ตอนที่ 2
1091 คำ
สำหรับบัวชมพูแล้วจะเรียกสิ่งนั้นว่าความหวั่นไหวเลยก็ได้ ในวัยยี่สิบเอ็ดของหญิงสาวซึ่งเปิดธุรกิจทำสปาเล็ก ๆ เธอไม่เคยพบผู้ชายที่ทั้งหล่อเหลาและมีความเป็นสุภาพบุรุษอย่างศาสตรา เธอแอบมองเขาบ่อย ๆ ตอนแวะไปหาบัวไพลินที่บ้าน
มองเรือนร่างสูงใหญ่กำยำและรอยยิ้มทรงเสน่ห์ที่ยังประทับตราตรึงในความทรงจำตั้งแต่แรกเห็น แต่เธอก็ไม่เคยเปิดเผยเรื่องนี้ให้ใครรับรู้และยังแสดงความยินดีกับพี่สาวเมื่อใกล้เวลาพิธีแต่งงาน
เธอตื่นเต้นเวลาได้พูดคุยกับเขา แต่ดูเหมือนความฝันของตัวเองจะห่างไกลเพราะพ่อเลี้ยงลูกครึ่งหนุ่มดูจะให้ความสนใจกับพี่สาวของเธอมากเป็นพิเศษ
บัวชมพูหยุดความคิดของตัวเองลงเมื่อเจ้าของร่างสูงก้าวออกมาจากห้องน้ำ เขาอยู่ในผ้าขนหนูผืนเดียวซึ่งมันก็มีขนาดเล็กแค่ปกปิดด้านหน้าอย่างหมิ่นเหม่แถมสั้นเต่อขึ้นมาถึงต้นขา
ตามลำตัวสีแทนและบนหน้าอกที่เต็มไปด้วยไรขนมีละอองน้ำเกาะพราว ศาสตราถือผ้าเช็ดตัวผืนเล็กออกมาด้วย เขาขยี้มันบนเรือนผมสีน้ำตาลประกายทองแล้วเดินตรงไปหย่อนตัวลงนั่งบนฟูก
ดูเขาจะไม่สนใจหญิงสาวซึ่งยังอยู่ในชุดแต่งงานซึ่งเป็นสะใบเกาะอกเผยให้เห็นหน้าท้องแบนราบดูเซ็กซี่เล็ก ๆ เจ้าของใบหน้ารูปไข่ใต้กรอบเรือนผมยาวดำขลับถูกมุ่นเป็นมวยไว้กลอกดวงตากลมโตมองเขาขณะเม้มปากจิ้มลิ้มไว้แน่น
“คุณศาสตราอาบน้ำเสร็จแล้วหรือคะ?”
“เรียกผมว่าซีนิธ” เขาตอบกลับมาห้วน ๆ และหันมามองเธอชัด ๆ ถึงบัวชมพูจะมีใบหน้าละม้ายคล้ายบัวไพลินแต่เขากลับมองเห็นความแตกต่างฉายชัดอยู่ในดวงตาแสนซื่อและดูเหมือนไร้เดียงสาคู่นั้น แต่ถ้าหากเป็นพี่น้องกันนิสัยก็คงไม่แตกต่างกันอยู่แล้ว
“คุณเปิดสปาอยู่ใช่มั้ยตอนนี้...เอ้อ...”
“บัวค่ะ” หญิงสาวต้องบอกชื่อเหมือนพึ่งเคยทำความรู้จักกับเขา แต่ความจริงศาสตราก็ไม่ได้สนิทกับเธอเหมือนบัวไพลิน เขาได้คุยกับเธอเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้น
“ค่ะ...บัวทำสปาอยู่ที่บ้าน มันเป็นสปาเล็ก ๆ น่ะค่ะ”
หญิงสาวตอบแต่ไม่ยอมสบตากับเขาตรง ๆ หัวใจของเธอเต้นแรงเมื่ออยู่ต่อหน้าศาสตรา เหมือนตอนพบเขาเมื่อก่อนจนกระทั่งตอนนี้ความหวั่นไหวนั้นก็ไม่ได้ลดน้อยลงเลย ตรงข้ามมันกลับยิ่งทวีคูณ พาลทำให้เธอมือสั่นจนต้องจับมันไว้บนตักแน่น
“ถ้าอย่างนั้นเธอก็คงนวดเป็นซีนะ นวดแบบ Thai Massage น่ะ ตอนอยู่ต่างประเทศฉันชอบมาก”
เขาพูดแต่ดวงตายังคงดุดัน บัวชมพูไม่ทันได้เห็นประกายกล้าในดวงตาคู่นั้น เธอได้แต่พยักหน้ารับ
“ค่ะ”
“ช่วยนวดให้ฉันหน่อย...น้ำมันหอมอยู่ที่หัวนอน ฉันให้คนเอามันมาไว้เอง”
