BAD RETURN ทวงคืน (รัก) 25+

2 รับจ้างบอกเลิก

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...

ครืดดด ~

เสียงโทรศัพท์ของร่างสวยที่กำลังเดินอยู่ภายในมหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังดังขึ้น ทำให้หญิงสาวปีสามชะงักหยิบขึ้นมามอง

xxx

ดวงตาสวยเพ่งมองดูเบอร์ที่ไม่ขึ้นชื่อตรงหน้าสีหน้าราบเรียบ ก่อนจะกดรับสาย

ติ้ด

(สวัสดี ใช่เอ็มเอ็น บริษัทรับจ้างบอกเลิกคนให้ไหม) เมื่อได้ยินคำพูดที่ออกมาจากปลายสาย ใบหน้าสวยก็ยกยิ้มทันที เพราะบริษัทที่อีกคนว่า ก็คืองานเสริมที่เธอตั้งขึ้นมาเล่น ๆ ทว่าช่วงนี้กลับมีคนสนใจอยู่ไม่น้อย

'ใช่'

(คิดราคายังไง)

'อยู่ที่ว่า อยากให้บอกให้ระดับไหน'

(เอาแบบที่ว่า...ไม่มายุ่งด้วยอีก ตลอดไป)

'รบกวนส่งรายละเอียดข้อมูลมาทางข้อความเพิ่มเติม แล้วจะส่งค่าใช้จ่ายและค่าดำเนินการให้'

(โอเค) สิ้นเสียงหวานจากปลายสาย นิ้วเรียวก็กดตัดสาย เพื่อรอข้อมูลต่าง ๆ จากอีกคน โดยใช้เวลาไม่นาน หญิงสาวคนนั้นก็ส่งรายละเอียดต่าง ๆ มาให้ ทำให้โมนาตัดสินใจเดินเข้าไปนั่งเพื่อเริ่มปฏิบัติหน้าที่ของตัวเองอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แค่ได้ค่าจ้าง ร่างสวยก็พอใจแล้ว

'แค่นี้ น่าจะพอ' ริมฝีปากสวยพึมพำหลังจากที่รวบรวมข้อมูลต่าง ๆ ก่อนจะกดส่งข้อความไปหาผู้ว่าจ้าง ซึ่งไม่นาน อีกคนก็ตอบกลับมา

ข้อความ

โมนา : ให้เริ่มเมื่อไร

xxx : วันนี้

โมนา : ฮะ?

xxx : ฉันให้เพิ่มอีกเท่า

โมนา : ตกลง

โมนา : ให้ไปที่ไหน

xxx : เดี๋ยวห้าโมงเย็น ฉันจะส่งชื่อร้านให้

xxx : ไปเจอที่นั่น

โมนา : อืม

หกโมงเย็น

หลังจากคนจ้างส่งโลเคชันมาให้ โมนาก็ไม่รอช้าที่จะตรงมายังร้านที่นัดไว้ทันที

ข้อความ

โมนา : สวัสดีค่ะ

โมนา : ฉันถึงแล้ว

read

"ขอโทษนะคะ" เสียงหวานของใครบางคนเดินเข้ามาเอ่ยเรียกร่างสวยที่ยืนอยู่ทำให้ใบหน้ารูปไข่หันมอง

'คะ?'

'มาจากบริษัทเอ็มเอ็นหรือเปล่าคะ'

'อ๋อ ค่ะ'

'นี่ค่ะ เลขโต๊ะที่ผู้ชายคนนั้นนั่งอยู่ พอดีพี่สาวเราเขาออกไปแล้ว'

'คะ?'

'ฝากด้วยนะคะ' พูดจบ หญิงสาวคนนั้นก็รีบก้มหน้าก้มหน้าเดินออกไป โดยมีโมนาที่ได้แต่ยืนนิ่งด้วยความงุนงงพลางก้มลงมองดูกระดาษที่อยู่ในมือจากผู้หญิงคนเมื่อกี้นิ่ง

'เลขโต๊ะงั้นเหรอ' เรียวปากสวยพึมพำพร้อมกับคลี่กระดาษออก แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน

'เลขอะไรล่ะเนี่ย เก้าหรือว่าหก?' เจ้าของใบหน้าสวยพูดและพยายามเป็นอย่างมากที่จะเพ่งเล็งมองดูเลขเขียนจากลายมือคนด้วยความข้องใจ ก่อนจะตัดสินใจนับเลขโต๊ะเพื่อหาชายคนนั้น

'โต๊ะหกไม่มีคน...'

