บทที่ 12 อยากเอาใจ
1500 คำ
บทที่ 12
อยากเอาใจ
15:00
นิวเคลียร์ดันตัวลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิด้วยอาการวิงเวียนศีรษะ “นอนเยอะเหรอ…เวียนหัวไม่หายสักที” ไอ้อาการเวียนหัวเป็นมาตั้งแต่เช้า และตอนนี้ยังไม่มีข้าวสักเม็ดตกถึงท้อง ท้องมันร้องเพราะหิว แต่ปากเธอดันกลืนอะไรไม่ค่อยลง กินได้ก็แต่ผลไม้รสเปรี้ยวเท่านั้น
พรึบ!
เสียงดังมาจากห้องนั่งเล่นทำให้เธอต้องออกมาดู เท้าเรียวชะงักกับภาพเบื้องหน้า ท้องมันเริ่มร้องประท้วงเพราะอาหารละลานตาตรงหน้า แต่พอเห็นใบหน้าระรื่นของแดเนียลความอยากอาหารก็ลดลงจนไม่อยากเอาอะไรเข้าปาก
“เดี๋ยวดิ” มาเฟียหนุ่มรีบวิ่งมารั้งแขนคนตัวเล็กไว้แน่น “รู้ว่าไม่พอใจแต่มากินข้าวก่อน” นิวเคลียร์แกะมือหนาออกจากแขนแล้วเหลือบตามองรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้นอย่างไม่ชอบใจ หากเขาจะแสร้งทำดีเพียงเพราะเธอกำลังโกรธอยู่ เขาคิดผิดแล้วละที่ทำแบบนี้เพราะมีแต่จะโกรธเขาเข้าไปอีก
“มาทำไม”
“มาดูแล”
“ไม่ได้ต้องการ”
“ตอนนี้เลิกประชดก่อน ไปกินข้าว” เขาไม่สนว่านิวเคลียร์จะทำหน้ายังไง จูงมือเธอมานั่งลงโซฟาแล้วตักอาหารใส่จานยื่นให้ “กินข้าวเอาแรงมาเถียงกูก่อนก็ดี ถ้าไม่กินข้าวไม่มีแรงเถียงไม่รู้ด้วยนะ” ไม่อยากเชื่อกับหูตัวเองว่าจะได้ยินคำพูดนั้นจากปากผู้ชายซื่อบื้ออยากแดเนียล ตลอดเวลาที่รู้จักกันมาเธอก็เห็นเขาเอาแต่ใจและไม่ยอมใครแม้กระทั่งเธอเองก็ยากที่จะเข้าหน้าติด
“ไม่กิน”
“กิน”
“บังคับ”
“ก็ถ้าไม่บังคับแล้วจะกินดีๆ ไหม เลิกงอแงเหมือนเด็กแล้วกินข้าวได้แล้วนิว”
“…” จู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาอัตโนมัติ เธอไม่ได้สะทกสะท้านอะไรกับคำพูดพวกนั้น แต่มันควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เมื่อก่อนเจอเขาขึ้นเสียงใส่เธอก็รีบสวยกลับไปด้วยถ้อยคำแรงๆ ทว่าตอนนี้มันรู้สึกน้อยอกน้อยใจและเธอไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้เลย
“ระ…ร้องไห้ทำไม” แดเนียลรีบหยิบทิชชูมาซับน้ำตาให้คนข้างกายด้วยความตกใจ นี่เขาพูดแรงไปเหรอหรือว่าทำอะไรให้ไม่พอใจ “อย่าร้องดิ ปลอบคนไม่เก่งนะนิว”
“ใครใช้ให้นายมาปลอบฉัน ออกไปเลย” เธอแย่งกระดาษทิชชูจากมือเขามาซับน้ำตาออกจากแก้ม มันน่าอายชะมัดที่มาร้องไห้เสียน้ำตาต่อหน้าผู้ชายซื่อบื้ออย่างแดเนียล “ฉันอยากอยู่คนเดียว”
“ไม่ได้ดิ”
“…” สายตาดุดันจ้องหน้าแดเนียลเขม็งโดยทันทีที่คำพูดนั้นหลุดออกจากปากเธอ