ศาสตรากล่าวจบก็ล้มตัวลงนอนคว่ำ ยืดขาหนาใหญ่ไปบนฟูกขณะที่หญิงสาวหันไปมองขวดน้ำมันหอมเล็ก ๆ สองสามขวดวางเรียงอยู่ที่หัวนอน บัวชมพูหันกลับมามองแผ่นหลังของชายหนุ่ม เขาไม่พูดเรื่องบาดหมางใจของบัวไพลินอีก แต่เขากำลังคิดอะไรอยู่นะ
ร่างแน่งน้อยขยับห่างจากเขาและเอื้อมมือหยิบขวดน้ำมันขึ้นมาก่อนบรรจงเทใส่ฝ่ามือแล้วเริ่มนวดให้เขาเบา ๆ จากปลายนิ้วเท้าไล่ขึ้นไปถึงแผ่นหลังกว้าง แขนหนาใหญ่จนกระทั่งถึงปลายนิ้วแกร่ง
ศาสตรานอนอยู่ในท่าตะแคงใบหน้ามายังเธอ เขาลืมตามองทุกท่วงท่าการนวดของหญิงสาว พินิจใบหน้าสวยหวานเรื่อยลงมาถึงลำคอระหง
บัวชมพูมีทุกอย่างไม่ผิดเพี้ยนไปจากบัวไพลิน ทั้งใบหน้าแสนสวย เครื่องหน้างดงาม ผิวขาวละเอียด รูปร่างบอบบางแต่เขากลับสังเกตเห็นบางอย่างที่ทำให้ไม่แน่ใจ
นั่นคือเนินอกอวบอิ่มที่โผล่พ้นผ้าสะใบเกาะอก มันล้นออกมาเห็นเป็นร่องอิ่มชวนให้รู้สึกวาบหวาม มันดูใหญ่เกินตัวของเธอ แต่ศาสตราก็พยายามบังคับใจ เขาเคยตั้งปณิธานว่าจะรักบัวไพลินคนเดียว แต่พอถูกหักหลังเขาก็ตั้งปณิธานใหม่ว่าจะไม่ให้อภัยใครก็ตามที่ใกล้ชิดผู้หญิงคนนั้น ซึ่งก็รวมทั้งบัวบูชา ที่เขาคิดว่าเธอเสแสร้งแกล้งทำดีเพื่อให้เขาลืมเรื่องอัปยศของพี่สาว
กลิ่นน้ำมันหอมผสมกับการนวดจากปลายนิ้วไล่ขึ้นไปจนถึงไหล่กว้าง ลำคอและหลังของเขาทำให้ร่างสูงใหญ่รู้สึกผ่อนคลายลงอย่างมาก แต่น่าแปลกที่เขาไม่หลับเหมือนตอนให้หมอนวดแผนไทยนวดให้ที่ต่างประเทศ ดวงตาสีเขียวอมฟ้าคู่นั้นยังคงจับจ้องอยู่บนใบหน้าและท่าทางของหญิงสาวตลอดเวลา
“พลิกตัวซีคะ” บัวชมพูสั่งเขาเบา ๆ และชายหนุ่มก็ทำตามด้วยการพลิกตัวนอนหงาย แต่เขาช่างไม่ระวังทำให้ปมของผ้าขนหนูผืนเล็กเจ้ากรรมที่ขมวดเอาไว้หลุดออกจากกันไปกองอยู่ข้างลำตัว
“ซีนิธ...เอ้อ...เอ้อ” หญิงสาวหน้าแดงก่ำเมื่อเห็นความแข็งแกร่งที่กลางลำตัวของเขาตั้งลำขึ้นมา บัวชมพูลอบกลืนน้ำลายกับขนาดใหญ่โตของความเป็นชายซึ่งในชีวิตของเธอไม่เคยเห็นของใครชัด ๆ แบบนี้มาก่อน
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะบัว?” เขาถามแล้วเหยียดยิ้มพลางประสานมือทั้งสองไว้ที่ท้ายทอย “ไม่เคยเห็นอย่างนั้นหรือ?”
“ค่ะ...บัวไม่เคยเห็น” รีบตอบแล้วรีบตวัดผ้าขนหนูขึ้นมาปิดเอาไว้ หญิงสาวตั้งใจทำหน้าที่ของเธอต่อ แต่พอวางมือลงบนบ่ากว้างทั้งสองและทำท่าจะนวดให้ก็ต้องตกใจเมื่อศาสตราเลื่อนมือจากใต้ท้ายทอยของเขามาจับเอวบางไว้แน่น
“อุ๊ย! ซีนิธ ปล่อยนะคะ” เธอร้องตกใจแต่เขากลับเหยียดยิ้ม
“เธอต้องตกใจทำไมกัน นี่มันงานแต่งงานของเรานะบัว ตอนนี้เธอเป็นเมียฉันแล้ว ใคร ๆ เขาก็รู้กันทั่วบ้านทั่วเมือง”
- ผู้เขียน
