ตบล้างน้ำ /อย่าหาว่าฉันไม่เตือน[เลิกกัน]

1219 คำ

วันต่อมา.... วันนี้ข้าวตังมามหาลัยก่อนเวลาหลายชั่วโมงเธอเลยเลือกที่จะนั่งอ่านหนังสือเงียบๆคนเดียว จนกระทั่งมีกลุ่มรุ่นพี่เดินเข้ามาล้อมโต๊ะของเธอไว้ ข้าวตัง: พี่ชมพู่... ชมพู่: อีหอมอยู่ไหน!! ข้าวตัง: ยังไม่มาค่ะ ชมพู่: ถ้างั้นพี่ฝากอะไรไปให้อีหอมหน่อยนะ ชมพู่พยักหน้าให้เพื่อนหลังจากนั้นเพื่อนสองคนก็เดินออกไปดูต้นทางและอีกสองคนก็มาจับข้าวตังให้ลุกขึ้น จากนั้นชมพู่ก็บรรเลงฝ่ามือลงบนใบหน้าของข้าวตังอย่าแรง แม้ข้าวตังจะร้องขอชีวิตแต่ก็ไม่เป็นผลตอนนี้ชมพู่รัวฝ่ามือจนข้าวตังถึงกับสลบไป "พอแล้วอีพู่!" ชมพู่: รออีหอมมาก่อนกูจะเอาให้ตายเลยคอยดู! "แล้วถ้าคุณโปรดรู้มึงจะทำยังไง ตอนนี้เค้าหลงอีเด็กนั่นอยู่ไม่ใช่หรอ เดี๋ยวเขาก็เบื่อมึงจะกลัวทำไม ทำอย่างกับมึงไม่รู้จักนิสัยเค้า" ชมพู่: มึงรู้ปะคอนโดที่กูเคยขอเค้าพาอีหอมไปอยู่แล้ว ทีตอนกูขอเค้าบอกไม่ได้คอนโดนั้นมันคือคอนโดที่พ่อเค้าซื้อไว้ตอนเริ่มสร้างครอบครัว มันมีความหมายกับเค้ามาก แต่จู่ๆก็มายกให้อีหอม!! "มึงเองก็ได้บ้านมาแล้วไม่ใช่หรอ" ชมพู่: บ้านก็ชื่อเค้า รถก็ชื่อเค้า!! ชมพู่เริ่มขาดสติจนเพื่อนต้องรีบพาออกมา จากนั้นก็มีนักศึกษาเข้ามาใช้ห้องเรียนจึงเห็นว่าข้าวตังถูกทำร้ายจึงรีบติดต่อหาข้าวหอมทันที ด้านข้าวหอมตอนนี้เธอกำลังนั่งรถของชายหนุ่มมาเรียนแต่จู่ๆก็มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา ข้าวหอม: ฮัลโหลสวัสดีค่ะ "ข้ามหอมนี่เราจิ๊บนะ ตอนนี้ข้าวตังโดนทำรเานร่างกายกำลังไปโรงพยาบาลเธออยู่ไหน!" ข้าวหอม: ฉันกำลังไปมหาลัยตอนนี้ข้าวตังกำลังไปโรงพยาบาลไหนหรอจิ๊บ ชายหนุ่มถึงกับรีบเหยียบคันเร่งมาที่โรงพยาบาลจากนั้นข้าวหอมก็รีบวิ่งไปหาเพื่อนที่นอนพักฟื้นอยู่ ข้าวหอม: อีตัง!! ข้าวตัง: เจ็บว่ะ... ข้าวหอม: ใครทำมึงบอกกูมา! ข้าวตังมองหน้าชายหนุ่ที่เดินตามเข้ามาจากนั้นก็เล่าเรื่องราวทุกอย่างให้ฟัง โปรด: ข้าวหอมหยุดเลยนะ! ชายหนุ่มรีบคว้าแขนของสาวน้อยเอาไว้เพราะตอนนี้เธอเลือดขึ้นหน้าพร้อมจะบวกกับทุกคนเต็มที่ ข้าวหอม: ผู้หญิงของแด๊ดดี้ทำร้ายเพื่อนหนู! โปรด: เดี๋ยวฉันจัดการเอง! ชายหนุ่มปล่อยให้ข้าวหอมอยู่ดูแลเพื่อนจากนั้นตนก็โทรหาชมพู่ก่อนจะนัดเจอกันที่บ้านของเธอ เมื่อรถของโปรดขับเข้ามาจอดที่บ้านของชมพู่ ขมพู่ที่นั่งรออยู่ก็รีบวิ่งออกมากอดชายหนุ่ม ชมพู่: คุณโปรดคะทำไมวันนี้มาแต่วันเลยล่ะ โปรด: ชมพู่เธอเคยจำที่ฉันบอกได้ไหม ชมพู่: อะไรคะ โปรด: ถ้าคิดจะอยู่กับฉันเรื่องทะเลาะวิวาทห้ามมีเด็ดขาด! ชมพู่: พู่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ! โปรด: เพื่อนของข้าวหอมบอกฉันหมดแล้ว! ชายหนุ่มบีบแขนชมพู่จนเธอร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว ชมพู่: คุณโปรด...