บทที่ 13 สงสัย
1261 คำ
บทที่ 13
สงสัย
03:00
หลังกลับมาจากคลับคำพูดของพีททำให้เขานอนไม่หลับตลอดทั้งคืน แดเนียลผุดลุกขึ้นเดี๋ยวก็นอนลงเพราะคำพูดเพียงคำเดียว ‘ท้อง’ คำนี้ทำเอาเขาขนลุกซู่ทั้งที่ยังไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป เพียงคิดในใจก็ทำเอาร่างกายสั่นสะท้าน “ถ้านิวท้องจริงๆ จะทำยังไงวะ หรือกูคิดมากไปเอง” เขาอาจจะคิดไปก่อนเหตุ
ครืด~
โทรศัพท์สั่นครืดหนึ่งเรียกความสนใจจากแดเนียลให้หันมอง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอ่านข้อความนั้น หัวคิ้วหนาขมวดยุ่งเข้าไปอีกเพราะเป็นข้อความจากนิวเคลียร์ที่ส่งสติกเกอร์มาในไลน์ เขารีบพิมพ์ข้อความตอบกลับอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงกดโทร. หานิวเคลียร์เพราะรอเธอตอบกลับมาไม่ไหว
“เป็นอะไร” ประโยคแรกที่เขาเอ่ยถามคนปลายสายที่เงียบไปจนน่าใจหาย รออยู่พักใหญ่นิวเคลียร์ถึงตอบกลับมา
(อื้อ~ โทร. มาทำไมเนี่ย คนจะนอน!)
“ก็เธอทักมาในไลน์” คราวนี้เขายิ่งงงเข้าไปใหญ่ หรือตาฝาดไปเหรอ? เมื่อคิดแบบนั้นแล้วแดเนียลจึงเปิดดูข้อความล่าสุดที่นิวเคลียร์ส่งมา “เธอทักมาจริงๆ ฉันมีหลักฐาน”
(ฉันจะทักหานายทำไม ในเมื่อฉันนอนอยู่เนี่ย) หญิงสาวเถียงกลับและยืนยันว่าเธอนอนอยู่จริงๆ ไม่ได้จับโทรศัพท์มือถือเลย
“ละเมอเหรอ” แดเนียลตั้งข้อสงสัยจนคนปลายสายแอบคิดตามเขา เธอเองก็ละเมอบ่อย แต่จะไปละเมอส่งข้อความหาแดเนียลทำไม
นิวเคลียร์รีบเปิดดูห้องแช็ตที่คุยกับแดเนียลล่าสุด เธออุทานในใจเพราะหลักฐานมันโชว์หราอยู่ตรงหน้า เธอเป็นคนส่งสติกเกอร์ให้เขาจริงๆ แต่…ทำไมต้องเป็นแดเนียลด้วยเนี่ย เธอเผลอทำหน้าเหนื่อยหน่ายแล้วตอบกลับ
(สงสัยฉันละเมอมั้ง) ตอบกลับเสียงอ้อมแอ้มแล้วพลิกตัวนอนหงายรออีกฝ่ายตอบกลับมา
“ละเมอส่งข้อความมาหากูเนี่ยนะ ได้เหรอวะ” นิวเคลียร์เงียบไปนานจึงตอบกลับมาเสียงอึกอัก
(อย่าหลงตัวเอง แช็ตนายอาจจะอยู่บนสุดแค่นั้น)
“อ๋อ...เข้าใจแล้ว” มุมปากหนายกยิ้มร้าย “งั้นก็นอนไปไม่รบกวนแล้ว”
(เดี๋ยว) นิวเคลียร์ร้องห้ามไว้ก่อนเขาจะกดวางสาย แดเนียลอมยิ้มแล้วทำเสียงกระแอมกระไอเพื่อเป็นการบอกกลาย ๆ ว่าเขารอฟังเธอพูดอยู่ (ฉันหิว...อยากกินก๋วยเตี๋ยว)
