าอี้นวม เขาเฝ้ามองดูพัฒนาการของหวังเล่ยเทียนทุกวัน ในขณะเดียวกันก็มองไป่หลางอย่างครุ่นคิด นับตั้งแต่ไปเป็นคนฝึกวิชาต่อสู้ให้หวังเล่ยเทียน สองเดือนแล
