BAD RETURN ทวงคืน (รัก) 25+

1 การจากไป

แปดปีก่อน

ดวงตาสวยจ้องมองไปยังรูปภาพที่อยู่ในกรอบรูปตรงหน้าด้วยสีหน้าราบเรียบ โดยชายที่อยู่ในภาพนั้นก็คือ พ่อของเธอ พ่อที่เธอไม่ได้รู้สึกอินอะไรด้วยกับการที่ได้เกิดมาเป็นลูกของเขา เพราะเขาคือคนที่ทำลายความสุขทุกอย่างของโมนามาโดยตลอด ทั้งการติดการพนันจนหมดตัว รวมถึงเรื่องผู้หญิงมากมายที่ทำให้แม่ของเธอตรอมใจตายไปกับการกระทำเลว ๆ พวกนั้น ในวันนี้เป็นเหมือนวันที่หญิงสาวได้รับอิสรภาพ หลังจากที่พ่อของเธอนั้นจากไปกะทันหันจากอุบัติเหตุเมาแล้วขับ ในวินาทีสุดท้ายที่จากลา โมนาก็ยังไม่รู้สึกเสียใจกับการจากไปของพ่อตัวเองในครั้งนี้เลยแม้แต่น้อย

'ตั้งแต่ชาตินี้เป็นต้นไป ขอให้เราอย่าเกิดมาเจอกันอีกเลย' เรียวปากสวยขยับเอ่ยน้ำเสียงเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก ก่อนจะค่อย ๆ หันหลังเดินออกจากงานศพไร้ญาติของพ่อตัวเองไป เพราะตั้งแต่ที่พ่อเธอเริ่มสร้างเรื่อง ทั้งเรื่องการพนันและติดผู้หญิง ญาติหลายคนก็เริ่มไม่เอาทั้งเธอและพ่อหลังจากที่แม่เสีย โดยโมนาก็ไม่สนใจเช่นกัน เธอเติบโตมาด้วยความขยันและมากความสามารถที่มี หลังจากเลิกเรียน หญิงสาวรับจ้างทำงานทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ ไม่ว่าเงินจะมากหรือจะน้อยเพียงใด โมนาทำหมด

ครืดดด ~

มือสวยของหญิงสาววัยยี่สิบเอ็ดในตอนนั้น หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายจากน้องคนสนิท

มิรันดา

'ไง ยัยวิ...เอ้ย มิรันดา' เสียงหวานเอ่ยทักปลายสายหลังจากกดรับด้วยความเผลอลืมเรียกชื่อเก่าของรุ่นน้อง

(งานพ่อพี่ เป็นยังไงบ้าง)

'เผาแล้ว'

(ทำไมเผาไว)

'แล้วจะเอาไว้ทำไมนาน' คำตอบจากโมนา ทำเอาคนที่ได้ยินชะงักเงียบไปในทันทีอย่างรู้ดีว่าคนเป็นพี่รู้สึกยังไงกับพ่อ

(ยังไงอาชลก็...) เมื่อเห็นว่าอีกคนเอาแต่เงียบไม่พูดอะไร ปลายสายก็รีบเปลี่ยนเรื่องคุย

(...แล้วโอเคดีใช่ไหม)

'อืม'

(แล้วหลังจากนี้จะไปอยู่ที่ไหน)

'ยังไม่รู้เลย ว่าจะหาหอเล็ก ๆ อยู่ เพราะอยู่คนเดียวแล้ว'

(มาอยู่กับรันไหม)

'อะไรของแก'

(รันคุยกับคุณเคลวินให้ได้นะ เอาไหม) ปลายสายเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง ซึ่งตอนนั้นมิรันดาได้ย้ายไปอยู่กับเคลวินที่อิตาลีแล้ว หลังจากตอนที่มิรันดาอายุได้สิบแปดปีเธอได้พบเจอกับเขา และถูกพาไปอยู่ด้วยในฐานะเด็กเลี้ยงของเขา โดยมิรันดาเคยชื่อว่าวิกานดา ก่อนจะถูกเปลี่ยนเป็นมิรันดาตามที่เคลวินตั้งให้ใหม่เหมือนเป็นการเปลี่ยนชีวิต ก่อนไป มิรันดาสนิทกับโมนาเป็นอย่างมาก ทั้งสองโตมาด้วยกันตามประสารุ่นพี่รุ่นน้องที่สนิทรู้จักกัน แต่ในความสนิทสนมนั้นมันเต็มไปด้วยความรักใคร่ที่ไม่ต่างจากพี่สาวน้องสาวแท้ ๆ ที่มีความรักความหวังดีมีกันและกันอยู่ตลอด