“อะ...เออ~ อยู่คนเดียวก็อยู่คนเดียว แต่ก่อนที่ฉันจะไปเธอต้องกินข้าวหมดก่อน โอเคไหม” คราวนี้เขาใจชื้นขึ้นมาหน่อย เพราะนิวเคลียร์ยอมพยักหน้ารับคำแล้วลงไปนั่งขัดสมาธิบนพรมนุ่มๆ เธอตักไก่ทอดสมุนไพรใส่จานตามด้วยหมูน้ำตกรสชาติจัดจ้านที่เขาตั้งใจสั่งมาให้โดยเฉพาะ “ชอบไหม” เขาถามเสียงเบาเพราะกลัวนิวเคลียร์ไม่พอใจอีก แต่เห็นเธอเจริญอาหารแบบนี้ก็ถือว่าเป็นคำตอบแล้ว
“อร่อย รู้เหรอว่าฉันชอบอะไรไม่ชอบอะไรน่ะ” เธอเอ่ยถามเสียงเบา แอบลุ้นกับคำตอบอยู่ไม่น้อย
“รู้ดิ เธอชอบกินอะไรแซ่บๆ เช่นฉัน” นางแบบสาวเบ้ปากอย่างเหลือเชื่อว่าเขาจะกล้าพูดแบบนี้ “ทำไม ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไงเหรอคนสวย”
“ฉันแปลกใจ ว่าคนอย่างนายทำเรื่องอะไรแบบนี้เป็นด้วยเหรอ”
“ก็ต้องทำเป็นอยู่แล้วปะ ฉันก็คนนะนิว”
“เปล่า…ฉันคิดว่านายไร้หัวใจแล้วยังไร้ความรู้สึกอีก”
“…” ใช่ เขาอึ้งเพราะคำประชดเพียงไม่กี่คำของนิวเคลียร์ ตลอดหลายปีที่อยู่กับเธอน้อยครั้งมากที่เขาได้ยินคำพูดประชดประชันหรือคำพูดแดกดันแบบนี้ “ฉันอิ่มแล้ว” นิวเคลียร์วางช้อนลงบนจานพร้อมกับยกแก้วน้ำขึ้นจิบเล็กน้อย ปากมันอยากแต่เธอกลืนไม่ลงจริงๆ
“กินน้อยไปไหม อุตส่าห์ซื้อมาตั้งเยอะเลยนะ” แดเนียลชะเง้อมองอาหารที่ยังเหลือเยอะอย่างนึกเสียดาย
“กลับไปได้แล้ว ไม่ต้องมาทำไขสือไม่รู้ไม่ชี้เรื่องที่เราตกลงกันไว้”
“นี่คนสวย เธอตกลงกับฉันไว้ว่าจะกินให้หมดไม่ใช่เหรอ” เขากระตุกยิ้มเหนือกว่า “ไหนกับข้าวที่หมด สักอย่างก็ไม่มี” ไม่ว่าเปล่าแต่แดเนียลยังมองจานอาหารเหลืออื้อนั้นด้วยรอยยิ้มยียวน นิวเคลียร์หันมองแล้วเอ่ยบอก
“กลืนไม่ลง กินมากกว่านี้จะอ้วก” ทันทีที่เขาได้ฟังแบบนั้นก็รีบลุกขึ้นยืน
“จะอ้วกตอนนี้เหรอ” แดเนียลเอ่ยถาม
“ไม่ แต่ถ้านายยังอยู่ตรงนี้ไม่แน่ว่าฉันอาจอ้วกใส่นายก็ได้ รู้สึกเบื่อขี้หน้านายมาก”
“ล้อเล่นเหรอ”
“พูดจริง เบื่อแบบไม่อยากเจอหน้านายเลย เบื่อมากจริงๆ” นิวเคลียร์มองหน้าชายหนุ่มตาปริบๆ
“อะ...อืมเข้าใจแล้ว เดี๋ยวฉันก็กลับแล้ว” เขาหมุนตัวไปหยิบกุญแจรถแล้วเดินออกมา ก่อนปิดประตูห้องให้นิวเคลียร์ก็หันไปมองเธออีกครั้งหนึ่ง “เอาไว้ฉันจะมาหาใหม่ เข้าใจไหม”
“เรา…ห่างกันสักพักดีไหม”
“…”
“ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย จริงๆ นะแดน”
“อืม” แดเนียลปิดประตูแล้วเดินออกมาจากห้องนิวเคลียร์ “เป็นอะไรอีกวะ ทำดีก็แล้วหรือยังทำไม่ได้ดีพอวะ ผู้หญิงแม่งเอาใจยากฉิบหาย” ในขณะที่บ่นกระปอดกระแปดเขาก็ต่อสายไปหาแฟรงค์ด้วย
(ว่าไง)
“ว่างไหม”
(ไม่ ทำงานหัวหมุนแล้วเนี่ย แล้วมึงมีธุระอะไรวะแดน)
“เปล่า แค่นี้” พอวางสายจากแฟรงค์เขาก็กดต่อสายหาหมอพีทเพื่อนรัก
