ข้าวหอมตัวแสบ
1092 คำ
ข้าวหอม: เฮ้อออออ
ข้าวตัง: ทำใจเถอะป่านนี้คงหลับกันไปแล้วล่ะ
ข้าวหอม: อีตังกูหิวว่ะ
ข้าวตัง: มึงจะกินอะไรล่ะ
ข้าวหอม: ไปหาอะไรร้อนๆกินกันไหม
ข้าวตัง: มาม่าต้มไหมล่ะกูทำให้
ข้าวหอม: กูหมายถึงเหล้าขาวอีห่า!
ข้าวตัง: ร้านเฮียเล็กยังไม่ปิดถึงปิดก็เรียกได้
ข้าวหอม: ไปค่ะ!
สองสาวนั่งแท็กซี่มาแถวหลังมหาลัยก่อนจะเดินเข้าซอยเล็กๆมายังร้านขายของชำที่มีกลุ่มวัยรุ่นนั่งอยู่
ข้าวหอม: ไผ่ทองขวดนึงเฮีย
เฮียเล็ก: โหเล่นของแรงเลยนี่หว่า
ข้าวหอม: น้ำแดงขวดนึงด้วยเฮีย
ข้าวตัง: หมดสภาพแน่มึงอีหอม
เฮียเล็ก: เอาไอ้หอมนี่กูให้มึงทั้งโหลเลย
ข้าวหอมมองโหลยาดองด้วยสายตาวิบวับก่อนจะเปิดโหลแล้วใช้กระบวยตักขึ้นมาใส่แก้ว
ข้าวหอม: หืมมมมม เด็ดว่ะเฮีย
เฮียเล็ก: กูให้ตอบแทนที่ครั้งก่อนมึงช่วยทำร้านให้กู
ข้าวหอม: คนบ้านเดียวกันน่ะเฮียอย่าคิดมากเลย
สองเพื่อนซี้นั่งดื่มยาดองจนเกือบหมดโหลจากนั้นก็พากันหอบหิ้วร่างกลับมาที่คอนโด
ข้าวหอม: ผัวทิ้งค่ะ...หนูโดนผัวทิ้ง~
โบ๋ววววว~
ข้าวหอม: เฮ้ย! จะเห่าทำไมว่ะ!
ข้าวตัง: หอนนน...อีหอมม...มันหอน...ค่ะเพื่อนนน ฮ่าๆๆๆๆ
เสียงหัวเราะของทั้งสองดังไปจนถึงข้างในทำให้พนักงานและรปภ.หันมาดู
"นั่นเด็กไอ้โปรดนี่หว่า"
แช๊ะ!!
"น้องครับน้อง ไหวไหมเนี้ยโหกินอะไรมาวะกลิ่นโคตรแรงเลย"
จากนั้นรปภ.และหนุ่มปริศนาก็ต้องช่วยกันหอบหิ้วร่างของข้าวหอมขึ้นมาที่ห้องจากนั้นทั้งสองก็นอนสลบกันอยู่หน้าทีวี
เช้าวันใหม่เวลา 13.00น.! เช้าแหละเนอะ
ข้าวหอมตื่นขึ้นมาพร้อมกับภาพเพดานที่หมุนติ้วๆๆ เมื่อปรับสภาพดวงตาแล้วข้าวหอมก็เห็นภาพชายหนุ่มยืนเท้าเอวมองเธออยู่
ข้าวหอม: ฮือออ เสียใจมากเลยฮึก! ให้หนูทำยังไงหนูรักแด๊ดดี้ไปแล้วฮือออ
ข้าวหอมค่อยๆหลี่ตามองก่อนจะเริ่มแสดงละครฉากต่อไป
ข้าวหอม: ให้เก่งแค่ไหนมันก็ทำใจไม่ได้หรอกนะ เมื่อไหร่แด๊ดดี้จะกลับมาสักทีหนูคิดถึงจะแย่อยู่แล้วฮึก!!
ข้าวหอม: ปล่อยหนูไม่ไปหนูจะอยู่กับแด๊กดี้แงงงง
ชายหนุ่มรีบเข้ามาเขย่าตัวข้าวหอมเพราะเธอกำลังบีบคอตัวเองอยู่ เมื่อข้าวหอมทำท่าทีเหมือนได้สติก็รีบสวมกอดชายหนุ่มก่อนจะบีบน้ำตาออกมา
ข้าวหอม: คิดถึงจังเลยค่ะ เมื่อคืนทำไมไม่โทรมาหาหนูเลยคะ ฮือออ
โปรด: ลุกไปอาบน้ำฉันซื้อน้ำขิงมาให้แล้ว ปลุกเพื่อนเธอด้วยล่ะ
ข้าวหอม: แด๊ดดี้ขา
โปรด: ไปอาบน้ำแล้วค่อยมาคุย!