ฮึก! โปรด: ถ้ายังทำตัวแบบนี้อีกเธอจะไม่เหลืออะไรเลยชมพู่!! ชายหนุ่มผลักชมพู่ลงไปกองที่พื้นจากนั้นก็รีบขับรถออกมาหาข้าวหอมด้วยความเร็ว หลังจากกลับมาถึงคอนโดข้าวหอมก็รีบเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะเดินมาลากเก้าอี้ไปนั่งดูชายหนุ่มทำงาน ข้าวหอม: แด๊ดดี้คะมีอะไรให้หนูช่วยไหมคะ โปรด: ไม่มี! ข้าวหอม: ทำไมชอบทำเสียงดุหนูทุกทีเลยอ่ะ โปรด: ก็เธอมันดื้ออ่ะ ข้าวหอม: หนูเนี่ยนะดื้อ เหอะๆ ข้าวหอมกอดอกพร้อมกับเบะปากให้ชายหนุ่มจนโดนชายหนุ่มดีดหน้าผากเบาๆด้วยความหมั่นไส้ โปรด: หลังจากนี้ถ้าใครมาว่าอะไรเธอต้องรีบบอกฉันนะรู้ไหม ข้าวหอม: รับทราบค่ะ วันต่อมาข้าวหอมต้องมาเรียนคนเดียวเพราะข้าวตังยังต้องพักรักษาตัวอยู่ที่หอ เมื่อมาถึงกลุ่มของชมพู่ก็นั่งจ้องเธอแทบจะไม่ละสายตา ข้าวหอม: มองขนาดนี้สิงกูเลยก็ได้นะ! ข้าวหอมบ่นพึมพำก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ เมื่อข้าวหอมเปิดประตูห้องน้ำมาก็ต้อวตกใจเพราะตอนนี้ชมพู่ยืนรอเธอที่หน้าประตู ส่วนข้างนอกก็มีเพื่อนของชมพู่ดูต้นทางไว้ ข้าวหอม: พี่ต้องการอะไรคะพี่ชมพู่ ชมพู่: มึงจะเลิกยุ่งกับคุณโปรดได้หรือยัง! ข้าวหอม: ทำไมหนูต้องเลิกด้วยคะ ชมพู่: อย่ามาแอ๊บเลยอีหอม! ข้าวหอม: พี่ชมพู่จะทำอะไรคะ เพี๊ยะ!! เสียงผ่ามือกระทบใบหน้าดังขึ้นแต่ไม่ใช่เพราะฝีมือของชมพู่แต่ดันเป็นข้าวหอมที่ตบหน้าตัวเอง ชมพู่: มึงเป็นบ้าอะไรอีหอม! ข้าวหอม: ฮือๆๆ ช่วยด้วยค่ะ ฮือๆๆ เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!!! ข้าวหอม: โอ๊ย...ฮือออ แด๊ดดี้ขา....ฮือๆๆ ชมพู่: อีหอม!! มึงจะทำอะไร! ข้าวหอมหยิบมีดคัตเตอร์จากกระเป๋ามาก่อนจะจี้ไปที่ใบหน้าของตัวเอง ปั้ง! เสียงถีบประตูดังขึ้นจากนั้นข้าวหอมก็รีบเหวี่ยงตัวเองเข้าไปในห้องน้ำทำให้ปลายมีดกรีดเข้าที่แขนของเธอ กรี๊ด!!! โปรด: ชมพู่!! เฮ้ยข้าวหอม! โปรดรีบเข้ามาอุ้มข้าวหอมแต่ชมพู่ก็พยายามจะอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้น ทำให้ข้าวหอมต้องทิ้งตัวลงพร้อมกับร้องไห้ร้องขอชีวิตออกมา ข้าวหอม: อย่าทำหนูเลยนะคะ หนูกลัวแล้วหนูยอมเลิกกับแด๊ดดี้ก็ได้ค่ะ ฮือๆๆ โปรด: ฉันไม่ให้เลิก! ชมพู่ครั้งนี้เธอทำเกินไปแล้วนะ ชมพู่: อีหอม! นี่มันแผนของมึงใช่ไหม! โปรด: เลิกตอแหลได้แล้วชมพู่เตรียมไปเก็บของที่บ้านได้แล้วเสร็จเรื่องข้าวหอมเธอรอเจอฉันได้เลย! โปรดรีบอุ้มข้าวหอมออกมาท่ามกลางสายตาของเหล่านักศึกษาที่มองข้าวหอมเลือดออกด้วยความตกใจ ข้าวหอม: หนูไม่ไหวแล้วค่ะ....หนูจะไปรอแด๊ดดี้ที่ดาวเนปจูนนะคะ อะเฮือก~ โปรด: ใช่เวลามาพูดเล่นไหมฮะ! ดีนะที่เธอโทรมาฉันทัน ฉันกำลังคุยกับลูกค้าที่ร้านกาแฟอยุ่พอดี ถ้าช้ากว่านี้อีกนิดฉันคงต้องเตรียมจองศาลาไว้รอเธอ เลือดหยุดไหลหรือยังอดทนหน่อยจะถึงโรงพยาบาลแล้ว ข้าวหอม: แผลไม่ลึกมากค่ะ ไม่ต้องไปโรงพยาบาลก็ได้แวะคลีนิคก็พอ โปรด: ไม่ได้ฉันเป็นห่วง ดูหน้าเธอสิแดงหมดแล้ว ข้าวหอม: แฟนแด๊ดดี้มือหนักมากเลยค่ะ โปรด: หลังจากนี้ชมพู่ไม่ใช่แฟนของฉันแล้ว... "ฮ่าๆๆๆๆๆ เสร็จอีหอมค่ะ! เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับอีหอมสนุกแน่มึง!"

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more