BAD RETURN ทวงคืน (รัก) 25+

3 จ้างต่อ

'นะ...นายพูดจริงเหรอ'

'แล้วทำไมฉันต้องโกหกเธอ'

'กะ...ก็...' ยังไม่ทันที่เรียวปากสวยจะได้หาข้ออ้าง

'เวคินทร์' เสียงหวานดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้โมนาชะงักหันไปมอง ก่อนจะเห็นร่างสวยในชุดนักศึกษามหา'ลัยเอกชนชื่อดังเดินเข้ามา ใบหน้าหวานดูดีแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางและลิปสติกราคาแพง ซึ่งมันยิ่งแสดงให้เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่ชายตรงหน้าเธอเอ่ยเป็นเรื่องจริง เขาไม่ใช่ชายที่เธอต้องมาบอกเลิกแทน

'อะ...เอ่อ โทษทีนะ ขอโทษจริง ๆ ฉันบอกผิดคน...ลาก่อน' ว่าแล้ว หญิงสาวก็ทำท่าจะเดินหนีออกไป ทว่า...

'เดี๋ยว' ชายหนุ่มกลับเรียกเธอไว้พร้อมกับคว้าเรียวแขนสวยเข้าหาตัวหมายกระซิบพูดคุย

'เธอควรรับผิดชอบ'

'ฮ...ฮะ?'

'เก่งเรื่องช่วยบอกเลิกคนใช่ไหม'

'...'

'ถ้าทำให้ผู้หญิงคนนี้เลิกยุ่งกับฉันได้ ฉันให้สามเท่า' คำพูดของชายหนุ่มทำเอาโมนาชะงัก

'พูดจริงเหรอ'

'อืม...ทำให้ได้' หลังจากที่ได้ยินคำยืนยัน เจ้าของใบหน้าสวยก็ไม่รอช้าที่จะหันไปเผชิญหน้ากับหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังมองหน้าเธออยู่เช่นเดียวกัน

'เธอเป็นใคร'

'เป็น...เอ่อ เป็น...แฟนเขา' ว่าแล้ว นิ้วเรียวก็ชี้ไปยังร่างสูงที่นั่งอยู่ ซึ่งทันทีที่เห็นแบบนั้น หญิงสาวคนที่ถามก็หัวเราะถี่

'ฮ่า ๆ เธอนี่นะ? แฟนเวคินทร์'

'แล้วเธอเป็นใคร'

'แล้วเธอคิดว่าฉันเป็นใครกันล่ะ' เธอคนนั้นเชิดหน้าถามกลับ โมนาที่เห็นจึงเกิดความรู้สึกหมั่นไส้ ยังไงก็เรียนคนละมหา'ลัยกันอยู่แล้ว อีกอย่างละแวกนี้เธอก็ไม่ได้มาบ่อย ๆ

'คู่นอน'

'กรี๊ด! เธอว่าไงนะ'

'ใช่คนนี้ไหมที่นายบอกว่าน่ารำคาญ แถมขย่มก็ไม่ได้เรื่อง' โมนาแสร้งหันไปเอ่ยถามชายร่างสูงที่นั่งอยู่ โดยเขาก็เงียบไม่ตอบ ทว่ากลับอดลอบยิ้มไม่ได้กับคำถามเย้ยหยันที่ได้ยิน

'แก!'

'เขาบอกฉันบ่อยเลยว่าเอากับเธอทีไร เหมือนเอากับตุ๊กตายาง ทำมาทั้งตัวทั้งหน้า แถมลีลาก็เหมือนเด็กประถม'

'เวคินทร์ นี่คุณพูดจริงเหรอ!?'

'...'

'เวคินทร์!!'

'ผู้ชายไม่ตอบ ก็น่าจะเป็นคำตอบที่เข้าใจได้ง่าย ๆ แล้วนะ...'

ซ่าาา!!

เสียงน้ำในแก้วถูกสาดลงบนใบหน้าสวยของโมนาพร้อมกับเสียงกรี๊ดกร๊าดจะเอาเรื่องหญิงสาวต่อ ทว่า...

'พอได้แล้ว' เสียงทุ้มนิ่งของชายร่างสูงที่นั่งอยู่เอ่ย เขาเองก็ไม่คิดว่าหญิงสาวอีกคนจะทำถึงขนาดนี้

'ที่มันพูดจริงไหม คุณคิดแบบนั้นกับมิย่าจริงเหรอ'

'อืม'

'วะ...เวคินทร์!! กรี๊ดดด!! ไอ้บ้า...ไอ้คนเลว ฉันจะไม่ยุ่ง ไม่ไปนอนกับแกอีก!! ไอ้สารเลว!!' แล้วหญิงสาวคนนั้นก็เดินออกไป โดยที่โมนายังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ก่อนจะชะงักนิ่งไป กับเสียงเสื้อตัวใหญ่ของใครบางคนที่เข้ามาคลุมร่างและชุดตรงที่เปียกของเธอไว้

'ไม่เป็นไร' เรียวปากสวยหันไปปฏิเสธ ทว่าอีกคนยังคงคลุมอยู่อย่างนั้น

'เธอใส่เสื้อขาว'

'จะมาเป็นสุภาพบุรุษตอนนี้ คงไม่ทัน' โมนาเผลอเอ่ยออกไปตามความคิด แล้วก็ต้องได้สติเมื่อสบสายตาเข้ากับชายร่างสูง ที่เพิ่งจ้างเธอไล่ผู้หญิงอีกคนออกไปอย่างไม่ไยดี

พรึบ

'อะไร' ร่างบางเอ่ยถามคนที่ยื่นโทรศัพท์ของเขามาตรงหน้า

'เบอร์เธอ'

'ฮะ?'

