EP.3 แผลในใจ
1071 คำ
น้ำมนต์
“ฮึก คุณภีม น้ำมนต์กลัวแล้ว” ฉันได้แต่นั่งกอดเข่าร้องไห้คนเดียวด้วยความกลัว เพราะฉันเป็นคนกลัวความมืดและที่แคบมาก แต่ก็ไม่ใช่ว่าปิดไฟนอนแล้วกลัวนะ มันคนละสถานการณ์ เพราะจิตใต้สำนึกเรารู้ว่าแบบไหนเราปลอดภัย แบบไหนอันตราย
และเหตุผลที่ฉันกลัวความมืดก็ไม่ใช่จากใครที่ไหนหรอก ถ้าไม่ใช่คนที่ขังฉันแบบนี้ไง
ย้อนไปตอนเด็ก...
*“
เล่นซ่อนหากันไหม” อยู่ๆคุณภีมก็เดินมาหาฉันที่กำลังนั่งเล่นตุ๊กตาอยู่ที่สวนหลังบ้านเหมือนทุกๆวัน*
*“เล่นค่ะ” ด้วยความดีใจที่คุณภีมชวนฉันเล่นด้วย ทำให้ฉันตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มอย่างไม่ต้องคิด*
*“งั้นเดี๋ยวเธอซ่อนนะ แล้วฉันหา”*
*“ค่ะ” ฉันบอกแล้วลุกเดินเพื่อไปหาที่ซ่อน*
*“เดี๋ยว”*
*“คะ?” ฉันหันมาหาคุณภีมที่เรียกฉันไว้ก่อน*
*“ตามมา ไปเล่นหลังบ้านกัน” แล้วคุณภีมก็เดินนำไปทางสวนด้านหลังบ้าน*
*“
ทำไมมาเล่นไกลจังคะ” ฉันถามด้วยความสงสัย*
*“ที่นี่แหละ ที่ซ่อนเยอะ”*
*“อ๋อ ค่ะ”*
แล้วฉันกับคุณภีมก็เริ่มเล่นซ่อนหากัน และเล่นได้แค่สองครั้ง เสียงของคุณภีมก็ดังขึ้น
“โอ๊ย!”
“คุณภีมอยู่ไหนคะ” ฉันวิ่งออกจากที่ซ่อนแล้วเรียกหาคุณภีมเพื่อดูว่าเป็นอะไร
“ฉันอยู่ห้องเก็บของ” พอรู้จุดหมาย ฉันก็เดินไปหาคุณภีมที่ห้องเก็บของทันที ก่อนจะเห็นคุณภีมนั่งกุมขาตัวเองไว้
“คุณภีมเป็นอะไรคะ”
“ฉันเจ็บขา เดินชนตู้”
“งั้นกลับบ้านกันดีกว่าค่ะ มันเย็นแล้ว”
“อืม” ฉันเลยช่วยพยุงคุณภีมออกมา แต่มาถึงแค่หน้าประตูคุณภีมก็หยุด
“เดี๋ยวก่อน”
“คะ คุณภีมเดินไม่ไหวหรอ”
“อืม เธอปล่อยก่อน ฉันเดินไม่ถนัด” แล้วฉันก็ปล่อยคุณภีมตามที่เค้าบอก และ พลั่ก!...
“โอ๊ย! คุณภีมผลักน้ำมนต์ทำไมคะ”
“ใครใช้ให้เธอมาโดนตัวฉันล่ะ คืนนี้นอนที่นี่แล้วกัน โทษที่กล้ามาโดนตัวฉัน” แล้วคุณภีมก็วิ่งออกไปที่ประตูก่อนจะปิดมัน ปัง!
“คุณภีมเปิดประตูนะคะ” ปัง ปัง ฉันทุบเรียกคนข้างนอกเพื่อให้เปิดประตูให้
“ไม่ ลูกไม่มีแม่อย่างเธอมันต้องนอนคนเดียวที่นี่แหละ อีกอย่างเธอไม่มีสิทธิ์มาโดนตัวฉันอีกจำไว้ ฮ่าๆๆ” แล้วเสียงก็ค่อยๆไปไกลก่อนจะเงียบไป
“คุณภีม มาเปิดประตูก่อน น้ำมนต์กลัว!” ฉันยังคงร้องเรียกคุณภีมอยู่เหมือนเดิม แต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา
“ฮึก ปล่อยน้ำมนต์” ฉันนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว จนแสงที่เล็ดลอดเข้ามาตอนนี้มันหายไปแล้ว มันคงมืดแล้วสินะ แล้วพอมันมืดมันก็น่ากลัวมาก เพราะห้องนี้มันอยู่ไกลออกมาจากตัวบ้านใหญ่และรอบๆก็มีต้นไม้เต็มไปหมด มันมีแต่เสียงร้องของพวกแมลงและนกอะไรก็ไม่รู้
“ฮึก ช่วยน้ำมนต์ด้วย น้ำมนต์กลัว” ฉันลุกเดินเพื่อจะไปหาทางออกเพราะจำได้ว่ามีหน้าต่างอยู่ อีกอย่างถ้าจะรอคนมาช่วยก็คงยาก เพราะที่นี่คนไม่ค่อยเดินมา ถึงจะตะโกนเรียกแต่เสียงก็ไปไม่ถึงบ้านใหญ่อยู่ดี ฉึก!