(ไงครับ)
“ว่างไหม” แดเนียลเงียบรอฟังอีกฝ่ายตอบกลับมาอยู่นานพอสมควร
(ว่างแล้ว) พีทตอบกลับเสียงเบา เขาได้ยินเสียงปลายสายถอนหายใจออกยาวๆ (ว่าไง มีอะไรให้เพื่อนคนนี้รับใช้เหรอครับ)
“ว่างก็มาเจอกันหน่อย”
(ตอนไหน)
“เดี๋ยวนี้””
(เดี๋ยวนี้คงไม่ได้เพราะยังไม่ลงเวรเลย อีกยี่ีสิบนาทีน่ะได้)
“งั้นลงเวรแล้วเจอกันหน่อย”
(อืม ส่งโลมาในแช็ตแล้วกัน)
พีทวางสายไป ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วจนเขาไม่ทันตั้งตัวรับกับอารมณ์ของนิวเคลียร์
หลายนาทีต่อมา
“ไหน อาการเป็นยังไงครับ” หมอพีทเอ่ยถามเพื่อนรักที่นั่งกระดกเหล้าเข้าปากเป็นน้ำเปล่าด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก แดเนียลเหลือบตามองเจ้าของคำถามนั้นอย่างเหนื่อยหน่ายใจ “เป็นเหี้ยอะไรครับ วุ่นวายไปหมดเลยนะมึงเนี่ย”
“กูควรไปอยู่ตรงไหนนิวถึงจะไม่ไล่ออกมาแบบนี้”
“ไล่?”
“อืม”
“เดี๋ยวก่อนนะ ขอกูเท้าความก่อน” พีทขมวดคิ้วครุ่นคิดแล้วเรียบเรียงลำดับเหตุการณ์ “คือมึงกับนิวเป็นเพื่อนกัน แล้วตอนนี้มึงก็มานั่งทำหน้าเศร้าเหมือนคนอกหักและมึงกับนิวงอนกันเพราะ?”
“เพราะกู...เริ่มรู้สึกมากกว่าเพื่อนดิ” พีทแสยะยิ้มกับคำตอบอย่างตรงไปตรงมาของเพื่อนรัก “กูหวงนิว หวง หึง ห่วง"
“สามหอเลย?"
“อืม”
“นั่นแปลว่ามึง...ก็ชอบนิวเคลียร์อะดิ ถูกไหมวะ"
“ชอบเหรอ?...กูยังไม่่รู้เลยว่าตัวเองเป็นห่าอะไร กูไม่กล้าพูดคำนั้นเต็มปากด้วยซ้ำว่าชอบนิว”
“ก็พูดอยู่นี่ไงวะ” นายแพทย์หนุ่มเลิกคิ้วให้ “เรื่องบางเรื่องมันใช้ความรู้สึกและอารมณ์ไม่ได้นะเว้ย มันต้องใช้ตรงนี้ด้วย” เขาชี้นิ้วไปที่หน้าอกข้างซ้ายเพื่อนรัก “หัวใจ ใช้หัวใจมองอย่าเอาอารมณ์เป็นใหญ่นำหน้าความสัมพันธ์นิวก็อาจจะคิดแบบเดียวกับมึงเพียงแต่ไม่ได้แสดงออกชัดเจน"
“กูแม่ง...ทำนิวเสียใจเลยถูกไล่ออกมาแบบนี้ไง เธอบอกเบื่อขี้หน้ากูไม่อยากมองหน้ากูด้วย”
“เข้าใจ อารมณ์ผู้หญิงชอบแปรปรวนเวลาประจำเดือนจะมา แต่บางทีก็แปรปรวนเพราะท้อง อันนี้น่ากลัว” แดเนียลชะงักค้างในตอนจะยกแก้วขึ้นจิบเหล้า เขายืดตัวนั่งหลังตรงอย่างสนใจกับประโยคสุดท้ายของพีท
“ท้องกับเป็นประจำเดือน อันไหนน่าเป็นไปได้มากกว่ากันวะ”
“ถามกู?"
“ก็มึงเป็นหมอ แล้วนั่งอยู่สองคนไหมอะ" แดเนียลส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย
“โทษทีนะ กูไม่ใช่นิวเคลียร์"
“เฮ้อ...”
“และกูแนะนำให้มึงคุยกับเธอด้วยเหตุผล อย่าใช้อารมณ์"
“เฮ้อ..."
“ทำได้ใช่ไหม"
“ได้ กูจะพยายาม!"
“กูเอาใจช่วยแล้วกัน"
“อืม กูกับนิวต้องมองหน้ากันติด ต้องคุยกับดีๆ ได้!”
“…อืม”
- ผู้เขียน
