BAD RETURN ทวงคืน (รัก) 25+

4 ไม่คิด

วันต่อมา...

@มหาวิทยาลัยเอช

'เย็นนี้ไปไหนกันดีวะ' เสียงโดม นักศึกษาปีสี่คณะบริหารธุรกิจถามขึ้น ทำให้เวคินทร์ที่นั่งอยู่หันตอบกลับคนเป็นเพื่อน

'วันนี้กูไม่ว่าง'

'ไปไหนวะ' มะเดี่ยวที่นั่งอยู่อีกฝั่งถาม

'มีนัดกับที่บ้าน' เจ้าของใบหน้าหล่อทายาทเจ้าของธุรกิจส่งออกและนำเข้าสินค้ารายใหญ่ของประเทศเอ่ย เพื่อนทั้งสองที่ได้ยินจึงพยักหน้ารับรู้

'เออ งั้นไว้วันอื่นก็ได้' โดมพูดพลางก้มลงมองเอกสารการเรียนที่อยู่ตรงหน้าด้วยท่าทีเบื่อหน่ายกับการเรียนของวันนี้ ทว่าหลังจากสองชั่วโมงผ่านไป

'จบการบรรยายสำหรับวันนี้แล้วนะคะ หากใครมีคำถามอะไร สามารถสอบถามได้เลย' สิ้นเสียงอาจารย์สาวเอ่ย ร่างสูงที่รอคอยเวลานี้มานานก็ไม่รอช้าที่จะลุกขึ้นเก็บของด้วยความอารมณ์ดี

'อะไรของมึง เมื่อกี้ยังทำท่าเหมือนจะตายอยู่เลย' มะเดี่ยวอดไม่ได้ที่จะพูดหลังจากเห็นท่าทีของโดมที่เหมือนกับคนละคนในตอนเรียน

'กูรอเวลานี้มานาน เลิกเรียนสักที ไอ้สัส เมื่อไรจะเทอมหน้าสักที กูอยากไปฝึกงานแล้ว'

'ฝึกงาน? หึ บริษัทบ้านไอ้เวคอะนะ มึงจะให้พ่อมันเซ็นชื่อให้เฉย ๆ มากกว่า'

'อย่ารู้ทันให้มาก ไอ้สัส' โดมตอบคนเป็นเพื่อนกลับไป พลางหันไปมองเพื่อนอีกคนที่เอาแต่ยืนเงียบอยู่

'สักตัวเปล่า?' ชายหนุ่มถามพร้อมกับหยิบซองบุหรี่ราคาแพงขึ้นมา

'อืม' เวคินทร์พยักหน้าตอบ ทว่าขณะที่สามคนกำลังจะเดินออกจากห้องไป

'ชิ!' อยู่ ๆ ก็มีหญิงสาวร่างสวยคุ้นเคยที่กำลังจะเดินผ่านทั้งสามไป แสดงท่าทีเชิดหน้าเผยสีหน้าโกรธเกลียดออกมาอย่างเห็นได้ชัดใส่เวคินทร์

'อะไรของยัยนั่น?' โดมถามอย่างงุนงง เช่นเดียวกับมะเดี่ยวที่มองหน้าถามเพื่อน

'มึงไปทำอะไรมิย่า ทำไมอยู่ ๆ ถึงเป็นแบบนั้น'

'ไม่มีอะไร' เจ้าของใบหน้าหล่อตอบปัด ๆ กลับ

'พูดมาไอ้สัส จากที่เคยตามติดมึงยิ่งกว่าทองที่ใช้ติดลูกนิมิต ทำไมอยู่ ๆ มาเชิดหน้า ทำท่าทีอยากบีบคอมึงแบบนี้' โดมถามด้วยความอยากรู้ ตามด้วยเสียงของมะเดี่ยว

'เออจริง ไปทำอะไรเขาวะ ปกติไม่ใช่แบบนี้เลย อยากได้มึงจะตาย'

'ได้ไปแล้วด้วยเถอะว่ะ'

'เออไอ้สัส ได้เขาแล้ว แล้วจะทิ้งเหรอ'

