ของแรงหรือคะ NC

993 คำ

ข้าวหอมเริ่มปล่อยตัวเองไปตามความรู้สึก ร่างกายของเธอโดนทารุณอย่างหนักจนช่องทางรักของเธอบวม แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่หยุดกระทำยังคงขยับสะโพกใส่เธออย่างหนักหน่วง ปึก! ปึก! ปึก! อื้อ~ เสียงครางของทั้งสองคนดังไปทั่วห้องจนข้างห้องถึงกับต้องเปิดเพลงเพื่อกลบเสียงครั้งนี้ โปรด: เป็นไงบ้างชอบไหม ซี๊ด... ข้าวหอม: อื้อ....ชะ...ชอบ....แด๊ดดี้มันเสียวมากเลยค่ะ โปรด: แบบนี้ล่ะเสียวไหม อ่าห์~ ชายหนุ่มยกขาทั้งสองขั้วขึ้นมาพาดบ่าแล้วรวมขาของเธอไว้ก่อนจะขยับสะโพกใส่เธอไม่ยั้ง อื้อ~ ปึก! ปึก! ปึก! อ่าห์~ โปรด: หืม....บวมขนาดนี้กินยาด้วยนะ ข้าวหอม: ค่ะ เจ็บจังเลยค่ะแด๊ดดี้ โปรด: พอก่อนก็ได้นะนอนพักได้แล้ว ข้าวหอม: งื้อออ ไม่เอาหนูยังไม่ได้ปล่อยของเลยนะ โปรด: ฮะ ไม่เสร็จหรอ? ชายหนุ่มถึงกับมองหน้าข้าวหอมที่กำลังลุกขึ้นนั่ง ข้าวหอม: ไม่เสร็จเลยค่ะ โปรด: จะอึดเกินไปแล้วนะเด็กบ้า ข้าวหอม: มานี่เลย! โปรด: ให้มันแข็งก่อนสิใจเย็นๆ ข้าวหอมเป็นฝ่ายลุกจนชายหนุ่มถึงกับหน้าเสีย ตอนนี้ข้าวหอมร่อนเอวอย่างชำนาญจนชายหนุ่มครางกระเส่า ข้าวหอมใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าเธอจะได้ปลอดปล่อยความสำเร็จของเธออกมาจนเปียกชุ่มไปเหงื่อและน้ำหวานสีใส โปรด: เหนื่อยไหมไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวฉันเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้ ข้าวหอม: หนูเดินไม่ไหวแล้วค่ะ มันเจ็บมากเลยงื้ออ โปรด: ฮ่าๆๆๆ ไหนว่าของแรงไงคะแค่นี้ท้อแล้วหรอ ข้าวหอม: มาคงมาคะ เดี๋ยวเถอะ โปรด: กลัวหลงฉันล่ะสิฮ่าๆๆๆ ข้าวหอม: ตายๆอีหอม จะทำของใส่เค้าขอย้อนเข้าตัวซะเอง ข้าวหอมบ่นเบาๆก่อนจะค่อยๆลุกไปล้างตัวแล้วกลับมานอนสลบในอ้อมแขนของชายหนุ่มยันเช้า วันต่อมาข้าวหอมลงจากรถของชายหนุ่มที่หน้าตึกคณะทำให้กลุ่มของชมพู่นั่งมองเธอจนโปรดต้องหันไปมองหน้าชมพู่ ทำให้กลุ่มของชมพู่ถึงกับหันหน้าหนี ข้าวตัง: เป็นไงบ้างมึงได้ผลใช่ไหมคิกๆๆ ข้าวหอม: ได้ผลกับผีนะสิ! ของย้อนเข้าตัวกูแล้วอีห่า! ข้าวตัง: อ่าว ข้าวหอม: พยุงกูขึ้นตึกเลยอีตัง ข้าวตัง: มึงไปฟัดกับอะไรมาวะทำไมสภาพเหมือนคนโดนรุมโทรมขนาดนี้ ข้าวหอม: ฟัดกับเอวคุณโปรดไงล่ะคะ!!! ข้าวตัง: เอวดุขนาดนั้นเลยหรอวะ ข้าวหอม: ค่ะ!!!! ทั้งสองสาวค่อยๆประคองร่างกันขึ้นไปเรียนแต่ทุกการกระทำของข้าวหอมถูกลมพู่และเพื่อนๆคอยมองอยู่ตลอดเวลา