“สวัสดีค่ะ หนูชื่อหลันลู่อิง ส่วนนี่พี่ชายฝาแฝดชื่อหลันอี้ข่ายค่ะ” หลันลู่อิงแนะนำตัวกับแม่ของสหายทั้งสองคน
“สวัสดีจ้ะ กินอะไรกันมาหรือยัง น้าจะไปหามาให้ก่อนนะ รอสักครู่นะเด็กๆ” แม่ของเหอจินจิงกล่าวด้วยรอยยิ้มและรู้สึกถูกชะตากับสหายของลูกทั้งสองคนมากเธอจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
“ไม่เป็นไรค่ะคุณน้า พอดีว่าหนูมีบางอย่างจะมาคุยกับจินจิง เพราะคุยที่โรงเรียนไม่สะดวก”
หลันลู่อิงตอบกลับด้วยรอยยิ้มเช่นกันก่อนจะส่งสายตาให้กับสหาย เหอจินจิงจึงรีบเดินไปปิดประตูบ้านและยื่นสบู่กับลิปสติกให้แม่ของตน ฟางอี๋ชิงจึงยื่นของเธอไปให้แม่ด้วยเช่นกัน เมื่อทั้งสองคนเห็นสิ่งของทั้งสองอย่างจึงได้ทำตาโต
“เอาของพวกนี้มาจากไหนเสี่ยวจิง”
“นั่นสิ เสี่ยวชิงด้วย ลูกเอาของทั้งสองอย่างนี้มาจากไหน” เมื่อคิดถึงเรื่องสหายของลูกที่มาบ้านด้วยวันนี้จึงหันไปมองเด็กทั้งสองคนด้วยความตื่นตะลึง “อย่าบอกนะว่า...”
“ใช่ค่ะ หนูให้
