อยุธย๊าาาา
990 คำ
โปรด: ข้าวหอมอย่ามาพูดแบบนี้กับฉันนะ!
ข้าวหอม: ขอโทษเจ้าค่ะ ดิฉันกำลังจะออกไปข้างนอกเพราะอยู่ด้วยกันต้องมาทะเลาะกันมันน่าเบื่อมากเลยเจ้าค่ะ
โปรด: ไม่รู้จักโต!
ข้าวหอม: หนูโตแล้วนะคะ โตจนมีผัวได้แล้วด้วยแต่เอ๊ะหนูยังไม่มีผัวนี่หนา งั้นหนูขออนุญาตไปตามหาผัวก่อนนะคะ!
โปรด: พูดจาให้มันดีๆหน่อยนะข้าวหอม!
ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นมาแต่ข้าวหอมรีบหยิบกระเป๋าสะพายแล้ววิ่งออกจากห้องไป ทำให้ชายหนุ่มถึงกับลมออกหู
สาวน้อยเดินออกมาแม้ในใจจะสั่นไหวเธอควรจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดี ทำไมผู้หญิงพวกนั้นถึงทนได้นะเวลาที่เห็นชายหนุ่มไปนอนกับคนอื่น
ปริ๊น!
เมื่อเสียงบีบแตรรถดังขึ้นข้าวหอมที่เดินอยู่ถึงกับสะดุ้งก่อนจะหันไปมอง ก่อนจะเห็นรถของพี่รหัสลดกระจกลงเพื่อทักทาย
ข้าวหอม: พี่ศรัณย์หนิ
ศรัณย์: ไปไหนไอ้ดื้อ!
ข้าวหอม: ไม่มีจุดหมายค่ะ
ศรัณย์: ขึ้นรถมาเดี๋ยวพาไปเที่ยว
ข้าวหอมรีบวิ่งแจ้นขึ้นรถอย่างว่าง่ายจากนั้นรถหรูของศรันย์ก็ขับออกมาอย่างไว
ข้าวหอม: ไปไหนหรอคะ
ศรัณย์: พี่จะเอาของไปส่งลูกค้าอยากไปไหนไหมล่ะพี่จะพาไป
ข้าวหอม: แล้วแต่พี่เลยค่ะ
ศรัณย์: งั้นไปอยุธยากันใกล้ๆ พี่มีทำงานส่งอาจารย์ด้วยขอไปหาข้อมูลหน่อยดีกว่า
ข้าวหอม: ไปๆๆๆ หนูอยากไปค่ะ
ศรัณย์: งั้นไปกันเล๊ยยย
เมื่อมาถึงอยุธยาทั้งสองคนก็รีบไปเช่าชุดไทยเพื่อเดินเที่ยวเมืองโบราณและสถานที่ต่างๆส่วนศรัณย์ก็ถ่ายรูปจดบันทึกข้อมูลเมื่อทำงานส่งอาจารย์ ข้าวหอมเลยกลายเป็นนางแบบให้ศรัณย์รัวชัตเตอร์อย่างเดียว
ข้าวหอม: คุณพี่คะดูนั่นสิเจ้าคะ
ศรัณย์: อะไรของออเจ้ารึแม่สุราข้าวหอม
ข้าวหอม: อย่าเรียกชื่อจริงสิเจ้าคะหนูเขินฮ่าๆๆๆ
ศรัณย์: นั่นพระที่นั่งวิหารสมเด็จ แต่เดิมเป็นพระที่นั่งมังคลาภิเษกสมัยสมเด็จพระนเรศวรมหาราช
ข้าวหอม: อ๋อ...แต่มาถูกฟ้าผ่าในสมัยสมเด็จพระเจ้าปราสาททองใช่ไหมคะ
ศรัณย์: ใช่แล้วไปดูใกล้ๆกันเถอะ
ทั้งสองเดินมาดูใกล้ๆจากนั้นข้าวหอมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแต่ก็พบว่าแบตโทรศัพท์ของเธอหมดเกลี้ยง
ศรัณย์: จะโทรหาใครเอาโทรศัพท์พี่โทรก่อนอ่ะ
ศรัณย์ยื่นโทรศัพท์มือถือให้ข้าวหอมแต่ข้าวหอมรีบปฎิเสธทันที
ข้าว: เปล่าค่ะหนูแค่อยากถ่ายรูปเก็บไว้เฉยๆ
ศรัณย์: เดี๋ยวพี่ถ่ายให้กลับกรุงเทพฯพี่จะส่งให้
ศรัณย์หันกล้องโปรมาถ่ายข้าวหอมที่ยืนหน้านิ่งอยู่จากนั้นทั้งสองก็เดินมานั่งพักที่ร้านกาแฟ ข้าวหอมจึงขอดูรูปที่ถ่ายไว้
ข้าวหอม: สวยเหมือนกันนะเนี้ยฮ่าๆๆ
ศรัณย์: หลงตัวเองหรือเปล่าข้าวหอม
ทั้งสองเที่ยวกันจนตะวันตกดินจากนั้นชายหนุ่มจึงรีบขับรถพาสาวน้อยที่นั่งหลับคาถุงขนมกลับกรุงเทพฯ กว่าจะเดินทางมาถึงก็มืดค่ำทำเอาข้าวหอมตื่นขึ้นมาถึงกับใจคอไม่ดี
ศรัณย์: ลืมบอกโทรศัพท์ชาร์จแบตในรถได้นะ
ข้าวหอม: ไม่ทันแล้วค่ะ พี่ศรัณย์จอดตรงนี้ก็ได้ค่ะพ่อทูลกระหม่อมหนูมารอหน้าคอนโดแล้ว
ศรัณย์: ให้พี่ลงไปด้วยไหม
ข้าวหอม: ไม่เป็นไรค่ะ พี่รีบกลับเถอะ
เมื่อข้าวหอมเดินลงจากรถชายหนุ่มก็ถึงกับต้องหันมามองก่อนจะมองเข้าไปในรถทำให้เห็นเงาผู้ชายนั่งอยู่...
