บทที่ 14 ไม่ทันตั้งตัว
1352 คำ
บทที่ 14
ไม่ทันตั้งตัว
หลายนาทีต่อมา
แดเนียลนั่งเอกเขนกอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ในห้องพักนิวเคลียร์ คิ้วหนาขมวดเป็นปมขณะที่สายตาจดจ้องใบหน้าซีดเซียวของคนตัวเล็กอย่างคิดไม่ตก “เป็นอะไรก็ไปหาหมอ อ้วกออกมาขนาดนั้นเดี๋ยวก็ตายห่า” เขายังคงปากดีเสมอต้นเสมอปลายสินะ
“ไม่อยากเจอหน้านาย กลับไปได้แล้วเห็นละจะอ้วก”
“พูดจริงเหรอ” ถึงตอนนี้เขายังคิดว่านิวเคลียร์แค่ล้อเล่นเพื่ออยากให้เขาไปให้พ้นๆ แต่สีหน้าและอาการที่เป็นอยู่ก็ทำให้คิดตามที่หมอพีทพูดไม่ได้เลย หรือว่านิวเคลียร์จะท้องจริงๆ “หรือว่าเธอ”
“กลับไปได้แล้ว มายืนทำหน้าโง่อะไรตรงนี้ รำคาญสายตามาก”
“เธอ…” เขาขบกรามแน่นพร้อมลากเสียงยาว “ไปหาหมอก่อน ตรวจให้แน่ใจว่าเป็นอะไรแล้วจะกลับ”
“ไม่” ความดื้อรั้นของนิวเคลียร์กำลังทำเส้นความอดทนเขาขาด “กลับไปได้แล้ว บอกไปแล้วว่าไม่อยากเจอหน้า”
“เลิกพล่ามอะไรไร้สาระได้ไหมวะ คำพูดมึงกับการกระทำมันสวนทางรู้ไหมนิว”
“…”
“ก็ใช่ที่มึงบอกไม่อยากเจอหน้า แต่การกระทำเมื่อกี้มันไม่ใช่สักนิด” เขาไม่ได้โง่ขนาดที่จะดูไม่ออก แม้อีกฝ่ายจะกำลังสับสนกับตัวเองก็เถอะ นิวเคลียร์หันมามองหน้ามาเฟียหนุ่มหน้ามุ่ย “ไม่ได้อยากใช้คำพูดแรง ๆ แต่เธอบังคับฉันเอง”
“อยากอยู่ก็อยู่ไปเหอะ” เธอเดินเข้าไปในห้องนอนส่วนตัวแล้วปิดประตูลงกรแน่นหนา
“งี่เง่าฉิบหายแม่ง!” มาเฟียหนุ่มเท้าเอวยืนบ่นอยู่หน้าห้องนอนนิวเคลียร์ คนด้านในได้ยินชัดทุกคำ แต่เธอเลือกที่จะเมินเฉยจนกระทั่งด้านนอกห้องนอนเงียบลง นิวเคลียร์แง้มประตูเปิดออกพลางยื่นหน้าออกมากวาดสายตามองหาแดเนียล
“เฮ้อ” เธอถอนหายใจออกอย่างโล่งอกเพราะไม่เห็นเขาอยู่ในห้องพักแล้ว
พรึบ!
“ว้าย!!” ประตูห้องนอนถูกฝ่ามือหนาผลักออกทำให้นิวเคลียร์ถลาไปหาแดเนียลอย่างเลี่ยงไม่ได้ เธอเบิกตากว้างอย่างตกใจแต่ดีที่แดเนียลรับตัวไว้ทันจึงไม่ล้มลงไปกับพื้น “ไอ้ผีบ้า!”
“อะไรของเธอ”
“โผล่มาทำไม ทำไมยังไม่ออกไปอีก”
“กูปล่อยให้มึงงี่เง่าพอแล้วนิว มาคุยกันดีๆ ดิ๊” เขากดเสียงต่ำด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะลากแขนนิวเคลียร์ไปที่ห้องนั่งเล่น
“นี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือยังไง ฉันคิดว่าฉันบอกนายชัดเจนไปแล้วนะ หรือต้องให้ย้ำอีกรอบ?”
