หลายวันต่อมา...
ฉันพยายามตื่นเช้ามารอรถเมล์จนไปโรงเรียนสายเกือบทุกวัน แต่ก็ไม่เจอพี่พอร์ชเลย ถ้าจะว่าเขาไปโรงเรียนตั้งแต่ฟ้ามืดก็คงไม่ใช่ หรือถ้าบอกว่าเขาไม่ไปโรงเรียนเลยก็ไม่ใช่อีกเพราะบางวันฉันก็เห็นเขาแวบๆ ส่วนตอนเย็นฉันก็รีบมารอเพื่อจะได้กลับบ้านพร้อมเขาแต่เขาก็ไม่มาหรือเขานอนที่โรงเรียนหรอ บางทีก็แอบคิดนะว่าเขาหลบหน้าฉันหรือเปล่า แล้วจะหลบหน้าฉันทำไมกันล่ะ ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย
"วิศัลย์ศยา เดี๋ยวหมดคาบนี้ไปสอบแก้ที่ห้อง6/2นะ ครูสอนอยู่ห้องนั้น"เอาแล้วไง วิชาวิทยาศาสตร์สอบตารางธาตุไม่ผ่านอีกแล้ว อยากจะบ้าตาย แต่เดี๋ยวนะ 6/2นั่นห้องพี่พอร์ชนี่ ตาวาวเลยค่ะ แต่...เขาก็ต้องเห็นความโง่ของฉันน่ะสิ ม่ายยยยย-()-
"ค่ะอาจารย์"
"ครีม...เอาโพยไหมเดี๋ยวเขียนให้"โซเฟียกระซิปกระซาบบอกฉันเบาๆ
"โสรยา ครูได้ยินนะ"อาจารย์วิภาเอ่ย
"หนูพูดเล่นค่ะ อิอิ"โซเฟียได้แต่ทำหน้าหงอยเมื่ออาจารย์รู้ทัน "สู้ๆแก"