เมื่อทั้งสองอาบน้ำอาบท่าเสร็จก็มานั่งสำนึกผิดกันอยู่หน้าทีวีโดยที่ชายหนุ่มยืนกอดอกมองทั้งสองอยู่ด้านหน้า
ข้าวหอม: หนูเครียดค่ะ เลยชวนข้าวตังไปดื่ม
โปรด: จะเครียดทำไม ตอนฉันอยู่กับเธอคนอื่นยังรับได้เลย
ข้าวหอม: หนูขอโทษค่ะคราวหลังหนูจะตัดใจและรักแด๊กดี้ให้น้อยลง จะได้ไม่มานั่งเสียใจแบบนี้อีก
โปรด: ข้าวตังไอ้กรมาถึงแล้วเธอกลับไปก่อนเถอะฉันจะให้มันไปส่ง
ข้าวตัง: ค่ะ มึงกูกลับก่อนนะ
หลังจากที่ข้าวตังออกจากห้องไปชายหนุ่มก็เดินมานั่งข้างๆข้าวหอมก่อนจะเช็ดน้ำตาให้เธอ
โปรด: ฉันคิดไว้แล้วว่าเธอต้องมานั่งเสียใจ เธอคงจะเด็กเกินไปจริงๆ แล้วนี่ไปเอายาดองที่ไหนมากิน
ข้าวหอม: คนรู้จักค่ะ
โปรด: คราวหลังอยากจะกิน อยากจะเมาไปที่ผับฉันและเปิดห้องวีไอพีเลย อย่าไปเมาเรี่ยราดที่ไหนอีกรู้ไหม!
ข้าวหอม: ค่ะ.... แด๊ดดี้โกรธหนูไหมคะ
โปรด: ตอนแรกก็โกรธแต่ตอนนี้โกรธไม่ลงแล้วล่ะ เมื่อกี้เธอสารภาพออกมาหมดแล้วขอบใจนะที่รู้สึกดีกับฉันขนาดนี้
ข้าวหอม: หนูพูดอะไรไปหรอคะทำไมหนูจำอะไรไม่ได้เลย
โปรด: ช่างมันเถอะถือซะว่าคำพูดของเธอฉันจะรับไว้ทั้งหมดก็แล้วกัน ดื่มน้ำขิงให้หมดจะได้ไม่ปวดหัว เดี๋ยวฉันไปอุ่นกับข้าวให้นั่งรออยู่นี่แหละ
เมื่อชายหนุ่มเดินเข้าครัวไปข้าวหอมก็หันไปยิ้มกับกระจกก่อนจะพูดกับตัวเองเบาๆ
"ไม่ได้แดกกูหรอก! ฮ่าๆๆๆ"
โปรด: เป็นอะไรข้าวหอม
ข้าวหอม: อ๋อ หิวข้าวแล้วค่ะ แฮร่ๆๆ
โปรด: จะเสร็จแล้วลุกมากิน
วันต่อมาหลังจากที่ข้าวหอมสลึมสลือจากอาการแฮงค์จนต้องนอนซมทั้งวัน วันนี้ชายหนุ่มไม่ได้ออกไปไหนจึงอาสาทำอาหารให้ข้าวหอมทานเอง
ข้าวหอม: อิ่ม!
เสียงช้อนกระทบจานข้าวดังขึ้นจนชายหนุ่มต้องเปรยตามอง
โปรด: มันไม่อร่อยเท่าไหร่หรอกแต่รู้ไว้เลยนะเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ฉันทำให้กิน ขนาดแม่ฉันยังไม่เคยได้กินฝีมือฉันเลยรู้ไว้ด้วย
ข้าวหอมรีบหยิบช้อนตักข้าวเข้าปากอย่างไว ทำเอาชายหนุ่มยิ้มกริ่มก่อนจะตักข้าวของตัวเองเข้าปาก
โปรด: พรุ่งนี้บ่ายมีเรียนไหม
ข้าวหอม: ไม่มีค่ะมีแค่ช่วงเช้า จะพาไปไหนหรอคะ
โปรด: พ่อกับแม่ฉันให้ชวนเธอไปลงพื้นที่ด้วย ปูทางนักการเมืองให้ฉันกับพี่ป้อง
ข้าวหอม: ว้าววว
โปรด: เดี๋ยวแม่ฉันเตรียมชุดให้เลิกเรียนตอนไหนก็โทรมาเดี๋ยวฉันเข้าไปรับ
ข้าวหอม: โอเคค่ะ นั่นอะไรคะไข่ลวกหนิถึงกับต้องกินไข่ลวกเลยหรอคะ
ข้าวหอมทำตาโตมองหน้าชายหนุ่มแต่ชายหนุ่มไม่สนใจหยิบแก้วไข่ลวกมากินหน้าตาเฉย
ข้าวหอม: ก็ดี บำรุงเยอะๆนะคะอยากมีหลายเมียก็แบบนี้แหละ
โปรด: ใช่ต้องบำรุงหน่อยเพราะอาทิตย์หน้าฉันต้องไปหาหนุงหนิง
ข้าวหอม: ดีค่ะ! ขอให้สนุกนะคะ!
โปรด: แล้วนี่จะไปไหน!
ข้าวหอม: ยุ่งไรด้วย!
- ผู้เขียน