“เลิกพล่ามเรื่องไร้สาระแล้วมาคุยกัน”
“ไม่มีอะไรจะคุย”
“แต่กูมี”
“…”
“เรื่องท้อง”
“…”!
“หึ! ทีงี้แล้วเงียบ เถียงกูดิเถียงหรือด่าเหมือนเมื่อกี้ไง” เขาจะรู้ไหมว่าสิ่งที่พูดออกมาทำเธออึ้งงันจนไปต่อไม่ถูก
“ท้องบ้าอะไรของแก” อะไรทำให้เขามั่นใจว่าเธอท้อง?
“อยากรู้ก็ไปตรวจด้วยกัน ดีกว่าจะมาเถียงกันไปมา กูรำคาญ” แดเนียลจับข้อมือนิวเคลียร์แน่น หมายจะพาเธอออกไปข้างนอก แต่กลับถูกอีกฝ่ายสะบัดมือออกจนเป็นอิสระ “อย่าเล่นตัวได้ไหมวะ เชื่อฟังกูสักครั้งจะตายเหรอนิว มึงนี่มันดื้อไม่เปลี่ยนจริงๆ” ความดื้อรั้นของนิวเคลียร์ทำขีดความอดทนเขาต่ำลงเรื่อยๆ
“ฉันจะตรวจเอง” คราวนี้เธอยอมพูดและไม่แสดงท่าทางขัดขืนเหมือนเมื่อนาทีก่อน แดเนียลหรี่ตามองเล็กน้อย
“ไปตรวจที่โรงพยาบาล”
“ไม่”
“แล้วจะเอาไงวะ ดื้อด้านฉิบหายแม่ง!” มาเฟียหนุ่มหลุดพ่นคำหยาบออกมาอย่างต่อเนื่อง หากเธอยอมทำตามเขาสักหนึ่งนาทีเรื่องราวมันคงไม่บานปลายขนาดนี้ แต่ทว่าแดเนียลเองก็โคตรเอาแต่ใจตัวเอง
“ไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาล ที่ตรวจครรภ์ก็มีขาย”
“อืม งั้นไปซื้อ”
“ไม่ นายอะไปซื้อ”
“เฮ้อ…ถ้าเป็นเมียกูนะ” เขาชี้หน้าคาดโทษนิวเคลียร์แต่ก็ยอมออกไปซื้อที่ตรวจครรภ์มาให้เธอแต่โดยดี
หลายนาทีต่อมา
ถุงพลาสติกสีขาวที่ข้างในมีกล่องอุปกรณ์ตรวจครรภ์อยู่สองกล่องถูกโยนไปที่หน้าตักนิวเคลียร์
“ไปตรวจ อย่าช้า”
“แล้วถ้าผลออกมาว่าท้อง นายจะทำยังไง”
“เอาไว้ค่อยคิด” สีหน้าเป็นกังวลของแดเนียลทำเธอถอดใจ นิวเคลียร์ถือกล่องตรวจครรภ์เดินเข้ามาในห้องน้ำ เธออ่านฉลากข้างกล่องอย่างถี่ถ้วนแล้วทำการตรวจ ทุกวินาทีที่ผ่านไปหัวใจไม่เต้นช้าลงเลย กระทั่งผลตรวจออก นิวเคลียร์เพ่งมองช่องแสดงผลด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง หัวใจเธอกระหน่ำเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง เส้นเลือดตรงขมับเต้นตุ้บๆ จู่ๆ ก็รู้สึกหน้ามืดตาลาย
“ทะ…ท้องเหรอ” หญิงสาวพึมพำเสียงเบาแทบมีแต่ลมที่หลุดออกมาเท่านั้น ความรู้สึกหลายอย่างถาโถมเข้ามาเรื่อยๆ รวมถึงหัวใจเธอที่หวิวๆ จนมือไม้สั่น “กะทันหันไปไหม ไม่ได้เตรียมใจเลย…” ใช่ เพราะไม่ได้เตรียมใจและเตรียมตัวเรื่องท้อง ตอนนี้เธอมองภาพอนาคตกับแดเนียลไม่ออกเลยจริงๆ นิวเคลียร์ถือแท่งตรวจออกมาจากห้องน้ำ ระหว่างที่เดินหาแดเนียลสมองยังไม่หยุดคิดเรื่องราวต่าง ๆ มันสับสนวุ่นวายไปหมด
“ยังไง ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่ายังไงวะ” แดเนียลเดินเข้าไปแย่งที่ตรวจครรภ์จากมือนิวเคลียร์มาดูผลตรวจเอง เขาชะงักไปทันทีพร้อมกับหัวใจที่กระตุกวูบไปอยู่ตาตุ่ม
“ฉันท้อง”
“…”!