'...เก้าสินะ' หญิงสาวงึมงำหลังจากเห็นเงาของชายคนหนึ่งนั่งอยู่ภายในโต๊ะหมายเลขเก้า ทำให้เธอพยักหน้าเข้าใจ และไม่รอช้าที่จะเดินตรงเข้าไปยังชายคนนั้น

ตึก

ตึก

ทุกก้าวจากเรียวขาสวยนั้นเต็มไปด้วยความหมายมั่นพร้อมปิดงาน

'ขอโทษนะคะ' เรียวปากสวยเอ่ยเรียกคนที่นั่งอยู่ แต่แล้วเธอก็ต้องชะงักไปกับภาพตรงหน้า

หล่อมาก...

หญิงสาวอึ้งไปชั่วครู่กับความหล่อเหลาที่กระแทกเข้าหน้าเธออย่างจัง โดยชายคนนั้นก็เอาแต่นั่งนิ่งจ้องมองยังใบหน้ารูปไข่อยู่อย่างนั้น

'เป๊กใช่ไหม...' หลังจากที่ได้สติ โมนาก็ไม่รอช้าที่จะรีบทำหน้าที่ของตัวเองให้จบ แม้จะอดรู้สึกเสียดายอยู่ไม่น้อยกับใบหน้าไร้ที่ตินั้น ที่กำลังจะต้องถูกหญิงสาวขอเลิกรา

'...พอดีฉันเป็นเพื่อนของวิวนะ วิวฝากมาบอกว่า อยากเลิกกับนาย เพราะว่ารู้สึกอึดอัด ไม่เป็นตัวของตัวเอง วิวพยายามขอเลิกหลายรอบแล้ว แต่สุดท้ายนายก็ตามไปง้อทุกที แต่ครั้งนี้วิวไม่ต้องการแล้ว เลิกคือเลิก เพราะนิสัยแบบนาย วิวอยู่ด้วยแล้วไม่มีความสุข หวังว่านายจะเข้าใจนะ'

'ฉันไม่...'

'ฟังก่อน! ถ้านายยังดื้อดึงที่จะไม่เลิก ก็มีอีกหนึ่งเหตุผลสำคัญมากที่ต้องการจะบอก...'

'...' เมื่อเห็นว่าอีกคนนั่งเงียบยอมฟัง โมนาจึงตัดสินใจใช้ไม้ตายที่มีชี้ไปยังเป้ากางเกงของอีกคน

'เพราะตรงนั้นของนายมันเล็กเกินไป มันเล็กมากจนแทบไม่รู้สึกอะไร เรื่องนี้มันก็เป็นเรื่องสำคัญของคู่รักเหมือนกันนะ! หวังว่านายจะเข้าใจ' หญิงสาวเร่งเสียงมากขึ้นในทุกประโยคหลัง ทำเอาชายร่างสูงที่นั่งอยู่ถูกสายตาผู้คนบริเวณนั้นจ้องมองชะงัก ก่อนจะหันถามหญิงสาวที่ยืนอยู่เสียงเข้ม

'พูดบ้าอะไรของเธอ'

'นี่นายยังไม่เข้าใจอีกเหรอ'

'ใช่ ฉันยังไม่เข้าใจ'

'โอเค ถ้านายยังฟังไม่เข้าใจ เดี๋ยวฉันจะบอกอีกรอบ ฟังนะ เป๊ก...'

'ก่อนที่จะให้ฉันฟังเธอ เธอควรฟังฉันก่อน' เจ้าของใบหน้าหล่อเอ่ยบอกหญิงสาวตรงหน้าเสียงเรียบ ร่างสวยจึงชะงัก

'ฉัน...ไม่ได้ชื่อเป๊ก'

'ฮ...ฮะ!!!?'

'...'