หยางเฟยเทียนมัวแต่ดูเอกสารที่คนดูแลตลาดมืดเอามาให้ เขาจึงไม่ได้สนใจว่าใครจะเข้ามาในบ้านนึกว่าเป็นคนสนิทอย่างฉีหงฝู จึงเอ่ยอย่างปกติ
“หงฝูนายอย่าลืมให้อาฟงจัดการเรื่องร้านให้เรียบร้อยพรุ่งนี้...” ขณะที่พูดเขาได้รับความกดดันบางอย่างจึงเงยหน้าขึ้นแต่พอสบตากับผู้บุกรุกทำเอาคนที่ไม่กลัวอะไรต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“ตัวเล็ก!”
“ค่ะหนูเอง อาเฟยเทียนมีอะไรจะบอกกับหนูไหมคะ เอ...ไม่สิหรือหนูต้องเรียนว่านายท่านดี”
หลันลู่อิงยิ้มหวาน ก่อนจะมานั่งเก้าอี้ตรงข้ามกันด้วยสายตากลมแป๋ว ตอนนี้เธอกลายเป็นสาวน้อยไร้เดียงสาไปโดยปริยาย
“เอ่อ...พี่...พี่ไม่ได้ตั้งใจปิดบังหนูนะ แต่สถานการณ์บางอย่างทำให้พี่พูดไม่ได้” ไม่รู้เพราะความกลัวหรือเพราะความตกใจคำพูดของเขาเลยติดขัดไปหมด แม้กระทั่งคำแทนตัวหรือคำเรียกขานยังเปลี่ยนไป
“อืม หนูไม่ได้ตั้งใจบีบคั้นอาเฟยเทียนนะ แต่หนูไม่ชอบคนโกหก หากอาเฟยเทียนยอมบอกหนู ห