“ฉันท้องกับนาย”
“…” มาเฟียหนุ่มยังนิ่งงันไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ เสียงของนิวเคลียร์อื้ออึงจนฟังไม่ได้ศัพท์ “ท้อง…จริงเหรอวะ” คำพูดแรกที่แดเนียลเอ่ยออกมาหลังจากที่เงียบไปนานหลายนาที เขาเงยหน้ามองนิวเคลียร์ผ่านแววตาที่สะท้อนถึงความสับสนกระวนกระวายใจเช่นเดียวกับเธอ
“…” คนถูกถามมองหน้าเขานิ่ง การกระทำของแดเนียลที่แสดงออกชัดเจนทำให้เธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “ฉันท้องลูกของนาย”
“รู้แล้วว่าท้อง แล้วจะเอาไงต่อวะเนี่ย”
“เอาไงเหรอ?” ก็จริงที่เธอเคยคาดหวังกับแดเนียล แต่มันจะมีประโยชน์อะไร เพราะคาดหวังไปก็ได้แต่ความผิดหวังกลับมา “ถ้านายไม่พร้อมที่จะมีลูกตอนนี้…ฉันเลี้ยงของฉันเองก็ได้ ไม่ก็เอาเด็กออก”
“เอาเด็กออกเหรอ แต่นั่นมันลูกกูนะ”
“…”
“ขอเวลาแป๊บ” เขาถือแท่งตรวจครรภ์เดินไปนั่งลงบนโซฟาอย่างใช้ความคิด คำคำนี้ตามหลอกหลอนเขาจนคิดอะไรไม่ออกแล้ว มันดังก้องอยู่ในหัวซ้ำๆ “ท้อง…แต่กูยังไม่พร้อมตอนนี้ แม่ง…” เขาไม่โทษใครทั้งนั้นเพราะทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะความสุขสนุกของตัวเอง แต่ต่อจากนี้ชีวิตและทุกอย่างมันจะเปลี่ยนไป
“จะเอาเด็กออก” เธอมองหน้าแดเนียลด้วยสายตาเรียบนิ่ง
“ไม่” เขาปฏิเสธทันควัน “นั่นลูกกู”
“แล้วจะเอายังไง”
“เลี้ยงดิ”
“เลี้ยงไหว?”
“เออ มีปัญญาเอากันก็ต้องมีปัญญาเลี้ยงสิวะ” รอยยิ้มที่มุมปากนิวเคลียร์ค่อยๆ ปรากฏขึ้น อันที่จริงเรื่องจะเอาเด็กออกไม่ได้อยู่ในหัวเธอเลย แต่แค่อยากรู้ว่าคนรักสนุกอย่างแดเนียลจะจัดการยังไง
“บอกพี่ดีนดีไหม”
“ไม่ดี อย่าบอกมันเชียวนะ”
“ยังไงสักวันครอบครัวนายก็ต้องรู้”
“แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ไง”
“อืม”
“พรุ่งนี้ตื่นแต่เช้าด้วย” เขาปรับโหมดแทบจะทันทีแล้วมองหน้าเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง นัยน์ตาสะท้อนเงานิวเคลียร์ชัดเจน
“…”?
“จะพาไปหาหมอ” เสียงที่เปล่งออกมาผ่านลำคอเสียงพร่า หัวคิ้วเขายังขมวดแน่น แดเนียลถอนหายใจอยู่หลายครั้งก่อนที่จะลุกขึ้นยืนตัวตรง “เลิกแดกเหล้าแล้วก็เลิกออกไปแรด” คำสั่งสุดท้ายก่อนจะเดินอาดๆ ออกไปจากห้องพักนิวเคลียร์
“เหอะ!”
- ผู้เขียน