'ไม่ละ'

(ทำไมล่ะพี่โม)

'ฉันยังอยากอยู่ที่ไทยอยู่ อาหารไทยคือที่สุด'

(โอ๊ย พี่โมอะ อย่าพูดได้ไหม)

'ส้มตำปูปลาร้า ผัดไทย'

(พี่โม!!) เสียงปลายสายตะโกนออกมา ทำเอาโมนาที่ได้ยินหัวเราะลั่น อย่างน้อยวันนี้ก็ได้พูดจาหยอกเล่นกับน้องคนสนิท

'ฉันถึงที่ทำงานแล้ว ไว้ค่อยคุย' เสียงหญิงสาววัยยี่สิบเอ็ดสูงร้อยหกสิบห้าเซนติเมตรเอ่ยบอกปลายสาย

(อะไรกัน พ่อเสียยังจะไปทำงานอีกเหรอ)

'ก็พ่อเสียนี่ ไม่ใช่ฉัน'

(ถามจริง พี่โม)

'แค่นี้ ต้องทำงานแล้ว'

(ดะ...เดี๋ยวสิ...) ติ้ด! นิ้วเรียวจัดการกดตัดสายด้วยความไม่สนใจอะไรอีกคนต่อ เธอเดินตรงไปหยิบชุดเปลี่ยนเพื่อทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟในร้านกาแฟด้วยท่าทีปกติ ไร้ซึ่งความรู้สึกเสียใจใด ๆ แถมยังรู้สึกโล่งใจซะมากกว่าที่หลังจากวันนี้เป็นต้นไป เธอจะไม่ต้องถูกรีดไถเงินที่หามาด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากคนเป็นพ่ออีกต่อไป

'นี่สิ ชีวิตที่ฉันต้องการ' ชีวิตที่มีเพียงเธอคนเดียวที่ใช้ชีวิตในแบบที่อยากใช้ ไม่ต้องมานั่งหงุดหงิดใจ โมโห หรือรู้สึกได้รับแต่พลังลบจากคนที่เข้ามาเพื่อเป็นตัวถ่วงการใช้ชีวิตของเธอ

'เอาเงินมา'

'เงินอะไรพ่อ'

'เงินมึงไง! เอาเงินมึงมา'

'โมไม่มี'

เพียะ!

'อย่าตอแหล! เอาเงินมา กูรู้ว่ามึงไปรับจ้างดูแลคนแก่มา เอาเงินมาให้กู!!'

'...'

'อีโมนา!!'

'หยุด!! พ่อจะเป็นแบบนี้อีกนานไหม จะเป็นตัวถ่วงในชีวิตโมอีกนานไหม!!'

'กูจะเป็นตัวถ่วงของมึงแบบนี้ไปตลอดนั่นแหละ ช่วยไม่ได้ ก็มึงดันเกิดมาเป็นลูกกูเองนี่หว่า...เอาเงินมา! ไม่งั้นกูจะตบมึงให้เลือดกบปาก'

พรึบ

และทุกครั้งโมนาก็จำต้องยื่นเงินที่หามาอย่างยากเย็นให้กับคนเป็นพ่อไปด้วยความรู้สึกที่โกรธเกลียดกับการเกิดมาของตัวเองเป็นอย่างมาก

ทว่า...วันนี้เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่ในโลกใบเดิม โลกที่ไร้...คนคนนั้น คนที่คอยทำร้ายการอยากอยู่บนโลกใบนี้ของเธออยู่บ่อยครั้ง คนที่เป็น...พ่อของเธอเอง