“นายเองต้องเข้มแข็ง และยืนหยัดอยู่ให้ได้ เพราะต่อไปชีวิตของนายก็จะไม่ต่างจากฉัน เราเกิดมาเพื่อเป็นคนของตระกูลหลิว” ไป่หลางคลายอ้อมแขน เลื่อนมือมาจับไหล่
“นายต้องอดทนให้ได้ ต่อให้เจ็บปวดมากแค่ไหนก็อย่าร้องไห้ เสียใจแค่ไหนก็ห้ามแสดงออก เพราะจะไม่มีใครสงสารเห็นใจเราหรอก นอกจากจะมองเราด้วยความสมเพช”
“ผมเข้าใจครับพี่หลาง พี่หลางเองก็ต้องชนะความเจบปวดให้ได้เหมือนกัน บางที่มันก็ไม่ยากหรอกครับ แค่เรายอมรับมันให้ได้” หวังเล่ยเทียนพยักหน้ารับ
“ดึกแล้วนายไปนอนเถอะ พรุ่งนี้จะได้มีแรงตื่นมาฝึก ออ อย่าลืมทำกับข้าวให้ฉันชิมด้วยนะ”
ไป่หลางขยับลงมาจากเตียงฉุดร่างเล็กของหวังเล่ยเทียนให้ลุกขึ้น พาเดินออกมาส่งที่หน้าห้องของอีกฝ่าย หวังเล่ยเทียนเปิดประตูก้าวขาจะเข้าห้อง แต่หยุดแล้วหมุนกายกลับมามองหน้าไป่หลาง