“หิวตอนนี้เนี่ยนะ ปกติเธอกินดึกซะเมื่อไหร่” ยิ่งฟังก็ยิ่งสงสัย พฤติกรรมแปลกๆ ของนิวเคลียร์ทำเขาคิดไม่ตกจริงๆ ไม่ได้การแล้ว เขาต้องสังเกตอาการเธอแล้วไปเล่าให้พีทฟัง “เออเดี๋ยวไปหาแล้วกัน”
(อืม) แดเนียลเป็นฝ่ายกดวางสายก่อน เขารีบเดินไปหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจแล้วออกไปซื้อก๋วยเตี๋ยวให้นิวเคลียร์ตามที่เธอสั่ง พอมาถึงเขาก็สั่งแบบพิเศษไปสามถุง และสั่งเครื่องเคียงอย่างอื่นไปให้เธอด้วย
ก๊อก ก๊อก
มาเฟียหนุ่มยืนรออยู่หน้าห้องพักหญิงสาว รอคนข้างในมาเปิดประตู
“ทำไมไม่กดรหัส”
“เปลี่ยนรหัสไม่ใช่เหรอ” เขาเอ่ยถามเสียงเรียบแล้วแทรกตัวเข้ามาด้านใน กลิ่นน้ำซุปก๋วยเตี๋ยวหอมฟุ้งจนท้องร้องโครมครามเสียงดัง แดเนียลชะงักเท้าแล้วหันมองหญิงสาวอย่างยิ้มล้อๆ “หิวอะไรขนาดนั้น ปกติเห็นกินแต่ผักแต่หญ้า"
“ไม่ใช่ควาย”
“เปรียบเปรย” มาเฟียหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาในขณะที่นิวเคลียร์เอาก๋วยเตี๋ยวไปแกะใส่ถ้วยในห้องครัว
“ไม่กินเหรอ"
“ไม่หิว” เขาตอบเสียงเรียบ ขณะเดียวกันสายตาก็จดจ้องหน้าท้องแบนราบไปด้วย การที่ีเขามองอย่างไม่ปิดบัง ทำให้นิวเคลียร์รีบก้มมองท้องตัวเองแล้วโยนหมอนใส่หน้าเขา
“มองอะไรยะ!”
“เปล่า เห็นใส่ชุดนอนบางๆ นึกว่ากำลังอ่อยอยู่"
“ไม่ค่ะ!” หญิงสาวกระแทกเสียงใส่ก่อนที่จะนั่งลงบนพื้นพรม
“มานั่งกินดีๆ ดิ”
“ไม่เอา ชอบนั่งตรงนี้” เธอปฏิเสธแล้วตักน้ำซุปก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก ทันทีที่น้ำซุปก๋วยเตี๋ยวเข้าปากท้องก็ยิ่งร้องเสียงดังจนน่าอาย
“ท่าจะหิวจริงจัง แล้ว...” แดเนียลกวาดสายตามองรอบๆ ห้องพักนิวเคลียร์ “อยู่คนเดียวไง” เขาแกล้งถามเพราะอยากรู้ว่าเธอพาใครเข้ามาในห้องอีกไหม คำถามเขาเหมือนอากาศพัดผ่านหูนิวเคลียร์ เธอตั้งหน้ากินอย่างเอร็ดอร่อย เมินคำถามเขาไปเสียดื้อๆ นานหลายนาทีเธอค่อยถามกลับ
“ถามทำไม"
“ก็แค่อยากรู้ว่าไอ้บ้าที่ไหนมันกล้าเข้ามาในห้องนี้อีกไหม"
“เป็นหมาเหรอ หวงพื้นที่เก่ง” เธอเบะปากใส่ ถ้อยคำประชดประชันนั้นเขาจะไม่ใส่ใจ
“ก็พอสมควร ใครจะมาทับที่กูก็ต้องเจ็บตัวกันหน่อย”
