ปางร้อนรัก

บัวชมพูต้องเข้าพิธีแต่งงานกับศาตรา เขาเป็นเจ้าของปางไม้ชื่อดังเมืองเหนือ แทนพี่สาวที่หนีตามชายชู้ไปในวันแต่งงาน เธอต้องทำหน้าที่แทนพี่สาวทั้งที่ไม่ใช่คนรักของเขา แต่บัวชมพูก็ทำตามหน้าที่ทุกอย่าง ด้วยความเต็มใจ บัวชมพูซึ่งอยู่ในชุดผ้าสะใบเกาะอกนุ่งผ้าไหมลวดลายงดงามพรั่งพร้อมด้วยเครื่องประดับทองคำและไข่มุกที่มีทั้งสร้อยคอ แหวนและกำไลข้อมือต้องเดินตามเจ้าของร่างสูงใหญ่ซึ่งอยู่ในชุดพื้นเมืองผ้าไหมสีทองอร่าม ใบหน้าคร้ามเข้มนั้นหล่อเหลาตามแบบฉบับของลูกครึ่งไทยรัสเซีย มือเรียวบางของเธอถูกผูกติดกับมือหนาใหญ่ของ ศาสตรา พ่อเลี้ยงหนุ่มแห่งปางไม้แม่เมยซึ่งบัดนี้อยู่ในฐานะเจ้าบ่าวที่ต้องปฏิบัติตามพิธีกรรมอย่างล้านนาของชาวเหนือ นั่นคือคู่แต่งงานต้องผูกข้อมือไว้ด้วยกันก่อนจะมีการส่งตัวเข้าเรือนหอโดยญาติผู้ใหญ่ทั้งบิดามารดาของฝ่ายหญิงและชายรวมทั้งคนเฒ่าคนแก่ที่มาร่วมจัดพิธี “ให้ผัวเป็นแก้ว เมียเป็นแสง บ่ดีหื้อเป็นผัวเผต เมียยักษ์ หื้อมีลูกเต็มบ้าน หลานเต็มเมือง หื้อฮักกั๋นแพงกั๋นอยู่ตราบเสี้ยงชีวิต ถ้าผัวเปนไฟ หื้อเมียเปนน้ำ หื้อพ่อชายเป็นหิง แม่ญิงเป็นข้อง” หลังจากเสียงการให้โอวาทในการครองเรือนสิ้นสุดลงหนุ่มสาวทั้งสองจึงเอนหลังลงไปพร้อมกันบนที่นอนซึ่งเป็นฟูกหนาคลุมด้วยผ้าปูรัดมุมตึงแน่น ด้านบนโรยด้วยกลีบดอกไม้ ฟูกหนาตั้งอยู่ชิดหน้าต่างบนพื้นของห้องนอนภายในเรือนไม้สักขนาดใหญ่ซึ่งถูกใช้เป็นห้องหอ ด้านนอกเสียงบรรเลงดนตรีไทยยังขับกล่อมแขกเหรื่อที่มาร่วมเลี้ยงฉลองการจัดงานสมรสระหว่างลูกสาวนักธุรกิจชื่อดังและพ่อเลี้ยงเจ้าของปางไม้แม่เมย เมื่อประตูห้องนอนปิดลงภายในนั้นจึงเหลือเพียงหนุ่มสาวที่นอนอยู่บนฟูกผืนเดียวกัน ข้อมือของเขาและเธอต่างถูกมัดไว้ด้วยด้ายที่ทำจากด้ายดิบหรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าฝ้ายไหมมือ ร่างเล็กบอบบางของหญิงสาวชาวไทยนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาคนตัวใหญ่ซึ่งเป็นลูกครึ่งไทยรัสเซีย ดวงตาสีเขียวอมฟ้าแวววาวบนใบหน้าหล่อเหลากำลังจับจ้องมายังเจ้าสาวของเขา “คุณจะออกไปจากห้องตอนนี้ก็ได้นะ บัวชมพู” น้ำเสียงดุดันที่ดังขึ้นทำให้หญิงสาวมีอาการสะดุ้งเล็กน้อย แต่บัวชมพูก็ทำสีหน้าอย่างปกติทั้งที่ในใจเริ่มหวาดหวั่นต่อท่าทีของเจ้าบ่าวที่แสดงความไม่เป็นมิตรออกมา แน่นอนว่าศาสตราไม่ได้มีความสุขกับการแต่งงานในครั้งนี้ เขาแสดงอาการเคร่งขรึมตลอดเวลาของงานพิธี และมีเพียงเขาและเธอกับญาติสนิทในครอบครัวเท่านั้นที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นี่ไม่ใช่พิธีแต่งงานที่ถูกจัดขึ้นสำหรับเธอ แต่เป็นงานสมรสที่ต้องจัดขึ้นเพราะ บัวไพลิน พี่สาวของเธอและเป็นเจ้าสาวตัวจริงได้ก่อเหตุอัปยศให้แก่ครอบครัวด้วยการหนีตามผู้ชายอีกคนไปก่อนพิธีแต่งงานเพียงวันเดียว