“โอ๊ย! ฮึก เจ็บ” ฉันร้องออกมาเมื่อเผลอเดินไปเหยียบอะไรเข้าก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ามันทะลุผ่านรองเท้าแล้วทิ่มขาฉัน มันเจ็บและแสบมาก และคิดว่าเลือดไหลด้วยแน่ๆ
“ฮึก น้ำมนต์เจ็บ คุณภีม ฮือ” ฉันนั่งร้องไห้เหมือนเดิม เพราะตอนนี้เดินไม่ไหวแล้ว ไอ้สิ่งที่มันทิ่มขาฉันมันยังคาอยู่เหมือนเดิม
และไม่รู้นานเท่าไหร่แล้วที่ฉันรู้สึกว่าเลือดไม่หยุดไหล จากตอนแรกที่ร้อน แต่ตอนนี้มันหนาว และก็ง่วงด้วย
“น้ำมนต์กลัว น้ำมนต์หนาว ฮึก” ฉันนอนขดตัวกอดตัวเองร้องไห้ พรุ่งนี้คงมีคนมาช่วยฉันแหละ ตอนนี้ฉันง่วงแล้วขอนอนก่อน
ภีม
*“ตาภีม บอกแม่มานะว่าน้องอยู่ไหน” เสียงแม่ผมถามด้วยความโกรธ เพราะตอนนี้มันดึกมากแล้ว แต่ทุกคนยังไม่นอนเพราะหายัยเด็กนั่นไม่เจอ*
*“ไหนคุณแม่ว่าจะกลับพรุ่งนี้ไงครับ” ผมไม่ตอบแต่ถามกลับ เพราะพ่อกับแม่ไปดูงานที่ต่างจังหวัดบอกจะกลับพรุ่งนี้ ผมเลยแกล้งยัยนั่นไง*
*“
เพราะคิดว่าแม่กลับพรุ่งนี้ใช่ไหม เลยแกล้งน้อง บอกแม่มาว่าน้องอยู่ไหน”*
*“ภีมไม่รู้”*
*“
ตาภีม อย่าดื้อลูก พ่อไม่เคยสอนให้เรารังแกคนไม่มีทางสู้นะ” พ่อผมพูดอีกคน*
*“
บอกแม่มาก่อนที่แม่จะลงโทษเรานะตาภีม” อีกแล้วครับ แม่ยอมลงโทษผมเพื่อยัยเด็กบ้านั่น เพราะเธอคนเดียวที่ทำให้ผมโดนแม่ลงโทษบ่อยๆจากที่ไม่เคยโดน*
*“
ทำไมแม่ต้องคิดว่าภีมทำ”*
*“แล้วใครจะทำน้อง ป้าสำรวมหรอ” แม่พูดเสียงแข็ง*
*“บอกแม่เค้าไปเถอะลูก น้องเป็นผู้หญิงแล้วยังเด็ก ถ้าเกิดอันตรายขึ้นกับน้องถึงชีวิตภีมจะรับผิดชอบยังไง” พ่อพูด*
*“.....”*
*“ตาภีม ถ้าไม่บอกแม่ แม่จะส่งเราไปอยู่โรงเรียนประจำนะ” อึก! แม่จะส่งไปอยู่ในที่ที่ผมไม่อยากไปงั้นหรอ*
*“อยู่ห้องเก็บของที่สวนครับ”*
*“ตาภีม!” แล้วผมก็เดินขึ้นห้องตัวเองไปทันที ไม่อยากอยู่ตรงนี้นานๆ ไม่อยากเสียน้ำตาให้ใครเห็น*
น้ำมนต์
*“แม่ แม่จ๋า น้ำมนต์กลัว”*
*“น้ำมนต์ น้ำมนต์ลูก” เสียงเรียกพร้อมแรงตบเบาๆที่หน้าปลุกให้ฉันตื่นขึ้นมา*
*“คุณท่าน ฮึก”*
*“ไม่เป็นไรแล้วนะ หนูปลอดภัยแล้ว”*
ตอนนั้นฉันจำได้ว่าฉันถึงกับต้องนอนโรงพยาบาลสามคืนเพราะรักษาอาการหวาดกลัวด้วยและตอนนั้นก็ปิดไฟนอนไม่ได้ด้วย พอออกจากโรงพยาบาลมา ป้าสำรวมต้องมานอนกับฉันอยู่เป็นเดือนฉันถึงได้กล้าปิดไฟนอนคนเดียว แต่อาการกลัวความมืดในที่แคบแบบนี้ของฉันมันก็ยังไม่หายขาด ถ้าต้องมาเจอสถานการณ์แบบนี้อีก มันก็ทำให้ความกลัวทำงานทันที และคุณภีมก็ชอบที่จะทรมานฉันด้วยวิธีนี้อยู่บ่อยๆ
คุณภีมนี่ร้ายตั้งแต่เด็กเลยนะ
- ผู้เขียน
