บทที่ 10
เวลาเกือบเที่ยงแล้วที่บัวชมพูช่วยแม่บ้านจัดเตรียมสำรับอาหารไว้เพื่อรอพ่อเลี้ยงหนุ่มที่เข้าไปทำธุระในเมืองพร้อมกับคำแก้ว ลูกสาวของคำมีซึ่งเป็นแม่ครัวที่ช่วยเตรียมอาหารให้แม่เลี้ยงคนใหม่
“แม่เลี้ยงจะทานก่อนไหมคะ...นี่ก็เที่ยงแล้ว ไม่รู้ว่าพ่อเลี้ยงกับคำแก้วจะกลับกันมาตอนไหน”
คำมีเสนอความเห็นขณะชะเง้อมองออกไปด้านนอกระเบียงของเรือนไม้สัก หญิงวัยห้าสิบต้น ๆ หันมายิ้มกับหญิงสาวซึ่งเป็นเจ้านายของนางอีกคนซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะที่มีอาหารวางเรียงรายด้วยความเป็นมิตรไมตรี
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะคำมี บัวค่อยกินพร้อมพ่อเลี้ยงก็ได้”
“ป้าไม่แน่ใจว่าพ่อเลี้ยงกับคำแก้วจะกลับมาตอนไหนนะซีคะ แม่เลี้ยงพึ่งเข้ามาอยู่ที่นี่ต้องเข้าใจพ่อเลี้ยงหน่อยนะคะ เพราะเธอมีงานของเธอมากจริง ๆ “
“ค่ะ ป้า...บัวคิดว่าบัวอยู่ที่นี่ได้ค่ะ ที่ปางไม้นี่บร
