“นี่เสี่ยวอ้าย ทำไมหล่อนไม่ไปดูที่หน้าประตูเผื่อว่ามีใครเข้ามา ไม่งั้นพวกเราจบเห่กันแน่” นักเรียนหญิงคนหนึ่งบอกกับสหายของตน
“นี่เธอจะให้ฉันไปดูทำไม ในเมื่อเราทั้งหมดก็เห็นแล้วว่าพวกนั้นไปกินอาหารกัน”
คนที่ชื่อเสี่ยวอ้ายตอบกลับอย่างไม่ชอบใจ เธอเป็นถึงลูกสาวเสมียนสำนักงานพลเรือนทำไมต้องคอยทำตามคำสั่งคนอื่นด้วยล่ะ
“นั่นสิเสี่ยวม่าน ไม่มีใครมาเห็นหรอก เธอรีบจัดการได้แล้ว ฉันไม่รู้เลยนะว่าบ้านนังลู่อิงจะมีเงินมากขนาดที่ซื้อกระเป๋ามาให้นังจินจิงกับนังอี๋ชิงด้วย ดูสิสองวันที่ผ่านมา เธอกรีดไปแล้วหกใบ วันนี้ยังมีมาให้กรีดอีกสี่ใบ รวมกันเป็นสิบใบเชียวนะ”
หากคิดเป็นมูลค่าของเงินจะเท่าไหร่กัน นักเรียนอีกคนเอ่ยขึ้น จากนั้นคนที่ชื่อเสี่ยวม่านจึงลงมือกรีดกระเป๋าทีละใบด้วยความสะใจ
ส่วนหลันลู่อิงและกลุ่มของเธอรอจนนักเรียนที่อยู่ในห้องลงมือกรีดใบสุดท้ายก่อนจะส่งเสียงเข้ามาพร้อมกับสหาย
“พวกเธอเองเหรอที