'ก็ไม่ได้อะไรกันตั้งแต่แรก' เสียงเวคินทร์ตอบกลับด้วยท่าทีนิ่งเฉย โดมจึงเอ่ยน้ำเสียงรู้ทัน

'แต่เขาอยากอะไรกับมึง'

'มันนอกเหนือจากที่คุยกัน ตอนแรกบอกแค่มีอะไรกันแล้วจบ แต่หลัง ๆ ไม่ใช่'

'โพรไฟล์มึงขนาดนี้ จะอยากเป็นตัวจริงก็คงไม่แปลก' มะเดี่ยวพูดอย่างไม่คิดอวยเพื่อนตัวเองเลยสักนิด แต่ที่พูดมานั้นเป็นความจริงทั้งหมด เพราะนอกจากเวคินทร์จะหน้าตาดีมาก ๆ แล้ว ทั้งรูปร่าง ส่วนสูง รวมไปถึงฐานะทางบ้านก็เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบเป็นที่สุด ดังนั้นเวลาที่เพื่อนของเขามีผู้หญิงเข้ามายุ่งเกี่ยว พวกเธอก็หวังอยากจะเป็นตัวจริงของเวคินทร์ทั้งนั้น

'ไม่คิดสนใจคบใครจริง ๆ บ้างเหรอวะ' โดมอดไม่ได้ที่จะถาม เพราะตลอดเวลาที่เป็นเพื่อนกันมากว่าสี่ปี เขาแทบไม่เคยเห็นเวคินทร์จริงจังกับผู้หญิงคนไหน ทุกคนล้วนแต่ผ่านมา...แล้วก็ผ่านไป

'ไม่คิด' ปากหนาสวนกลับเสียงเรียบ ทำเอามะเดี่ยวหันไปพูดใส่หน้าเพื่อน

'ไอ้สัส คิดหน่อย'

'ทำไมต้องคิด'

'เผื่อวันหนึ่งเจอคนที่ใช่...'

'คงไม่ใช่เร็ว ๆ นี้' เจ้าของใบหน้าหล่อบอก ซึ่งมะเดี่ยวก็เงียบไม่ถกเถียงกับเพื่อนตัวสูงต่อ ทว่าในตอนนั้นเอง...

'ใครวะนั่น' อยู่ ๆ เสียงโดมพูดก็ดังขึ้น เรียกความสนใจของสองคนที่ยืนอยู่ให้หันไปมองยังเพื่อนตัวเอง ก่อนจะมองตามสายตาของชายหนุ่ม แล้วก็ต้องเป็นเวคินทร์ที่ชะงักไปเล็กน้อย

'สวยว่ะ เด็กปีหนึ่งเปล่าวะ' มะเดี่ยวเอ่ย

'กูว่าน่าจะไม่ใช่ปีหนึ่ง แล้วก็ไม่น่าใช่เด็กมหา'ลัยเรา'

'มึงรู้ได้ไง' มะเดี่ยวหันถามโดมที่พูด

'ดูจากการแต่งตัวกับเข็มขัด'

'ช่างสังเกตดีจริง ๆ ไอ้ห่า' โดยขณะที่เพื่อนสองคนกำลังพูดคุยเกี่ยวกับหญิงสาวสวยคนหนึ่งอยู่

'กูไปก่อน' เวคินทร์ที่เงียบอยู่พูดขึ้น

'เออ ไว้เจอกันวันศุกร์' มะเดี่ยวจึงตอบกลับ ตามด้วยเสียงของโดม

'ไว้เจอกัน' หลังจากนั้นทั้งสามก็ต่างแยกย้ายกันไป โดยสายตาคมของเวคินทร์นั้นยังคงลอบจ้องมองไปยังหญิงสาวที่ถูกเพื่อนเขาพูดถึงก่อนหน้านิ่ง ก่อนจะค่อย ๆ สาวเท้าเดินไป...