แต๊ก แต๊ก แต๊ก!
เสียงรองเท้าแตะค่อยๆเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม ข้าวหอมรีบหลบสายตาก่อนจะยื่นถุงโรตีสายไหมให้ชายหนุ่มด้วยความสำนึกผิด
ข้าวหอม: หนูซื้อมาฝากค่ะ
ไม่มีเสียงตอบกลับข้าวหอมเปรยตาขึ้นไปมองเมื่อเจอสายตาของชายหนุ่มก็รีบก้มหน้าลงอีกครั้ง
โปรด: ฉันไม่กิน!!
ชายหนุ่มหมุนตัวเดินกลับไปที่ลิฟต์ทำให้ข้าวหอมรีบสับขาวิ่งตามไปอย่างไวแต่ลิฟต์ก็ถูกปิดลงจึงทำให้ข้าวหอมต้องรอลิฟต์อีกตัวนึง
หลังจากเข้ามาในห้องแล้วชายหนุ่มก็เดินกลับมาที่โต๊ะทำงานโดยไม่สนใจอะไรข้าวหอมเลย
ข้าวหอม: ทานข้าวหรือยังคะแด๊ดดี้
ชายหนุ่มยังคงเงียบไม่ตอบอะไรทำให้ข้าวหอมเริ่มหน้างอ
ข้าวหอม: หนูไปอยุธยากับพี่รหัสมาค่ะไปศึกษานอกสถานที่ ได้รู้เรื่องประวัติศาสตร์เยอะเลย ไม่งั้นหนูไม่รู้เลยนะว่านายจันทร์หนวดเขี้ยวขี่ช้างจับตั๊กแตนฮ่าๆๆๆ
ชายหนุ่มเปรยตามองข้าวหอมเพราะเธอกำลังพยายามพูดจาหว่านล้อมชวนคุยต่างๆนาๆ
ข้าวหอม: โรตีสายไหมเจ้านี้อร่อยมากๆเลยนะคะ รอคิวยาวมากเลยหนูม้วนให้กินนะ
ชายหนุ่มก็ยังคงเงียบไม่ตอบพร้อมกับนั่งทำงานไปเรื่อยๆ
ข้าวหอม: มีหมี่กรอบโบราณด้วยนะคะเพราะแม่ค้าทำไว้เมื่อวานเลยบอกโบราณไว้ก่อน ตึ่งโป๊ะ!
โปรด: เงียบๆได้ไหมฉันจะทำงาน
ข้าวหอม: ก็ได้ค่ะ นี่เจ้าหมีน้อยคราวหลังน่ะอย่าหนีเที่ยวอีกนะรู้ไหม แด๊ดดี้เค้าเป็นห่วง!
ข้าวหอมหันมาชี้หน้าบ่นตุ๊กตาหมีบนโซฟาทำเอาชายหนุ่มถึงกับมองหน้าพร้อมกับถอนหายใจ
ข้าวหอม: แฮร่ๆ หนูจัดการเจ้าหมีจอมดื้อเรียบร้อยแล้วค่ะแด๊ดดี้ไม่ต้องเป็นห่วง หลังจากนี้เจ้าหมีจะไม่ดื้อกับแด๊ดดี้อีกแล้วค่ะ
โปรด: ปิดเครื่องทำไม!
- ผู้เขียน
