“พี่หลางผมขอโทษ ผมจะไม่กวนพี่แล้ว แต่ขอทำดีแก้ตัวด้วยการนวดให้พี่ได้ไหม พี่เมื่อยตรงไหน”
หวังเล่ยเทียนหาเรื่องแก้ตัว ด้วยการเอาอกเอาใจไป่หลาง อีกฝ่ายพลิกตัวกลับมามองหน้าแล้วถอนหายใจอีกหน
“กลับไป ฉันจะนอน” เขาบอกเสียงแข็ง
“พี่หลางครับ ผมขอโทษ อย่ารำคาญผมเลยน้า นะ พี่หลาง”
หวังเล่ยเทียนทำเสียงอ้อน ซึ่งมันเคยใช้ได้ผลกับพี่สาวและบิดา แต่กลับทำให้ไป่หลางหงุดหงิด เขาอยากพักอยากนอนหลับฝันถึงคนที่อยู่ในห้วงคำนึง แต่มาถูกก่อกวนจากคนที่กำลังแย่งชิงหัวใจผู้เป็นนายไป
“จะกลับดีๆ หรือกลับทั้งน้ำตา ฮะ อาเล่ย”
“พี่หลาง อย่าทำเสียงดุแบบนั้นสิฮะ”
หวังเล่ยเทียนห่อไหล่ยิ้มแหยด้วยความกลัว ท่าทางไป่หลางดูหงุดหงิดจริงๆ ก่อนหน้าที่เขาเห็นอีกฝ่ายยังทำท่าเซื่องซึมราวกับคนช้ำรักอยู่หน้าประตูห้องของหลิวเฟยหลง นั่นทำให้เขาตัดสินเข้ามาหาด้วยความห่วง ชวนพูดคุยเผื่อจะได้อารมณ์ดี แต่ตอนนี้เขากลับทำให้ไป่หลางอาร