ด้านโมนา

ข้อความ

โมนา : ฉันถึงแล้วนะ

โมนา : อยู่ใต้ตึกคณะบริหารตามที่นายบอก

ให้รอตรงไหน...ขณะที่มือสวยกำลังจะพิมพ์ข้อความถามต่อ

'หวัดดี' เสียงใครบางคนเดินเข้ามาทักดังขึ้น ทำให้โมนาผละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์เงยหน้ามอง ก่อนจะพบเข้ากับร่างสูงในชุดนักศึกษาคนหนึ่ง ที่เธอไม่ได้รู้จัก

'?' ใบหน้าสวยฉายออกมาถึงสีหน้าสงสัย

'เด็กคณะนี้เหรอ'

'เปล่า'

'แล้วเป็นเด็กคณะอะไร มาทำอะไรที่นี่'

'นายเป็นใคร'

'ฉันเหรอ...เด็กปีสามของคณะนี้'

'ฉันหมายถึงเป็นใคร ถึงมาทักฉัน เรารู้จักกันเหรอ' หญิงสาวถามด้วยสีหน้าท่าทีราบเรียบ ทำเอาคนที่ได้ยินชะงักไปอยู่ไม่น้อย ทว่าเพียงครู่เท่านั้น

'เราไม่รู้จักกันหรอก แต่ว่า...'

'...ฉันอยากรู้จักเธอ' ชายหนุ่มเอ่ยอย่างตรงไปตรงมาแววตาฉายถึงความสนใจในร่างสวยตรงหน้าชัดเจน โมนาที่เห็นก็นิ่งไม่ได้รู้สึกอินไปกับท่าทีเหล่านั้น แต่ยังไม่ทันที่เรียวปากสวยจะได้เอ่ยอะไรออกไป

'เธอ' เสียงใครบางคนเรียกหญิงสาวดังขึ้น ทำให้ดวงตาสวยหันมอง แล้วใบหน้าเรียบนิ่งในตอนแรกก็แปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย

'มาแล้วเหรอ' หญิงสาวถามชายร่างสูงที่เธอรออยู่ขึ้นพลางเดินตรงเข้าไปหาเขา ซึ่งท่าทีของโมนาทำเอาเวคินทร์ชะงัก

'ฉันรอนายนานมากเลย กำลังจะทักถามว่าอยู่ไหน'

'...' คนที่มาใหม่ก็นิ่ง

'ใครกันเหรอ' ชายร่างสูงที่ยืนอยู่เอ่ยถาม ร่างสวยที่ได้ยินแบบนั้นจึงตอบกลับสีหน้าราบเรียบ

'แฟนฉันเอง' คำตอบจากหญิงสาวทำเอาคนที่ยืนอยู่หันมองยังใบหน้าสวยดูดีในทันที โดยโมนาเองก็หันมองหน้าคนด้านข้างกลับด้วยท่าทีปกติ

'เธอมีแฟนแล้วงั้นเหรอ'

'ใช่ ยังไม่เชื่ออีกเหรอ'

'...'

'เฮ้อ นี่ฉันว่างก็เลยมาหาแฟนตัวเอง...' โมนาเอ่ยพร้อมกับเข้าไปคล้องแขนหนาของอีกคนที่ยืนอยู่เพื่อยืนยันคำพูดพลางเงยหน้าจ้องมองเข้าไปในนัยน์ตาคมมีแววขอให้ช่วย

'...ใช่ไหม ที่รัก'

'อืม' เวคินทร์ที่ยืนเงียบอยู่จึงจำต้องพยักหน้าตอบกลับช่วย ชายอีกคนที่ได้ยินแบบนั้นจึงชะงักรีบเอ่ย

'เอ่อ ขอโทษครับ ผมไม่รู้...'

'...ขอตัวก่อนนะครับ' พูดจบ ชายคนนั้นก็รีบสาวเท้าเดินออกไปในทันที โดยหลังจากที่เหตุการณ์ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ โมนาก็ผละมือออกจากแขนหนาของคนด้านข้าง

'ขอบคุณ'

'ฉันไม่ได้เต็มใจช่วย'

'แต่ก็ถือว่าช่วยไปแล้ว'

'เธอควรจะมีค่าเสียเวลาให้ฉันคืน เหมือนกับที่ฉันเคยให้เธอ'

'อย่าขี้งกให้มาก' เรียวปากสวยเอ่ยด้วยสีหน้าราบเรียบพร้อมกับหยิบถุงเสื้อยื่นให้กับชายหนุ่ม

'เสื้อนาย ฉันซักให้แล้ว'

'ใช้น้ำยาแบบไหน'

'ทำไม'

'ฉันไม่ชอบกลิ่นหวาน'

'ก็เอาไปซักใหม่เองสิ มันยากนักเหรอ'

'แต่เธอ...'