บัวชมพูผู้มีใบหน้าละม้ายคล้ายกับบัวไพลินซึ่งมีอายุห่างกันแค่ปีเดียวถูกบิดามารดาขอร้องให้ต้องมาทำหน้าที่เจ้าสาวแก้ขัดไปก่อน เพราะพิธีสมรสระหว่างลูกสาวนักธุรกิจใหญ่ของเมืองลำปางและศาสตรา บุตรชายคนเดียวของเจ้าของปางไม้ชื่อดังถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่และคงไม่อาจล้มเลิกงานครั้งนี้ได้เนื่องด้วยต้องรักษาชื่อเสียงของทั้งสองฝ่ายเอาไว้ เหนือสิ่งอื่นใดคือความอัปยศที่บัวไพลินก่อนั้นไม่อาจแพร่งพรายออกไปให้ใครได้รู้ บัวชมพูจึงจำต้องแบกรับหน้าที่ที่เธอก็ไม่ได้เต็มใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เพื่อรักษาชื่อเสียงของครอบครัว แต่ตอนนี้ปัญหาใหญ่ไม่ได้อยู่ที่หน้าที่ใหม่ในชีวิตนั่นคือการเป็นเจ้าสาวและเมียของพ่อเลี้ยงศาสตรา แต่กลับกลายเป็นว่าเธอต้องมานั่งเห็นหน้าบอกบุญไม่รับของเขาตลอดทั้งงาน “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” บัวชมพูตอบเขาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก “ถ้าฉันออกไปตอนนี้อาจเกิดเสียงครหาว่าคุณเอาได้” “ดูคุณกลัวเรื่องนี้เหลือเกินนะ เกียรติยศ ชื่อเสียง...ทำไมพี่สาวของคุณถึงไม่คิดแบบนี้บ้าง! ” “ซีนิธ” หญิงสาวครางชื่อที่เขาให้พี่สาวของเธอเรียกตลอดระยะเวลาที่คบหากัน “ฉันอยากขอโทษสำหรับเรื่องทุกอย่างแทนพี่บีนะคะ” “ไม่มีอะไรจะลบล้างความผิดของพี่สาวคุณครั้งนี้ได้หรอก! บีทำเหมือนกับเล่นขายของ หรือคุณไม่ได้คิดอย่างผม “ “นั่นคุณจะไปไหนคะ?” บัวชมพูร้องถามเมื่อชายหนุ่มถอดด้ายที่มัดมือของเขาและเธอเอาไว้และขยับลุกจากฟูกหนา “คุณไม่ต้องกลัวไปหรอกว่าผมจะออกจากห้องหอนี่ ผมจะไปอาบน้ำ ผมเหนื่อย อยากพักผ่อน” ศาสตราตอบเสียงห้วนแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำขณะที่หญิงสาวมองตามพลางถอนหายใจ เธอรู้ว่าถึงยังไงก็ไม่มีทางแทนที่ บัวไพลิน พี่สาวของเธอที่เขารักได้เป็นแน่ เธอก็เป็นแค่ตุ๊กตาตัวหนึ่งที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเต็มใจนำมาชักใยให้กระโดโลดเต้น พูดไปก็เหมือนหนังหน้าไฟ ต้องมาแบกรับปัญหาที่ตัวเองไม่ได้ก่อแถมยังถูกศาสตราแสดงท่าทีรังเกียจเข้าให้เสียอีก ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยรู้จักเขา ศาสตราเป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าของปางไม้แม่เมย แม่ของเขาเป็นชาวรัสเซียและเขาก็พึ่งเดินทางกลับมาจากต่างประเทศเมื่อไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้ การแต่งงานระหว่างเขากับบัวไพลินก็เกิดขึ้นจากความเห็นชอบของผู้ใหญ่ บัวชมพูรู้ดีว่าพี่สาวของเธอไม่เต็มใจและแบ่งรับแบ่งสู้ทุกครั้งที่ศาสตราเดินทางไปหาที่บ้าน แต่ในสายตาของบัวชมพู เขาเป็นผู้ชายที่ดูดีมากคนหนึ่ง แม้จะมีเชื้อสายของชาวต่างชาติแต่ศาสตราก็เป็นหนุ่มวัยยี่สิบแปดที่ดูดีมาก เขาสมบูรณ์แบบและเธอก็รู้สึกชื่นชมตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็น