ถึงเวลาเลิกเรียนโปรดก็ยังคงขับรถมารับข้าวหอมโดยขับผ่านชมพู่ไปโดยไม่ได้สนใจอะไร ข้าวตัง: แปลกนะหรือว่าของมันได้ผลว่ะ ข้าวตังบ่นพึมพำก่อนจะขึ้นแท็กซี่กลับไปนอนพักที่หอ จากนั้นข้าวหอมก็แทบจะไม่ได้ออกไปทำงานเลยเพราะคุณโปรดไม่ให้เธอทำอะไรทั้งสิ้น กร: เดี๋ยวนี้ไอ้หอมไม่มาเลยนะครับ โปรด: แล้วทำไม? กร: เหงาครับไม่มีคนต่อปากต่อคำด้วยเลย โปรด: ไว้วันหลัวจะพามาแล้วกัน กร: ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ หลังจากที่ผู้จัดการร้านออกไป ชายหนุ่มก็ยังนั่งทำงานเงียบๆคนเดียวจนกระทั่งชมพู่เปิดประตูห้องเข้ามา โปรด: ทำไมไม่เคาะประตูก่อน ชมพู่: ชมพู่ก็ต้องเคาะหรอคะ โปรด: จะเป็นใครก็ต้องเคาะทั้งนั้นแหละตามมารยาทอ่ะ ชมพู่: พี่โปรดเป็นอะไรคะ ทำไมไม่สนใจชมพู่เลย โปรด: มาหาถึงที่นี่เพราะเรื่องแค่นี้หรอ ชมพู่: พี่โปรดสนใจเด็กคนนั้นมากไปหรือเปล่าคะ โปรด: แล้วจะทำไมถ้ามาแล้วต้องมานั่งทะเลาะกันก็อย่ามาอีก ชมพู่: คืนนี้อยุ่กับชมพู่นะคะ นะคะ โปรด: ฉันนัดข้าวหอมไปกินข้าวแล้ว ไว้รอบหน้านะ ชายหนุ่มปิดแฟ้มเอกสารแล้วหยิบโทรศัพท์กับกุญแจรถออกมาโดยไม่ได้สนใจหรือหันไปมองชมพู่แต่อย่างใด ชมพู่ได้แต่นั่งกำมือจนเป็นรอยเล็บ ชมพู่: อีหอม!!! หลายวันผ่านไป... แม้ชีวิตของข้าวหอมจะเหมือนถูกหวยรางวัลใหญ่แต่ก็ใช่ว่าเธอจะสุขสมหวังในเรื่องความรัก ทุกครั้งที่ชายหนุ่มไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นก็มักจะมีรอยแดงกลับมาให้เธอปวดใจทุกรอบ โปรด: คืนนี้งดนะฉันเหนื่อยมากเลย ข้าวหอม: ก็แด๊ดดี้อยากมีเมียเยอะทำไมล่ะ โปรด: แค่เลี้ยงไว้แก้ขัดอ่ะ และฉันก็ไม่ได้มีอะไรกับทุกคนซักหน่อย ข้าวหอม: พักผ่อนเถอะค่ะ โปรด: วันนี้ใส่สายเดี่ยวไปเดินห้างไม่หนาวหรือไง ข้าวหอม: รู้ได้ไงคะว่าหนูใส่สายเดี่ยวไปเดินห้าง โปรด: นั่นห้างของพ่อฉัน ลูกน้องของพ่อรายงานฉันมาอีกที ข้าวหอม: อ๋อ โปรด: โกรธหรอที่ฉันไปหาคนอื่นบ้าง ข้าวหอม: หนูไม่มีสิทธิ์ไปโกรธแด๊ดดี้หรอกค่ะ โปรด: อืม.... ชายหนุ่มค่อยๆหลับตาลงจากนั้นข้าวหอมก็เดินมานอนข้างๆจนหลับไป "ทำไมนะ หนูถึงต้องมารู้สึกดีกับแด๊ดดี้ขนาดนี้ ผู้ชายเจ้าชู้ เพลย์บอยแบบแด๊ดดี้จะรักใครเป็นหรือเปล่า " แม้จะเป็นเพียงความคิดแต่มันก็กลั่นกรองออกมาจากความรู้สึกของเธอ ความรู้สึกที่ไม่อาจพูดออกมาได้ เพราะผู้ขายแบบนี้คงไม่สามารถรักใครได้จริงๆ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more