'ฉันแค่ซักคืนตามมารยาท ไม่ได้จะซักเพื่อตามใจใคร' โมนาพูดเสียงเรียบพลางยังคงยื่นถุงให้กับทายาทตระกูลดังอยู่อย่างนั้น

'รับไปสักทีสิ ฉันหนัก' หญิงสาวมองหน้าบอกคนที่อยู่ตรงหน้า ทำให้มือแกร่งต้องเอื้อมเข้าไปรับถุงหิ้วจากมือเรียว ซึ่งหลังจากที่คืนเสื้อให้กับอีกคนเสร็จ

'ยังไงก็ขอบคุณสำหรับเสื้ออีกครั้ง รวมถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ด้วย' สิ้นเสียงหวานเอ่ย สองเท้าเรียวก็ทำท่าจะเดินออกไป ทว่า...

'เดี๋ยว'

'...' ใบหน้าสวยหันมองตามเสียงที่เรียกตัวเองไว้นิ่ง

'เธอไม่ควรปฏิเสธคนอื่นด้วยการลากอ้างผู้ชายที่ไม่รู้จักกันมาเป็นแฟนตัวเอง'

'ทำไมอะ'

'มันไม่ดี'

'จะต้องแคร์อะไรเยอะแยะ อีกอย่าง...ฉันก็ไม่ได้ไม่รู้จักนายนี่'

'...'

'นายชื่อเวคินทร์ เรียนอยู่มหา'ลัยเอชนี่ไง' เรียวปากสวยบอกข้อมูลเกี่ยวกับชายหนุ่มตรงหน้าเท่าที่รู้

'ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น...'

'โอ๊ยช่างเถอะ จะอะไรก็แล้วแต่ ฉันไม่สนใจ ฉันก็แค่บอกปัดไปเพราะไม่อยากโดนใครไม่รู้มาตามตื๊อ อีกอย่างก็แค่ยืมตัวนายมาไม่กี่นาที หรือว่านายกลัวตัวเองเสียชื่อ?'

'เปล่า แต่ตัวเธอนั่นแหละที่จะเสียหาย' เพราะชื่อเสียงของเขามันก็ไม่ได้ธรรมดา

'เสียหายอะไร หรือเพราะนายเป็นพวกตัวพ่อชอบฟันผู้หญิงสินะ' คำพูดตรงไปตรงมาของหญิงสาวทำเอาคนที่ได้ยินชะงัก

'เรื่องพวกนั้น ฉันไม่สนใจหรอก ใครจะมองว่าฉันเป็นแค่ผู้หญิงที่ถูกนายหลอกฟันหรือแค่คู่นอนของนาย หรืออะไร ฉันไม่สน เพราะฉันไม่ได้เรียนที่นี่ และอีกอย่างที่สำคัญคือฉันรู้ดีว่าอะไรมันเป็นความจริง ฉันไม่ได้เป็นแบบนั้น ทำไมฉันต้องสนใจ...บาย' พูดจบ ร่างสวยก็สาวเท้าเดินออกไปในทันทีด้วยท่าทีสบาย ๆ หลังจากคืนเสื้อให้กับเวคินทร์เสร็จตามที่ต้องการ โดยคนตัวสูงเจ้าของเสื้อที่เห็นก็เอาแต่ยืนนิ่งมองตามแผ่นหลังบางไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง...

ก่อนที่รอยยิ้มบางจะค่อย ๆ ฉายขึ้นมาบนใบหน้าหล่อดูดีอย่างที่ไม่เคยพบเจอผู้หญิงแบบนี้มาก่อน ทว่าในตอนนั้นเอง

ครืดดด ~

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้เวคินทร์ผละสายตาก้มลงมอง

แม่

ติ้ด

'ครับแม่...'

'...ครับ ผมกำลังไปครับ'