“อ๊ะ!” จู่ๆ นิวเคลียร์ก็ร้องเสียงหลง เธอรีบวางช้อนกับตะเกียบเอามือกุมท้องตัวเองไว้ ใบหน้าสวยเหยเกอย่างหนักจนแดเนียลตกใจรีบลุกขึ้นไปดู
“เจ็บตรงไหน"
“จู่ๆ ก็เจ็บที่ท้อง"
“มากไหม ไปหาหมอไหม” เขาถามอย่างลนลาน ทว่านิวเคลียร์กลับคลายสีหน้าแล้วตักก๋วยเตี๋ยวกินต่อ “เป็นอะไรของเธอ"
“หายแล้ว เมื่อกี้เหมือนถูกใครเตะท้อง จุกมากแต่ตอนนี้หายแล้ว”
“หึ แกล้งกันเหรอวะ"
“เปล่า ใครมันจะไปแกล้ง” นางแบบสาวช้อนตามองชายหนุ่มอย่างเหนื่อยหน่าย “กลับไปเถอะ"
“ไม่กลับ มาคุยกันหน่อย”
“ไม่มีอะไรจะคุย” เธอปฏิเสธเสียงเรียบ “นายกลับไปเถอะ ขอบคุณที่เป็นธุระให้” เธอลุกขึ้นยืนแต่ถูกแดเนียลรั้งแขนไว้ในตอนที่จะหันหลังเดินเข้าไปในห้องครัว
“หนีปัญหาแบบนี้ดีเหรอ ไหนบอกเองว่ามีอะไรก็หันหน้าคุยกันไง”
“แต่ฉันยังไม่พร้อมคุยตอนนี้”
“นิว โตแล้วนะเว้ย” นิวเคลียร์แกะมือเขาออก เธอยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้แน่นก่อนจะผลักอกแกร่งออกห่างแล้ววิ่งเข้าไปอ้วกในห้องน้ำ “เป็นไรวะ” แดเนียลเข้ามาลูบหลังให้หญิงสาวด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก เขาเป็นกังวลอย่างมากที่เห็นเธอเป็นแบบนี้ อีกอย่างนิวเคลียร์เป็นคนดื้อรั้น หากไม่เค้นเอาคำตอบก็ไม่ยอมปริปากบอกง่ายๆ “ไปหาหมอเถอะ ขอร้อง"
“อื้อ...ไม่เอา” เธอผลักตัวแดเนียลออก ชั่วขณะหนึ่งเธอก็ต้องการเขาแต่อีกอึดใจหนึ่งก็อยากให้เขาไปให้พ้นหน้า “นายออกไปห่างๆ ฉันก่อน” เธอเอ่ยบอกเสียงอึกอักเพราะยังไม่หายพะอืดพะอมเท่าไร
“จะอายอะไรวะ ทำมากกว่านี้ก็เคยทำมาแล้ว” แดเนียลยังยืนอยู่ด้านหลังนิวเคลียร์ ไม่ออกไปไหนตามที่เธอบอก “อย่าดื้อได้ไหม"
“ไม่...ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย” ยิ่งเธอพูดออกมาแบบนี้เขายิ่งมึนงงเข้าไปใหญ่ การกระทำที่เหมือนต้องการเขาและอีกไม่กี่นาทีก็ผลักไสด้วยท่าทีไม่ต้องการ แบบนี้มันคืออะไร หมายความว่ายังไงกันแน่...
“ไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าเราจะคุยกันดี ๆ”
“แดน...อึก แหวะ...” นิวเคลียร์อ้วกออกมาจนหมด ก๋วยเตี๋ยวที่เพิ่งกินเข้าไปออกมาจนหมดท้อง ยิ่งแดเนียลก้าวเข้ามาใกล้เธอก็ยิ่งพะอืดพะอมมากๆ แม้จะยกมือข้างหนึ่งมายันตัวชายหนุ่มไว้ก็ตาม
- ผู้เขียน