'ฉันจะโอนเงินค่าจ้างให้ผ่านพร้อมเพย์'

'อ...อ๋อ...' หลังจากที่ได้ยินแบบนั้น มือสวยก็หยิบโทรศัพท์ตรงหน้าเข้ามากดเบอร์พร้อมเพย์ของตัวเองลงไป ทว่าในตอนนั้นเอง สายตาเจ้ากรรมก็ดันเผลอเหลือบไปมองยังยอดเงินที่มี

'ลูกคนรวยนี่...' เรียวปากสวยพึมพำ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก หลังจากที่กดเบอร์เสร็จ เธอก็ยื่นโทรศัพท์กลับคืนให้อีกคนในทันที

'ค่าจ้างเท่าไร'

'ปกติฉันคิดตามเรตความยากง่าย...' ว่าแล้ว ดวงตาสวยก็จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาสลับกับแก้วน้ำที่เธอเพิ่งโดน

'งั้นเอายากสุด'

'2500...คูณสามก็ 7500'

'...'

'มองหน้าฉันแบบนี้คืออะไร ฉันไม่ได้โกงนะ มันเรตราคานี้จริง ๆ’

'ก็ไม่ได้ว่าอะไร' ริมฝีปากหนาเอ่ยด้วยสีหน้าราบเรียบก่อนจะกดโอนเงินไปตามจำนวนที่หญิงสาวต้องการ โดยทันทีที่แจ้งเตือนข้อความธนาคารดังขึ้น ใบหน้าสวยของโมนาก็ยกยิ้มขึ้นด้วยความอารมณ์ดี

'ขอบคุณ...' เสียงหวานบอกคนที่ยืนอยู่พลางทำท่าจะถอดเสื้อคลุมคืนให้กับอีกคน

'ไม่ต้อง'

'หื้อ?'

'ใส่ไว้น่ะดีแล้ว เริ่มมืดแล้ว'

'แล้วฉันจะเอาคืนนายได้ยังไง'

'ไม่ต้องคืน'

'ฮะ?'

'เอาไปเลย'

'จะบ้าเหรอ! นี่มันเสื้อกุชชีเลยนะ...ของแท้ด้วย' โมนาเอ่ยพลางจ้องมองยังเสื้อแบรนด์หรูที่คลุมตัวเองอยู่

'ช่างมัน'

'นายจะบ้าหรือไง!'

'หรือเธอจะบ้าเดินโชว์สีเสื้อในตัวเองตลอดทางกลับบ้าน' คำพูดของอีกคนทำเอาร่างสวยชะงัก

ก็จริง...

'งั้นเอาไลน์นายมา' ว่าแล้ว โมนาก็ยื่นโทรศัพท์ไปให้คนที่อยู่ตรงหน้า ทว่าชายหนุ่มก็เอาแต่ยืนนิ่งไม่ยอมหยิบโทรศัพท์จากเธอไป

'เร็วสิ ถ้าว่างแล้ว เดี๋ยวฉันเอาไปคืนให้'

'...'

'นี่! รีบ ๆ เอามาสักที ฉันมีงานต้องรีบไปทำต่อ' หลังจากที่ถูกเร่ง มือหนาก็จำต้องหยิบโทรศัพท์เครื่องพอดีมือเข้าไปกดไอดีไลน์ของตัวเอง โดยหลังจากที่แลกไลน์กันเสร็จ โมนาก็ไม่รอช้าที่ยกนาฬิกาขึ้นมามองดูเวลาพร้อมกับเอ่ยขอตัว

'ฉันไปก่อนนะ ยังไงเดี๋ยวทักหา...'

'...เอ่อ! แล้วก็ขอโทษเรื่องที่ทักนายผิดด้วย ฉันไม่รู้จริง ๆ เอาเป็นว่า...ของนายไม่เล็กแล้วกัน ฉันช่วยแก้ให้ เพราะถ้าเล็ก ยัยคนเมื่อกี้คงไม่ตามติดแจแบบนั้น บาย' พูดจบ หญิงสาวก็เดินออกจากร้านไปในทันทีโดยมีสายตาคมมองตามแผ่นหลังเล็กไปนิ่ง ก่อนที่รอยยิ้มบาง ๆ จะฉายขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาด้วยความไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้มาก่อน ซึ่งในตอนนั้นเอง

ครืดดด ~

เสียงโทรศัพท์ของคนตัวสูงดังขึ้น ทำให้อีกคนผละสายตาก้มลงมอง

ข้อความ

โมนา : นายอยู่แถวไหน

โมนา : พรุ่งนี้เลิกเรียนเสร็จ เดี๋ยวฉันเอาเสื้อไปคืนให้

'ชื่อโมนางั้นเหรอ...'